Η ανακήρυξη της ΑΟΖ

16:23 5/1/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΗΛΙΑ Δ. ΚΑΛΛΙΩΡΑ

Το θέμα των ελληνικών κοιτασμάτων άλλαξε ξαφνικά διεθνή γεωπολιτική «κατηγορία»: εδώ και λίγες μέρες αποτελεί πλέον οικονομικό ζήτημα τύπου ή κατηγορίας «Τσάμπιονς Λιγκ». Και μόνο που η γερμανική Deutsche Bank το εντάσσει στα 13 ακραία γεγονότα που μπορούν να εκπλήξουν τις διεθνείς αγορές είναι από μόνο του μια κεφαλαιώδης «είδηση». Κάνοντας αναφορά η γερμανική τράπεζα στη μεγαλύτερη υφαλοκρηπίδα

της Μεσογείου και ειδικότερα στο θαλάσσιο οικόπεδο Levantine, σημειώνει ότι «το πιθανό ύψος της αξίας του φυσικού αερίου νότια της Κρήτης» μπορεί να φτάσει «έως τα 600 δισ. δολάρια». Τώρα όντως, το θέμα της ελληνικής ενέργειας και ανάκαμψης έγινε ζήτημα υψηλής διεθνικής σπουδαιότητας.
Ο θαλάσσιος χώρος της Ελλάδας είναι σεπτός και είναι εισέτι πολύ μεγαλύτερης έκτασης από την ίδια τη γεωγραφική έκταση της ίδιας της χώρας μας. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η ευρύτερη θαλάσσια αυτή περιοχή της Μεσογείου δεν έχει έναν και μοναδικό «παίκτη», πρέπει να μας κάνει πιο προσεκτικούς, όσο και πιο ευέλικτα σοφούς. Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα, 134 κράτη έχουν κάνει ανακήρυξη της δικής τους ΑΟΖ: μάλιστα, ακόμη και σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου τα εν λόγω κράτη δεν είχαν καν ίχνος πετρελαίου ή φυσικού αερίου. Δηλαδή, κάποιες χώρες νομοθέτησαν τα θαλάσσια γήπεδα ακόμη και για την προστασία του φυσικού τους πλούτου ή της αλιείας τους, μια και η αντίστοιχη θεσμοθετημένη ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας δεν τα προστατεύει.
Η χώρα μας, για πάνω από 30 χρόνια τώρα, δεν βγάζει την παραμικρή πολιτική «άχνα» πάνω στο θέμα της ΑΟΖ, ακολουθώντας λαθεμένα τη συστηματική άρνηση της Τουρκίας για τη ρύθμιση της εν λόγω εκκρεμότητας. Είναι εξίσου σημαντικό να τονιστεί, επιπροσθέτως, ότι σε καμία περίπτωση διαφορών (με μονομερείς ανακηρύξεις ΑΟΖ) δεν είχαμε κάποια κήρυξη πολέμου μέχρι σήμερα. Ο αείμνηστος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την κυπριακή ΑΟΖ το 2004, προσδιορίζοντας τότε τα θαλάσσια σύνορα της Μεγαλονήσου (η οριοθέτησή της με την Αίγυπτο και το Ισραήλ έγινε αργότερα). Η Ελλάδα πρέπει να μιμηθεί πάραυτα την Κύπρο και να κάνει το πρώτο καθοριστικό βήμα για τη μετέπειτα εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της (Αιγαίο, Καστελόριζο, Γαύδος).
Κάνοντας αυτή την περιβόητη πλέον ανακήρυξη, η χώρα μας βάζει πλώρη στο να αναδειχθεί μέσα στις 12 χώρες με τα πλουσιότερα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανά την υφήλιο. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σιγά-σιγά διαρρέεται ότι έχουν ήδη υπάρξει πολλές μυστικές γεωλογικές μελέτες, σεισμικές έρευνες (π.χ. η περίπτωση της νορβηγικής PGS) και έγγραφα, ερήμην ημών, που δείχνουν τη σοβαρότητα του μεγέθους και της αξίας των ενεργειακών κοιτασμάτων (υπάρχει, λόγου χάρη, έρευνα που θέτει την αξία των εν λόγω κοιτασμάτων στο 1,3 δισ. δολάρια). Ποιος μπορεί πια να κατηγορήσει τη γειτονική χώρα για τη μη έως τώρα υπογραφή της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας; Όμως, εμείς τι κάνουμε;
Γεωστρατηγικά, η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σπουδαίο σταυροδρόμι. Το μέλλον της έχει ευθεία σχέση και αλληλεξάρτηση με την πορεία του νομοθετικού έργου της κυβέρνησης. Το γεγονός ότι η Γερμανία (RWE) ανακοίνωσε τη δική της απόσυρση από τον αγωγό Nabucco West (Azerbaijan) βοηθάει τη χώρα μας, ενώ από μόνο του το γεγονός συνιστά μια θεαματική γεωπολιτική αλλαγή (ενισχύοντας τους αγωγούς South Stream και TAP, μαζί με τους αντίστοιχους υποστηρικτές τους). Πέραν της νέας προαναφερθείσας έκθεσης της Deutsche Bank για τα ενεργειακά μας κοιτάσματα, το γεγονός ότι και η Gazprom εκφράζει (μαζί με άλλες ρωσικές εταιρείες) το ενδιαφέρον της για την ευρύτερη περιοχή της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης δίνει στην κυβέρνηση το έξτρα προνόμιο να κινηθεί τάχιστα για την ανακήρυξη της δικής μας ΑΟΖ.