…Κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη!

16:07 24/2/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΝΕΥΛΑΒΗ, www.anevlavis.gr, [e-mail]

Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση
Γιάννης Ρίτσος

Ονειρεύομαι ΠΑΤΡΙΔΑ περήφανη, που μας χωρά όλους. Πατρίδα, που να την αγαπάμε κι όχι να την καπηλευόμαστε, ανεμίζοντας της λέξης το κουφάρι, αδειανό πουκάμισο, τρύπια σημαία, να την καίνε τα αλητόπαιδα και να την πορνεύουν οι πατριδέμποροι.
Πατρίδα, που δεν θα τη βρωμίζουν οι άχρηστοι καπάτσοι υπομείονες (χαφιέδες), πατώντας τους άξιους και άδολους· ούτε θα την προδίδουν οι μίσθαρνοι αδερφοφάγοι, ντόπιοι εφιάλτες· οι λιποτάκτες της κρίσιμης ώρας. Την

πατρίδα που οι πρόγονοι, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, μας την παρέδωσαν «ελευθέραν δι’ αρετήν», ελεύθερη απ’ όλες τις δουλείες να την παραδώσουμε κι εμείς στα παιδιά μας. Κι ας εκβιάζουν τα δολερά, αργυρώνητα παγκοσμιοποιημένα κοράκια.
«Η Ελλάδα με την αρετή κατορθώνει να αντιμάχεται τη φτώχεια και τη σκλαβιά: Αρετή διαχρεωμένη η Ελλάς την τε πενίην απαμύνεται και την δεσποσύνην» φωνάζει ο Ηρόδοτος μέσα από τους αιώνες. Κι ίδιος συμπληρώνει: «Τους Έλληνες ενωμένους είναι δύσκολο να τους νικήσουν ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι μαζευτούν μαζί: Κατά μεν το ισχυρόν Έλληνας ομοφρονέοντας… χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι και άπασι ανθρώποισι».

Ονειρεύομαι ΝΕΟΥΣ ολόφωτους, αλήτες της σκέψης, που ανοίγουν πανιά για το ουράνιο τόξο της ανιδιοτέλειας και της ακριβής ελευθερίας, εξοργισμένοι με τον πλανήτη των ηλιθίων, που εξαθλιώνει τους στερημένους και αποβλακώνει αυτούς που σκέφτονται με την κοιλία τους.

Νέους, που καίνε την καρδιά τους, όχι την πόλη τους, καύσιμο για το ολόφωτο ταξίδι τους, κι όχι καύσιμο μίσους, για μια κοινωνία που τους ξέχασε. Που τους φέρεται σαν μητριά κακή. Και δικαιολογημένα τη μισούν, με το μίσος της προδομένης αγάπης.
Νέους, με τον ιδρώτα της προσπάθειας στα χείλη και την πρώιμη ρυτίδα της ευθύνης στο μεσόφρυδο. Όχι νεσκαφεδορουφήχτρες, φραπεδόμαγκες, φρεντοφλώρους και τουρμποανόητους, ιντερνετοηλίθιους, αργόσχολους υπαλλήλους της ρουτίνας και του συρμού. Με IQ τηλεθέασης και λόγο νεο-νεάντερταλ «πολιτισμένου».

Ονειρεύομαι ΠΑΙΔΙΟΓΕΡΟΝΤΕΣ, που ώριμοι, γεραροί και όχι γερασμένοι, εξακολουθούν να δικαιώνουν το μέλλον και την πρόοδο, ό,τι είναι αληθινά καινούργιο και να αθωώνουν το παρελθόν, με μεγαλοψυχία. Γιατί γνωρίζουν πως το παρελθόν είναι η μαμή του αύριο. Το παρόν μια στιγμή μοναχά είναι «κι αν πρόλαβες είδες», κατά πως λέει ο Ελύτης.
Παιδιογέροντες, που ζούνε τη ζωή, για να μην αφήσουν «τίποτα στον θάνατο παρά μόνο τις στάχτες» τους, όπως φωνάζει ο Ζορμπάς ο Έλληνας, του Καζαντζάκη. Παιδιογέροντες, που είναι αιρετικοί, δηλαδή, παραμένουν γνήσιοι και ειλικρινείς και όχι αρτηριοσκληρωμένα ανθρωπάρια στα πρόθυρα εγκεφαλομαλάκυνσης, από την αδράνεια και τη βαρεμάρα. «Γέρων δε Έλλην ούκ έστιν. Νέοι εστέ τας ψυχάς πάντες» φωνάζει ο Πλάτων.