Γιάννα: Με φοβούνται γιατί δεν μπορούν να με ελέγξουν

13:52 6/7/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Η Ελλάδα της μεγάλης κρίσης, που ανακάλυψε αίφνης τα τελευταία 4 χρόνια το… ροζ συννεφάκι στο οποίο επί δεκαετίες σεργιάνιζε, είναι πρωτίστως η Ελλάδα που έχασε τον εθνικό προσανατολισμό της.

Και την ίδια στιγμή, διψάει για νέα ηγεσία. Σε κάθε πτυχή της εθνικής καθημερινότητάς της. Από την πολιτική,

την οικονομία, την Εκκλησία, μέχρι την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα.

Γιατί δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι η κρίση αυτή, είναι κυρίως κρίση ηγεσίας. Χωρίς την οποία… ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα. Και χωρίς την οποία θα δυσκολευτούμε ουσιαστικά να επιστρέψουμε σε μια εθνική διαδρομή με την Ελλάδα πρωταγωνίστρια και όχι κομπάρσο. Πολύ περισσότερο… επαίτη των εταίρων που διολίσθησαν σε επίπεδο δανειστών (και μόνο).

Αναζητώντας στιγμές εθνικής… ανάπαυλας, τότε δηλαδή που η ελληνική κοινωνία κοντοστάθηκε και αισθάνθηκε πιο κοντά σε ένα πεπρωμένο που θα μπορούσε να διεκδικήσει, η σκέψη σταματάει εύλογα στο 2004. Το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι, των Ολυμπιακών Αγώνων, της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, αλλά και της εθνικής επανεκκίνησης σε πολιτικό επίπεδο, μετά την εκκωφαντική πτώση του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία.

Αν λοιπόν εκείνη η εθνική φωτογραφία είναι, σε πολιτικό επίπεδο… γεμάτη Κώστα Καραμανλή, η Γιάννα Αγγελοπούλου είναι το έτερο πρόσωπο που σεργανίζει στο selfie, και διεκδικεί το δικό της μερίδιο στο εθνικό legacy.

Η “Lady G” δεν υπήρξε συνηθισμένη προσωπικότητα. Ούτε εύκολα διαχειρίσιμη. Βαθιά συγκρουσιακή, αλλά και πτυχές που συνιστούν εφαλτήριο για σκληρή κριτική στο πρόσωπό της, η Γιάννα Αγγελοπούλου εξακολουθεί να προκαλεί ενδιαφέρον για το μέλλον… όπως η ίδια το σκέφτεται.

Γι’ αυτό και είναι άκρως αποκαλυπτικά όσα γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης στο σημερινό “Πρώτο Θέμα”, με αφορμή πρόσφατη, χαλαρή αλλά και συνάμα… εξομολογητική συζήτηση της Γιάννας Αγγελοπούλου με δημοσιογράφους.

Από το κείμενο προκύπτει ότι η Γιάννα είπε πολλά και για πολλούς. Παρουσιάζοντας τη δική της, φυσικά, οπτική, των πραγμάτων. Που δεν είναι αντικειμενική, έχει ωστόσο τη χρηστική αξία της. Ειδικά μια αποστροφή της, έχει προχωρημένο ενδιαφέρον: “Με φοβούνται, γιατί δεν μπορούν να με ελέγξουν”, υποστηρίζει.

Και ανεξαρτήτως της δικής της “ταυτότητας”, μάλλον έχει δίκιο αναφορικά με το αρχικό κίνητρο του “συστήματος”, για να βοηθήσει κάποιον: Ο βαθμός που είναι… ελέγξιμος, δηλαδή.