«Το καβούκι του ελέφαντα» στο Τρένο Ρουφ

13:10 14/11/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Δύο δυνατές ερμηνείες θα απολαύσουμε φέτος στο Θεατρικό Βαγόνι της Αμαξοστοιχίας – Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ από τους Μάνο Βακούση και Άρη Τσαμπαλίκα στο επίκαιρο θεατρικό έργο «το Καβούκι του Ελέφαντα» του Étienne Lepage σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη.

Ο μόλις 30 ετών ταλαντούχος συγγραφέας από τον Καναδά, από την «τακτοποιημένη» καθημερινότητα της χώρας του, αφουγκράζεται τα σημάδια

των καιρών και γράφει ένα εξαιρετικό θεατρικό κείμενο, που «κουμπώνει» σε όλα τα καυτά θέματα της δικής μας ταλαιπωρημένης καθημερινότητας. Το έργο γραμμένο το 2010 πραγματεύεται τον ρόλο της ατομικής ευθύνης και συμπεριφοράς στο πλαίσιο της ανασφάλειας που υποθηκεύει τις ζωές όλων μας στις σύγχρονες κοινωνίες.

Οι κοινωνικές ανισότητες, η πάλη των τάξεων, ο ατομικισμός, μια κοινωνία σε ύπνωση, το κλείσιμο στον εαυτό μας, ο φόβος του «άλλου» που εξαπλώνεται ραγδαία, δημιουργούν ένα ηφαίστειο κάτω από τα πόδια μας που είναι έτοιμο να εκραγεί.

Ένα σκληρό παιχνίδι συνδιαλλαγής αρχίζει όταν ένας μεσήλικας (Μάνος Βακούσης) βολεμένος στην άνεση του σπιτιού του δέχεται την απρόσκλητη εισβολή ενός νεώτερου (Άρης Τσαμπαλίκας) κατά τη διάρκεια μιας νεροποντής. Η άνεση και η αδιαφορία του βολέματος διαλύονται. Το αστείο, η καλή πίστη και η ευγένεια αντικαθίστανται από τη φυσική βία και τον ψυχολογικό βασανισμό. Η σκηνή γίνεται αρένα σ’ ένα ματς χωρίς έλεος, σ’ ένα κοινωνικό παιχνίδι με κανόνες μακιαβελικούς και αμείλικτους. Αμφισβητείται η εμπιστοσύνη που δείχνουμε στον «άλλον», η ιδέα ότι τον ξέρουμε. Είμαστε ξένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό όπως είμαστε και με τους άλλους γύρω μας. Ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο, μια διαρκής απειλή ο καθένας για τον διπλανό του.

Για τον συγγραφέα όμως αυτή η σκληρή μονομαχία είναι τελικά μια ιστορία αγάπης, όχι μια ιστορία ερωτική αλλά μια ιστορία αδελφότητας. Το φως υπάρχει στην άκρη του τούνελ. Οι άνθρωποι συναντιούνται και συνδιαλέγονται στην προσπάθειά τους να αλληλοκατανοηθούν, να αποδεχτούν τον «άλλον» για να μπορέσουν να γνωρίσουν τελικά τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η γραφή είναι ευέλικτη, γοργή και προβοκατόρικη. Είναι ένα χαστούκι σε μια κοινωνία που κοιμάται.

«Δεν είμαστε κακοί. Ποιος είναι κακός; Και με ποιον τρόπο; Κυνηγημένα ζωάκια είμαστε όλοι μας που ροκανίζουμε το κεφάλι του γείτονά μας μες στη γενική σύγχυση. Όμως η αθωότητα είναι απόλυτη. Θα ’ρθεις πάλι να τις αρπάξεις και θα είσαι αθώος. Κι εγώ το ίδιο. Είμαστε αθώοι από την κορφή ως τα νύχια. Τελεία και παύλα».

Ταυτόχρονα η γραφή αφήνει κενά, ανοιχτές τρύπες και αδιαφανείς ζώνες ώστε ο κάθε θεατής να μπορέσει να ανακαλύψει τον δικό του χώρο μέσα στο έργο, τις δικές του αναφορές, να εισχωρήσει σ’ αυτό και να το συμπληρώσει.

Μετάφραση  Μαρία Ευσταθιάδη

Σκηνοθεσία  Τατιάνα Λύγαρη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνογραφική επιμέλεια  Βασίλης Παφίλης

Κοστούμια  Δανάη Κουρέτα

Μουσική Παναγιώτης Βελιανίτης

Κίνηση Αννέτα Κουβελιώτη

Φωτισμοί  Γιάννης Δρακουλαράκος

Βοηθός σκηνοθέτη  Dubravka Franz Sp