«Εθνική ανάγκη η συμμαχία κατά του μνημονίου»

11:05 7/4/2014 - Πηγή: Παρασκηνιο

Η τριαρχία των δανειστών οφείλει να πληρώσει το κόστος της ύφεσης και της κοινωνικο-οικονομικής καταστροφής με παροχή ισότιμου αναπτυξιακού πακέτου, αποφαίνεται με απόλυτη σιγουριά ο Αλέξης Μητρόπουλος και σπεύδει να εξηγήσει πως για τη χώρα μας κρίνεται αναγκαία η ακύρωση των μνημονίων και η επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση της Δανειακής Σύμβασης, κατά τα πρότυπα της Συμφωνίας του Λονδίνου για τη Γερμανία (1953). Πάντα ταύτα μπορεί να επιτευχθούν με την επίκληση των βασικών αρχών του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη και του Εσωτερικού και Διεθνούς Αναγκαστικού και Ανθρωπιστικού

Δικαίου. Τέλος, επισημαίνει πως οι μνημονιακές κυβερνήσεις και η προπαγάνδα αρκετών ΜΜΕ έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την απίσχνανση της ίδιας της πεμπτουσίας της δημοκρατίας.

Ξαφνικά συζητείται το σενάριο τριπλής κάλπης τον Μάιο. Πιστεύετε πως υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, ή απλά λανσάρεται επιτηδείως ως έμμεση απειλή προς κυβερνητικούς βουλευτές, με στόχο να συναινούν σε αντιλαϊκές αποφάσεις;

Στην ετερόνομη σημερινή μνημονιακή πραγματικότητα, όλα ερευνώνται και συνεξετάζονται, προκειμένου να κερδηθεί πολιτικός χρόνος. Η τριαρχία των δανειστών -και κυρίως η ΕΕ- ενδιαφέρεται για την ολοκλήρωση του γενικευμένου προγράμματος αλλοτρίωσης υπό τις «ομαλότερες» δυνατές συνθήκες. Δεν θα επιτρέψουν εκλογές στο μέτρο που η πορεία αυτή κινδυνεύει. Επομένως, η δεύτερη εξήγηση που δίνεται είναι η προφανέστερη. Στη σημερινή πολιτική ζωή, άλλωστε είναι συνήθεις αυτοί οι «εκβιασμοί».

Αυτό που δεν αποφεύγεται είναι οι ευρωεκλογές, από το αποτέλεσμα των οποίων θα εξαρτηθούν οι εξελίξεις. Η αναμονή, όμως, ενός καταστροφικού για την κυβέρνηση αποτελέσματος μπορεί να οδηγήσει και στο απονενοημένο διάβημα.

Από πολλές πλευρές υποστηρίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει υποχωρήσεις, αν όχι και πλήρη πολιτική στροφή, σε θέματα κομβικής πολιτικής σημασίας (όπως η ακύρωση των μνημονίων, η μονομερής απόφαση για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους), με στόχο να λειάνει τις σχέσεις του με τους δανειστές και να γίνει ευμενέστερα αποδεκτός. Τι απαντάτε;

Απεναντίας… Ακόμη και ο πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις του, επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος και αντιπρόεδρος της Βουλής, κ. Δραγασάκης, μίλησε πρόσφατα για ακύρωση των μνημονίων και επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση της δανειακής σύμβασης, κατά τα πρότυπα της Συμφωνίας του Λονδίνου για τη Γερμανία (1953), που διαγράφηκε το μεγαλύτερο μέρος του γερμανικού πολεμικού χρέους και θεσπίστηκε η πληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης και ουσιαστικής μεγέθυνσης του ΑΕΠ.

Ο πρόεδρος, Αλέξης Τσίπρας, και όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν πλέον με σπάνια, για πλουραλιστικό κόμμα, εκφραστική ενότητα, την παραπάνω θέση, προσθέτοντας, μάλιστα, κάτι που οι Ευρωπαίοι και οι εγχώριοι μνημονιακοί δεν θέλουν να ακούσουν. Οτι, δηλαδή, η τριαρχία των δανειστών οφείλει να πληρώσει το κόστος της ύφεσης και της κοινωνικο-οικονομικής καταστροφής με παροχή ισότιμου αναπτυξιακού πακέτου.

Αλήθεια, με ποιους συμμάχους, σε εθνικό και ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο, θα διεκδικήσετε μια ατόφια εφαρμογή του κυβερνητικού σας προγράμματος;

Η συμμαχία συγκροτείται, προϊόντος του καταστροφικού και αντιευρωπαϊκού νεοφιλελεύθερου χρόνου, με την προφανή ορθολογικότητα των αξιώσεων και των επιχειρημάτων μας, με την πίεση των ευρωπαϊκών λαών, με τη συνηγορία των σπουδαιότερων ινστιτούτων οικονομικής έρευνας και δεξαμενών σκέψης, με τη συμπαράσταση των Ευρωπαίων διανοουμένων που πιέζουν την ευρωπαϊκή τεχνοδομή για αλλαγή πορείας, με τη συμπαράταξη της σύνολης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με την επίκληση των βασικών αρχών του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη και του εσωτερικού και διεθνούς αναγκαστικού και ανθρωπιστικού δικαίου. Αυτοί οι παράγοντες, συνεργούντες με τη νέα ελληνική κυβέρνηση, θα επωφεληθούν των δομικών, θεσμικών και χρηματο-οικονομικών συνεξαρτήσεων της ΕΕ και θα καταστήσουν ομαλό («οιονεί αναγκαστικά») το πεδίο της διαπραγμάτευσης και της εκπλήρωσης των βασικών τουλάχιστον αξιώσεών μας.

Εγκαλείσθε ότι, ως παράταξη, έχετε μετεξελιχθεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ αποδεχόμενοι στους κόλπους σας ακόμα και στελέχη συνδικαλιστικά που ίσως να έχουν προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα. Εσείς, ως προερχόμενος από το παλιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, πώς το εκλαμβάνετε;

Οι κοινωνικές συμμαχίες της εναλλακτικής λύσης σχηματίζονται με όλους τους έντιμους και δραστήριους πολίτες και παράγοντες των συλλογικών αναμνήσεων και εγχαράξεων. Τα λίγα νεοφιλελεύθερα συστημικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που επέπλευσαν στο πολιτικό εποικοδόμημα και μετάλλαξαν το κάποτε ελπιδοφόρο σοσιαλιστικό κόμμα, συνωθούνται πλέον στους συστημικούς διαδρόμους, όπου κυριαρχεί η ΝΔ με την ακραία δεξιά εκδοχή της. Το πού βρίσκονται τα πρώην κορυφαία στελέχη του συνδικαλιστικού χώρου, που έγιναν υπουργοί στις διάφορες κυβερνήσεις, δεν είναι ένα αψευδές επιχείρημα;

Αναμφίβολα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχθεί σε κεντρικό πολιτικό πόλο στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Ποιες θα ήταν, κατ’ εσάς, οι πολιτικά αρμονικές σχέσεις που θα μπορούσατε να είχατε με τους όμορους χώρους ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ;

Οι πολιτικές εντάξεις επικαθορίζονται από τις νέες παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις που διαμορφώνονται στη νέα οικονομική πραγματικότητα. Η ευρεία μικρομεσαία τάξη αποσαρθρώνεται. Σε αυτή την περίπτωση, η κλασική θεωρία, αλλά και ο Αριστοτέλης, ορίζουν ότι γίνεται σύμμαχος της εργατικής τάξης και αποτελούν τον νέο συνασπισμό εξουσίας. Οι αλλαγές αυτές στην κοινωνική βάση αντανακλώνται σε όλα τα κόμματα.

Στην Ελλάδα, όπως έχω γράψει εδώ και πολλά χρόνια και έχουν επισημάνει όλοι οι κορυφαίοι αναλυτές, δεν υπάρχει «κέντρο», με την έννοια της τάξης που αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη παραγωγική βάση. Αποτελεί αναβίωση προδικτατορικών όρων, όπου ως «κέντρο» προσδιορίζονταν τα απομεινάρια της βενιζελικής παράταξης και το μέρος της αστικής τάξης που επιθυμούσε ομαλές δημοκρατικές συνθήκες.

Η αντιμνημονιακή συμμαχία αποτελεί για τη χώρα μια αδήριτη ανάγκη που, σε συνδυασμό με την επαναθέσμιση της πολιτείας μέσω της εισαγωγής αμεσοδημοκρατικών και λαϊκοσυμμετοχικών θεσμών σε όλη την ιεραρχία του κράτους και της οικονομίας, θα προσδιορίσει τις νέες κοινωνικές συμμαχίες.

Τα όρια είναι πλατιά, αλλά και σαφή. Και δεν χρειάζεται η επίκληση του απώτερου μελλοντικού οράματος του καθενός μας για να συμμετάσχει στη σημερινή ευρεία συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων.

Οι εν λόγω σχέσεις εξαρτώνται μόνον από τις πολιτικές προτάσεις ή παίζουν ρόλο και οι κομματικές ηγεσίες ως φυσικά πρόσωπα;

Ο ρόλος των προσώπων στη διαμόρφωση των κοινωνικών συμμαχιών και στην ταυτότητα των πολιτευμάτων είναι καθοριστικός. Πολύ περισσότερο, από τη στιγμή που μιλάμε για το σημερινό ελληνικό πρωθυπουργο-κεντρικό σύστημα. Η εδραίωση, όμως, της νέας συμμετοχικής δημοκρατίας απαιτεί την ενεργό σύμπραξη όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών. Ολα συνυπολογίζονται. Και ο εκάστοτε πολιτικός λόγος οφείλει να προσαρμόζεται στην κρισιμότητα των περιστάσεων, ώστε να δίνει και τον τόνο των απώτερων επιδιώξεων.

Οι τελευταίες εξελίξεις με τη Χ.Α. επαναφέρουν το ζήτημα της αντιμετώπισής της. Από καιρό υποστηρίζετε την άποψη ότι προέχουν τα πολιτικο-οικονομικά, κοινωνικά και ιδεολογικά μέσα αντιμετώπισης και όχι τα διοικητικο-δικαστικά.

Οπως έχω γράψει και στα τελευταία μου βιβλία, σε περιόδους κρίσης, παραγωγικής κατάρρευσης και εργασιακής απορρύθμισης, οι συνθήκες κοινωνικής αμηχανίας και έλλειψης προσδοκιών διογκώνουν το φασιστικό φαινόμενο που πάντα υπάρχει στη δεξιά παράταξη.

Εξάλλου, η ελληνική Ιστορία δείχνει ότι σε περιόδους ανάπτυξης και ισχυρής ηγεσίας της Δεξιάς, το φασιστικό φαινόμενο υποτάσσεται στους κόλπους της, ενώ όταν συνυπάρχουν κρίση και εξασθένηση της κοινοβουλευτικής Δεξιάς, το φαινόμενο αυτονομείται χωρίς να αποκόπτεται πλήρως.

Η φιλολογία, άλλωστε, περί «μνημονιακού μονόδρομου» (που διαδηλώνεται από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και την καταιγιστική δημοσιολογία των ΜΜΕ) σκοτώνει το δημοκρατικό αίσθημα, που -μέσω της δημοκρατικής εναλλαγής των κομμάτων- προσδοκά την εναλλακτική λύση.

Εάν η Δημοκρατία δεν έχει άλλες διεξόδους, τότε γίνεται περιττή στα μάτια του κόσμου. Γι’ αυτό οι μνημονιακές κυβερνήσεις και η προπαγάνδα αρκετών ΜΜΕ έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την απίσχνανση της ίδιας της πεμπτουσίας της δημοκρατίας.

Η δημοκρατία και τα αριστερά κόμματα πρέπει να αποφεύγουν τη χρήση δικαστικών και διοικητικών μέσων για την αντιμετώπιση πολιτικών φαινομένων. Η Δικαιοσύνη δεν χρειάζεται πολιτικές πιέσεις, προκειμένου με διάφορα αμφισβητούμενα νομικά σχήματα γύρω από τα άρθρα 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα να δημιουργεί δικαστικές συνθήκες αντιμετώπισης του φαινομένου, γιατί τότε θα προκύψουν αντίθετα αποτελέσματα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΠ. ΠΑΡΓΙΝΟ

The post «Εθνική ανάγκη η συμμαχία κατά του μνημονίου» appeared first on Paraskhnio.gr.