Η «θεία από το Σικάγο» θα τα είχε καταφέρει καλύτερα!

15:00 6/11/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Σπύρος Ριζόπουλος

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν ανοίξει οι κάλπες στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη διεξαγωγή μιας από τις πιο αμφίρροπες, και πιο σημαντικές προεδρικές εκλογές στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ταυτόχρονα, έχουν ιδιαίτερη σημασία για τις εξελίξεις σε παγκόσμια κλίμακα, με δεδομένη τη βαθιά οικονομική κρίση που διέρχεται ο πλανήτης τα τελευταία χρόνια. Είναι ίσως η πιο κρίσιμη από την εποχή της αναμέτρησης μεταξύ του Τζίμι Κάρτερ και του Ρόναλντ Ρέηγκαν, η οποία με την εκλογή Ρέηγκαν οδήγησε

στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Έτσι και στη σημερινή εκλογή, αν ασχοληθεί κανείς με γνώση και σοβαρότητα και δεν περιοριστεί να αναπαράγει απλουστευτικές αναλύσεις σύμφωνα με τις οποίες ο Ομπάμα είναι ο «καλός» και ο Ρόμνει ο «κακός» , κατανοεί πως το αποτέλεσμα θα καθορίσει την κατεύθυνση που θα πάρει το διεθνές οικονομικό σύστημα τις επόμενες δεκαετίες.
Τους τελευταίους μήνες με ρωτάνε συνέχεια διάφοροι συνομιλητές μου, με πόση διαφορά θα νικήσει ο Ομπάμα. Τους απαντώ πως οι αμερικανικές εκλογές είναι σαν το αμερικανικό μπάσκετ. Όλα παίζονται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αυτή η «προτίμηση» στην πλευρά Ομπάμα, μπορεί να ικανοποιεί τις «φιλοαριστερές» εμμονές του Έλληνα, αλλά απέχει πολύ από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί τους δύο υποψηφίους.
Σας βεβαιώνω λοιπόν πως στα μάτια της αμερικανικής κοινής γνώμης ο Ομπάμα είναι ο «Γιώργος Παπανδρέου» της Αμερικής. Στυλάκι, χαμόγελα, θεωρίες, πολλές δηλώσεις, πολλές ομιλίες και στο «δια ταύτα» της ανάπτυξης, τίποτα. Είναι λογικό λοιπόν η αναμέτρηση να εξελίσσεται σε θρίλερ για γερά νεύρα.
Άρα το πράγμα ήθελε μεγάλη προσοχή. Μπορεί να έχουμε αποδεχτεί πως πρέπει να σοβαρευτούμε στα δημοσιονομικά, στα φορολογικά ή στα θέματα της δημόσιας διοίκησης, δεν έχω ακούσει όμως κανέναν εκπρόσωπο του πολιτικού συστήματος να τονίσει πόσο αναγκαίο είναι να σοβαρευτούμε και στην εξωτερική πολιτική μας και ειδικά στις σχέσεις με την Ουάσινγκτον. Η περίοδος της ευρωπαϊκής χαρωπής ανεμελιάς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα είναι η ώρα του ευρωσκεπτικισμού, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα. Πρακτικά σημαίνει δεν κοιτάζω μόνο τι λέει και τι κάνει το Βερολίνο αλλά επιχειρώ να ανοίξω δρόμους που θα με φέρνουν σε επαφή με όλους του Παγκόσμιους Παίκτες, είτε πρόκειται για την Ουάσινγκτον, είτε για τη Μόσχα, είτε για το Πεκίνο, κοκ. Είναι πολύ στενή, μυωπική και εν τέλει αδιέξοδη η λογική που λέει « αφού είμαι στην Ευρώπη, κάνω ό,τι μου λένε οι Ευρωπαίοι», δηλαδή οι Γερμανοί.
Έτσι λόγω της καθημερινής ενασχόλησης πότε με τα βίτσια της κας Μέρκελ, τις όψιμες ανησυχίες της κοινοβουλευτικής ομάδας του virtual reality ΠΑΣΟΚ, και του εάν ο προερχόμενος από τη ΔΗΜΑΡ, Υπουργός Δικαιοσύνης θα υπογράψει το νομοσχέδιο για τα μέτρα έτσι ώστε να κατατεθεί στη Βουλή, η χώρα έχασε και πάλι το τρένο.
Σε μια στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια τόσο αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει πάει να «μα