Ένε πριμαβέρα!

16:20 5/8/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Στην Κάτω Ιταλία έχουν ένα γλωσσικό ιδίωμα, που λέγεται grico. Πρόκειται να αρχαία ελληνική διάλεκτο, διανθισμένη με τοπικά ιταλιάνικα στοιχεία. Αυτή την γλώσσα μιλούσαν όλοι μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στο ελληνόφωνο κομμάτι της Ιταλίας, το λεγόμενο Grecia Salentina…
«Μio piato!!!» φώναξε, και τα χέρια του ανεβοκατέβηκαν σε μια χαρακτηριστική κίνηση των Ιταλών, ο εστιάτορας. «Αριβεντέρτσι πλέον! Πάει το πιάτο!» του απάντησα, καθώς πραγματικά ήθελα αυτό το πιάτο! Και φυσικά, με γέλια, με άφησε να το έχω. Δεν ήταν τίποτε σπουδαίο: Ένα παλιό, φθαρμένο πιάτο που στα ελληνικά έγραφε «καλημέρα».
Πόση

αλλαγή μπορεί να κάνει σε έναν πολιτισμό, αν την «καλημέρα» τη λέει στα ελληνικά ή στα grico ή στα ιταλικά; Γιατί η ΕΕ χρηματοδοτεί προγράμματα διάσωσης της γλώσσας των μειονοτήτων; Γιατί τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας θεωρούνται γλωσσικές μειονότητες; Γιατί τα Ελληνόπουλα της δικής μας Ελλάδας θεωρούν τη γλώσσα… «ό,τι να ‘ναι δικέ μου»;
Άντε τώρα να εξηγήσεις του Ιταλού εστιάτορα όλες αυτές τις ερωτήσεις, για να καταλάβει γιατί κάνεις ολόκληρη μουσικοχορευτική παράσταση για να αποκτήσεις ένα σπασμένο πιάτο.
Άντε τώρα να εξηγήσεις σε ολόκληρο λαό πόσο σημαντικό είναι να λέει «καλημέρα» στη γλώσσα του. Ευτυχώς, βέβαια, που έχουμε και την σούπερ ντούπερ – τσισμπουμάκια λουλουδάκια κυβέρνησή μας και καταλαβαίνει από καλό λάδι –λόγω καταγωγής του πρωθυπουργού της, φυσικά. Από παιδεία δεν ξέρω τι καταλαβαίνει… Άστα, «ό,τι να ‘ναι δικέ μου!».
Μια φορά κι έναν καιρό έξω από την αρχαία πόλη του Τάραντα ζούσε μια γλυκιά κοπέλα, η Αράχνη ή ταραντούλα, που ύφαινε όμορφα σαν θεά. Όλοι τη θαύμαζαν κι εκείνη τόσο το πήρε επάνω της, που έλεγε σ’ όλους πως ήταν η καλύτερη υφάντρα του κόσμου! Μια μέρα μάλιστα είπε πως ούτε η θεά Αθηνά δεν μπορεί να παραβγεί μαζί της στο υφάδι…
Ο μύθος οδήγησε στην ποίηση, η ποίηση στο ρυθμό και ο ρυθμός στο τραγούδι. Ο χορός πλησίασε όλα τα παραπάνω αβίαστα και η ταραντέλα έγινε τμήμα της καθημερινότητας των ελληνοφώνων της γειτονικής χώρας… «Ένε πριμαβέρα» μας τραγουδούν σε μας τους Έλληνες… «Ηρθε η Άνοιξη, Ελλάδα!» μας λένε. Και όσο οι μύθοι μας γίνονται ποίηση, τραγούδι και χορός, δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τους πιστέψουμε.