Το σαράκι του κρατισμού

17:25 9/12/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για τις ακραίες κοινοβουλευτικές δυνάμεις, και ειδικά της Χρυσής Αυγής, καλό είναι να αναλογιστούμε ορισμένα ιστορικά γεγονότα, όπως πραγματικά συνέβησαν και όχι όπως τεχνηέντως έχουν αποσιωπηθεί.
Κατ’ αρχάς, όσο ακραία είναι η στάση των βουλευτών του ακροδεξιού κόμματος, με άλλη τόση ακρότητα διατυπώνονται ορισμένες θέσεις από την πλευρά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, οι νεολαίοι του Τσίπρα

ζήτησαν εξέγερση, ενώ οι… μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι ζητούν καταγγελία του μνημονίου και επιστροφή στη δραχμή, παρότι η κυβέρνηση εξασφάλισε 44 δισ. ευρώ και ένα σωρό κοινοτικά προγράμματα (το αν θα μπορέσει να αξιοποιήσει τα χρήματα αυτά με ορθό τρόπο είναι άλλη κουβέντα, ενώ το αποτέλεσμα θα φανεί στην πορεία).
Σημασία έχει, λοιπόν, να μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ κατέλαβε την εξουσία με εκλογές και, μάλιστα, εξασφαλίζοντας την ψήφο δεκάδων εκατομμυρίων Γερμανών. Σημασία έχει να μην παρακάμπτουμε ότι οι «Δίκες της Μόσχας» στις αρχές της δεκαετίας του 1930 δεν είχαν κανένα απολύτως ουσιαστικό νόημα, αφού ο πανίσχυρος Στάλιν δεν απειλείτο από κανέναν και, επομένως, η «εκατόμβη νεκρών», που «έστησε» τότε, μοναδικό σκοπό είχε τον αποπροσανατολισμό του ρωσικού λαού, αφού μετά συμμάχησε με τον Χίτλερ σε κοινό μέτωπο κατά της Πολωνίας.
Ο φασισμός δεν έχει χρώμα, ο δε εκφασισμός της κοινωνίας δεν οφείλεται στους… άλλους, αλλά σε όσους αποποιούνται των ευθυνών τους και εναποθέτουν τη διαχείριση της καθημερινότητάς τους σε δήθεν ηγέτες που υπόσχονται τα πάντα και όταν καταλαμβάνουν την εξουσία εξελίσσονται σε ηγεμόνες.
Αυτή, λοιπόν, η ιδιότυπη πολιτική θεολογία «όλα για το κράτος, όλα μέσω του κράτους, τίποτα χωρίς το κράτος» που «καλλιεργείται» και από τα δύο άκρα (δεξιά κι αριστερά), αν τελικά επικρατήσει στο εκλογικό σώμα, τότε καμία ευθύνη δεν θα φέρει ο όποιος πρωθυπουργός ή αρχηγός κόμματος πιστεύει στο εντελώς αντίθετο. Δηλαδή, στην ενδυνάμωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στην καλώς εννοούμενη αυτοδιαχείριση, υπό το πρίσμα ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, τον καθορισμό της πορείας του και τη διαμόρφωση της πολιτικής του συμπεριφοράς. Ακέραια ευθύνη φέρει εκείνος που αγνοεί ότι, κατά τη γνωστή ρήση, η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα, γιατί με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, ενώ με την ψήφο εξοντώνεις μια γενιά.
Γι’ αυτό επιμένω ότι, πέραν όλων των άλλων εξίσου σημαντικών, η κυβέρνηση οφείλει να απαλλαγεί από τον εξουσιαστικό κρατισμό που κατατρύχει το κορμί του έθνους τρεις δεκαετίες τώρα. Να εξουδετερώσει με το αποτελεσματικό της έργο όλους εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να προχωρήσουμε ως κοινωνία με δανεικά και δημόσια χρέη. Γιατί, όπως έλεγε ο Νίτσε: «Κανένας δεν μπορεί να ξοδέψει περισσότερα από όσα έχει. Αυτό ισχύει για τα άτομα, ισχύει και για τους λαούς».