Ένας πόλεμος ποτέ δεν είναι λύση

09:36 7/5/2013 - Πηγή: Ysterografa

Τα όσα συμβαίνουν στη Συρία, καιρό τώρα, φέρνουν στις μνήμες παρόμοια γεγονότα και τακτικές που ακολουθήθηκαν σε άλλες χώρες, τόσο της Μέσης Ανατολής και της Ασίας όσο και της Βόρειας Αφρικής. Τα χημικά όπλα που «μπήκαν» στο παιχνίδι, φωτογραφίζουν ξεκάθαρα τον πόλεμο στο Ιράκ και την αφορμή που ζητούσε ο Μπους για να επέμβει με στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Η βαθύτερη αιτία βέβαια ήταν άλλη. Όπως πολύ καλά όλοι μας γνωρίζουμε.

Στη Συρία του Άσαντ, των ρώσικων βάσεων στη Μεσόγειο και την γείτονα χώρα του Ιράν, η αιματοχυσία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ο εξοπλισμός των ανταρτών, οι

θυσίες των αμάχων και η πρόσφατη επίθεση από πλευράς Ισραήλ, έχουν τεντώσει τα νεύρα της διεθνούς κοινότητας. Η αμερικανική εισβολή έρχεται πάλι σαν επιτακτική ανάγκη. Σαν αναπόφευκτη λύση. Σαν τη ζητούμενη βοήθεια από τον ισχυρό, προκειμένου να λυθούν με τα όπλα τα προβλήματα της περιοχής.

Ο Μπαράκ Ομπάμα βαδίζει στα χνάρια του προκατόχου του. Στη δεύτερη, και τελευταία, περίοδο της θητείας του συντάσσεται με τους πολεμοχαρείς ρεπουμπλικάνους. Πρόσφατα η γερουσία απέρριψε την τροπολογία του για την χορήγηση όπλων με αυστηρότερους όρους. Φαίνεται λοιπόν πως είτε ο ίδιος θέλει να τους «γλυκάνει», είτε τελικά η γραμμή των «σκληροπυρηνικών» των Η.Π.Α. πέρασε και εντείνει την παρουσία της στην εξωτερική πολιτική της χώρας.

Ρώσοι και Κινέζοι αντιδρούν, στο μέτρο που τους επιτρέπεται. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι σε θέση να αποσοβήσουν έναν πόλεμο στη Συρία, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε και από τα παραδείγματα του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της Λιβύης. Τα γεωπολιτικά και τα ενεργειακά συμφέροντα είναι τέτοια, που, δυστυχώς, τοποθετούν όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου στο επίκεντρο του κόσμου. Η χώρα μας δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη σε καμία περίπτωση. Κάθε όμως συμμετοχή, με οποιονδήποτε τρόπο, πρέπει να μελετηθεί και να αναλυθεί εκ των προτέρων. Γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια και για νέα λάθη που θα αφήσουν την Ελλάδα απλό παρατηρητή των γεγονότων. Άλλωστε Ισραήλ και Τουρκία δείχνουν πως, όπως και να έχει, θα διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο με σκοπό να αντλήσουν δύναμη και να αποκτήσουν κύρος, ώστε αργότερα να τα χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους.

Η χώρα μας παραδοσιακά υποστηρίζει τις ειρηνευτικές διαδικασίες. Δεν είναι σε θέση αλλά ούτε είναι της νοοτροπίας των πολεμικών επιλογών. Το ζήτημα είναι να πάρει τέτοιες αποφάσεις και να ελιχθεί διπλωματικά με τέτοιο σκοπό ώστε να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της χώρας. Να διακηρύξει και να προασπίσει την ειρήνη, να υπενθυμίσει σε κάθε επίδοξο «μεγαλοκαρχαρία» την αυτοκυριαρχία της και την οντότητά της.