Το σκληρό πολιτικό πόκερ του Πειραιά

Γράφει ο Γιάννης Σπ. Παργινός

Οι υποψηφιότητες στον Δήμο Πειραιά τάραξαν τα νερά. Μας έβγαλαν από την ρουτίνα μιας συνηθισμένης προεκλογικής καμπάνιας με τις όποιες διαπαραταξιακές αντιπαραθέσεις, υπερβολές, ακρότητες ή οξύτητές της.

Η εμφάνιση του Γιάννη Μώραλη ως διεκδικητή του δημαρχιακού θώκου έδωσε το έναυσμα για πολλά σενάρια που εν τινι μέτρω έχουν περισσότερη σχέση με μυθιστόρημα του Ζεράλντ Ντε Βιλιέ

από με την πολιτική. Η θέση του υποψήφιου δημάρχου στο Διοικητικό Συμβούλιο της ένδοξης ομάδας του Ολυμπιακού κι η σχέση του με τον επιχειρηματία και ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, Βαγγέλη Μαρινάκη, φούντωσε την φαντασία, περιέπλεξε την πλοκή, εμπλούτισε την μυθιστορηματική σασπένς κι αναμφίβολα προσέδωσε έντονο αναλυτικό ενδιαφέρον στα πολιτικά τεκταινόμενα του εθνικού μας λιμανιού.

Αναμφίβολα, ο Γιάννης Μώραλης έχει το δικαίωμα του εκλέγειν κι εκλέγεσθαι όπως ο κάθε πολίτης αυτής της δημοκρατικά ευνομούμενης πολιτείας. Παρά ταύτα, ψίθυροι, ακριτομυθίες, φήμες, έντεχνα διοχετευθέντα προς δημοσίευση κείμενα ή και άτσαλα χαραχθείσες πολιτικές ή, και, επιχειρηματικές γραμμές κέντησαν έτι περαιτέρω την ήδη ζέουσα φαντασία και την έτρεψαν εις καλπάζουσαν τοιαύτην.

Από συναισθηματική φόρτιση ενός παιδιού για τον χαμό του πατέρα έως και οικονομική διεκδίκηση ενός σκληρού επιχειρηματία. Από οπαδική ορθοδοξία στην ομάδα θρύλο έως και υπερβολικό έρωτα για την πόλη των παιδικών χρόνων μας. Από θέληση για τιμωρία ενός αντίπαλου δημάρχου έως και άκρατη φιλοδοξία προσωπικής πολιτικής ανέλιξης. Όλα τούτα ήρθαν κι έδεσαν σε ένα μαγικό μαγνάδι μιας πόλης ταχέως αναπτυσσόμενης , με προοπτική σημαντικών επενδύσεων μυριάδων εκατομμυρίων και δη σε περίοδο κατά την οποία ακόμα και τα «ψιλά» φαντάζουν «χοντρά» η δε ανάπτυξη είναι το καθημερινό ζητούμενο του οποιουδήποτε.

Τι απ όλα τούτα μπορεί να είναι αλήθεια, ψέμα ή υπερβολή θα προσπαθήσουμε να το αναδείξουμε δια της αφαιρετικής μεθόδου.

Σενάρια – Μύθοι – Πραγματικότητες

Λέγεται, γράφεται και κυρίως ψιθυρίζεται ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης βλέπει τον αντίζηλό του επιχειρηματία, Δημήτρη Μελισανίδη, να εδραιώνεται στο πρώτο λιμάνι με πρωτοβουλία του δημάρχου. Προς τούτο, θέλει να εκτοπίσει τον Βασίλη Μιχαλολιάκο από τον δημαρχιακό θρόνο για να καθίσει ο ίδιος ή κάποιος από το δικό του στενό κοινωνικό ή επιχειρηματικό περιβάλλον με στόχο πάντα να εξυπηρετήσει τα δικά του επιχειρηματικά συμφέροντα.

Αν τούτο ήταν αληθές, θα ήταν κι αφελές.! Κι αφελές άτομο ο Βαγγέλης Μαρινάκης ασφαλώς και δεν είναι. Τουναντίον, είναι οξυδερκής και οξύνους. Μια απλή λογική ανάγνωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα ήταν αδύνατον να υπηρετήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα του Μαρινάκη ένας Μαρινάκης δήμαρχος ή κάποιος εγκάθετος του Μαρινάκη. Η πρόκληση θα ήταν τόσο μεγάλη που θα ακύρωνε την όλη επιχείρηση άλωσης της πόλης. Άρα, το εν λόγω σενάριο απορρίπτεται.

Επίσης λίαν αφελές έως κι επικίνδυνο θα ήταν να προσδοθεί ένας καθαρά οπαδικός χαρακτήρας στην υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη. Ακόμα και μέσα στην πόλη του Πειραιά, την πόλη του θρύλου-Ολυμπιακού, δεν θα μπορούσε να σταθεί μια δημοτική αρχή με μόνο στήριγμα μια ποδοσφαιρική ομάδα, όσο κι αν αυτή επηρεάζει την κοινωνική και πολιτική ζωή του Δήμου.

Λέγεται, γράφεται και ψιθυρίζεται επίσης ότι η οικογένεια Μαρινάκη εξοφλεί παλιούς πολιτικούς λογαριασμούς της εποχής του πατρός Μιλτιάδη Μαρινάκη. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είχε εκλεγεί πολλές φορές δημοτικός σύμβουλος Πειραιά και βουλευτής ενώ ήταν και προσωπικός φίλος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη λόγω κοινής καταγωγής. Μια απλή προσωπική συναισθηματική φόρτιση του υιού Μαρινάκη, – ακόμη και αν υπήρχε – , δεν θα ήταν από μόνη της ικανή να διεγείρει και να πείσει τόσο σημαντικές πολιτικές κι αυτοδιοικητικές προσωπικότητες να συστρατευθούν μαζί του.

Τουναντίον, οι πολλές προσωπικότητες που ακολουθούν και στηρίζουν την υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη για την δημαρχία του Πειραιά , – όπως ο πρώην υπουργός και δήμαρχος Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο πρώην δήμαρχος Χρήστος Αγραπίδης, ο πρώην Δήμαρχος Παναγιώτης Φασούλας και πολλοί μέχρι τούδε ευρεθέντες στην παράταξη του νυν δημάρχου, μηδέ εξαιρουμένου και του επιχώριου μητροπολίτη Σεραφείμ- , μαρτυρούν και πείθουν ότι υπάρχει γενικότερο πολιτικό σχέδιο που ξεφεύγει και ξεπερνά τα στενά όρια του Δήμου Πειραιά.

Ακριβή η απώλεια του Πειραιά

Στις εκλογές του 2010, η Νέα Δημοκρατία απώλεσε τον Δήμο Θεσσαλονίκης από τον Γιάννη Μπουτάρη ( τον κατείχε ο γαλάζιος Βασίλης Παπαγεωργόπουλος) και την Αθήνα από τον Γιώργο Καμίνη ( την κατείχε ο Νικήτας Κακλαμάνης ), ενώ κέρδισε τον Πειραιά με τον Βασίλη Μιχαλολιάκο ( τον είχε ο Παναγιώτης Φασούλας – ΠΑΣΟΚ ). Μέχρι τότε είχε 2 στους 3 από τους μεγάλους Δήμους σε αντίθεση με παλιές εποχές που κατείχε 3 στους 3 μεγάλους Δήμους της χώρας.

Στην παρούσα αναμέτρηση μπροστά στις κάλπες του ερχόμενου Μαΐου δεν προοιωνίζεται γαλάζια επικράτηση ούτε στην Αθήνα, ούτε στην Θεσσαλονίκη. Κατ επέκταση μια απώλεια του Δήμου Πειραιά προσλαμβάνει ιδιαίτερες πολιτικές διαστάσεις καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν θα έχει κανέναν από τους μεγάλους Δήμους. Εάν ληφθεί υπόψη ότι ο νυν δήμαρχος Πειραιά, Βασίλης Μιχαλολιάκος, είναι προσωπικός φίλος και κουμπάρος του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και στηρίζεται από το Μέγαρο Μαξίμου οι πολιτικές συνέπειες μιας απώλειας του Πειραιά θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα των εκλογών γενικότερες πολιτικές εξελίξεις και τις ειδικότερες μέσα στην γαλάζια παράταξη.

Τούτων όλων δοθέντων, πολλοί συγκλίνουν στην άποψη πως η όλως αιφνιδιαστική υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη για τον Δήμο του Πειραιά είναι μια πολιτική τροχιοδεικτική βολή των όσων θα επακολουθήσουν την επαύριον των εαρινών εκλογών, ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα βγάλουν οι κάλπες.

Ο καθείς από το δικό του μετερίζι ψάχνει τη δική του πολεμίστρα μέσα στην νέα μεταπολίτευση που ανατέλλει.

The post Το σκληρό πολιτικό πόκερ του Πειραιά appeared first on Paraskhnio.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα