Να σταθούμε όρθιοι…

16:25 25/11/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ

«Η ηθική είναι αισθητική» («Ethik ist Ästhetik») ισχυρίζεται ο Βίτγκενσταϊν στη «Λογικο-φιλοσοφική Πραγματεία» του. Η εικόνα και η πρόσφατη Ιστορία της Ελλάδας λειτουργούν εις επίρρωσιν αυτού του ισχυρισμού. Tα τελευταία 20 με 30 χρόνια επιβλήθηκε στην Ελλάδα, είτε στο όνομα του αντιελιτισμού, είτε από τον αυτοματισμό της επελαύνουσας τηλεθέασης, μία μεταλλαγή των υψηλότερων και

γνησιότερων φρονημάτων όχι της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αλλά του ψυχισμού των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Απόρροια χρόνιας συσσωρευμένης καταπίεσης, που εκλύθηκε ασχημάτιστη χωρίς να διοχετευθεί σε παραγωγικότητα από διαύλους παιδείας, η ασχήμια, η έλλειψη σεβασμού, η αναισθησία και η επιθετική χυδαιότητα έγιναν το μέτρο της αλληλοαναγνώρισης της λαϊκότητας.
Mαζί με την αισθητική υποβάθμιση, εξέλιπε σταδιακά και η έννοια του σεβασμού. Πρώτα προς το φυσικό περιβάλλον, που αντιμετωπίστηκε περίπου ως λεία, ως πεδίο εκμετάλλευσης για τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Σημαντική παράμετρος ήταν και η ποιοτική υποχώρηση του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, μέσα στις πόλεις, όπου ζει και εργάζεται η πλειονότητα των Ελλήνων. Δύσκολα θα συναντήσει κανείς σε πόλη του εξωτερικού τόση αθλιότητα και έλλειψη καθαριότητας, όσο στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Δύσκολα θα έκανε κανείς τον παραθαλάσσιο περίπατό του δίπλα σε κάθε μορφής ρύπο σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, όπως συμβαίνει συχνά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου ο Θερμαϊκός, το στολίδι της πόλης, παραμένει σκουπιδότοπος επειδή επί χρόνια εκκρεμεί η σύσταση του αρμόδιου φορέα για την απορρύπανσή του, χαμένου προφανώς και αυτού κάπου ανάμεσα στα 51,4 εκατ. ευρώ που εξαφανίστηκαν από τους δημοτικούς ισολογισμούς στο πλαίσιο των τερατωδών υπεξαιρέσεων.
Τελικά, αφού η ασχήμια επικράτησε παντού, εισέβαλε μοιραία θεσμοποιημένη και στο Κοινοβούλιο. Στον κεντρικό θεσμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ορισμένοι εκλεκτοί του ελληνικού λαού πολιτεύονται με χουλιγκανική διάθεση, ευτελίζοντας τις διαδικασίες υπό τύπον τηλεοπτικού show (πολλοί εξ αυτών, άλλωστε, είναι μόνιμοι θαμώνες χωρίς να είναι ιδιαίτερα εκλεκτικοί στις επιλογές τους), τραμπουκίζοντας ομιλητές και θεατές με τη βίαιη αφαίρεση του λόγου ή χαριεντιζόμενοι με σεξιστικό ή/και δήθεν αντιπουριτανικό λόγο (που, ωστόσο, μετά βίας κρύβει κοινωνικό κανιβαλισμό), θεράποντες μίας ιδιότυπης αυτοαποθεωτικής «θεολογίας της απελευθέρωσης». Είναι ακριβώς αυτό το αισθητικό υπόβαθρο που επιτρέπει στις κυβερνήσεις να υποτιμούν και να ακυρώνουν τη Βουλή, ρυθμίζοντας καίριες βιοτικές σχέσεις και θεμελιώδη θεσμικά πλαίσια με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κατά πλήρη παραβίαση των συνταγματικών προϋποθέσεων για την έκδοσή τους. Όταν η κοινωνία εθίζεται στην αθλιότητα, αναισθητοποιείται και απέναντι στα κρίσιμα και ουσιώδη για την επιβίωσή της.
Εγκληματολογικές και κοινωνιολογικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η εικόνα εγκατάλειψης, μόλυνσης, βανδαλισμού στο αστικό περιβάλλον καλλιεργεί εγκληματικές ροπές στα άτομα που διαβιούν σε αυτό. Κατά τον ίδι