Το χρήμα και ο εκφασισμός

18:23 16/12/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Ξεκινάμε από μία βασική αρχή που δεν επιδέχεται νομικής αμφισβήτησης και, όμως, αποσιωπάται τεχνηέντως. Το μνημόνιο είναι ένα, υπεγράφη πριν από δυόμισι χρόνια και έκτοτε όλα τα υπόλοιπα, που συμφωνήθηκαν και τα πλήρωσε ακόμη και με ανθρωποθυσία ο ελληνικός λαός, αποτελούν δανειακές συμβάσεις. Ως εκ τούτου, τα χρήματα που εξασφάλισε ο Σαμαράς είναι προϊόν αυτών των συμβάσεων και αν δεν τηρηθούν οι όροι του αρχικού

μνημονίου, έστω και με τις βελτιώσεις που επιδέχτηκε, τότε πολύ σύντομα η Ελλάδα δεν θα βρεθεί απλώς με την πλάτη στον τοίχο, αλλά θα πέσει κατευθείαν στον γκρεμό.
Από την αρχή υποστήριζα ότι ο πρωθυπουργός θα τα καταφέρει γιατί απέδειξε ότι μπορεί και να παρεμβαίνει αποφασιστικά και να περικόπτει αλόγιστες δαπάνες και «κεκτημένα» ομάδων που απολάμβαναν άκοπο πλούτο σε βάρος εκατομμυρίων άλλων συμπολιτών τους.
Έτσι κι έγινε, μόνο που τώρα εκτός από τον οικονομικό μαραθώνιο καλείται να τρέξει παράλληλα και σε έναν δεύτερο μαραθώνιο, τον πολιτικό. Πέραν του φορολογικού νομοσχεδίου, των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, της ανάκαμψης του επενδυτικού κλίματος και της δραστικής μείωσης της ανεργίας, οφείλει να προσέξει τρεις κρισιμότατους τομείς: τη Δικαιοσύνη, τη Δημόσια Τάξη και τη ροπή της κοινωνίας προς τον εκφασισμό.
Η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται μόνο με θεαματικές συλλήψεις «καρχαριών» και «λαδοπόντικων» του Δημοσίου. Η αποτελεσματικότητά της κρίνεται καθημερινά από τις χιλιάδες αστικές και ποινικές υποθέσεις που αντιμετωπίζονται από τους λειτουργούς –σε πολλές περιπτώσεις– επιπόλαια.
Η Δημόσια Τάξη δεν διασφαλίζεται μόνο με επιχειρήσεις-σκούπα για τους λαθρομετανάστες και τους μικρο-λαθρέμπορους, αλλά και με την ενεργή παρουσία της Αστυνομίας στις γειτονιές, όπου οφείλει να παρεμβαίνει αποφασιστικά και όχι γραφειοκρατικά.
Ο εκφασισμός δεν ξορκίζεται με πύρινους λόγους κατά της Χρυσής Αυγής και αήθεις μεθοδεύσεις κατά της νομιμότητάς της, που φέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Θυμίζω ότι ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 με εκλογές, λαμβάνοντας 17 εκατομμύρια ψήφους σε μια χώρα που μετρούσε, λόγω της κρίσης, 7 εκατομμύρια ανέργους. Όσοι επιχειρούν να ταυτίσουν τον Χίτλερ με δικτατορικά καθεστώτα είναι προφανές ότι ρίχνουν νερό στον μύλο των άκρων.
Ο φασισμός δεν περιορίστηκε μόνο στο να αγκαλιάσει τη μεσαία τάξη, αλλά προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα, στην αστικοποίηση των προλεταριακών ομάδων, ενώ παράλληλα υποσχόταν διαρκή ευημερία στις υπάρχουσες τότε μονάδες του ισχυρού γερμανικού κεφαλαίου.
Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει και σήμερα. Μάλιστα, η συγκυρία είναι πιο ευνοϊκή για τους θιασώτες του φασισμού, καθώς τα υφιστάμενα «κόμματα εξουσίας» συγκεντρώνουν πολύ χαμηλά ποσοστά αποδοχής, την ώρα που ο Σαμαράς κατάφερε να εξασφαλίσει ένα δεύτερο σχέδιο Μάρσαλ για την πατρίδα του.
Το χρήμα που έρχεται είναι πολύ και αν δεν κατανοήσουν την πραγματικότητα εκείνοι που πέτυχαν να το φέρουν, τότε σε λίγο θα έλθουν αντιμέτωποι με την οδυνηρή ιστορική σαφήνεια.