Η δικαίωση Παπαμιμίκου για την “αθόρυβη πλειοψηφία”

13:54 20/5/2014 - Πηγή: Ysterografa

Η Ιστορία υπήρξε εκ των πραγμάτων άδικη με τον Ρίτσαρντ Νίξον, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Αμερικανός πολιτικός που έχασε οριακά από τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στις πιο “too close to call” εκλογές που διεξήχθησαν ποτέ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, και τελικά έγινε Πρόεδρος… από το πουθενά, μετά από αρκετά χρόνια και όταν όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, είδε να καρφιτσώνεται στο πολιτικό dna του η ατίμωση του σκανδάλου “Watergate” και η παραίτηση από τον Λευκό Οίκο.

Η “αδικία”

έγκειται στο γεγονός ότι ο Ρίτσαντ Νίξον, συντηρητικός και δύσκολος στην εκφορά ιδεολογικού λόγου, πιστώνεται παρόλαυτά μια από τις πλέον “ηχηρές αλήθειες” της πολιτικής επικοινωνίας. Της πολιτικής στο σύνολό της.

Ήταν εκείνος που μίλησε πρώτος για τη “σιωπηλή πλειοψηφία”, δηλαδή τις μετριοπαθείς συνειδήσεις και φωνές κάθε κοινωνίας, που δεν εκδηλώνονται εγκαίρως ή δυναμικά, καθώς προτιμούν να παρακολουθούν μάλλον αποστασιοποιημένα τις εξελίξεις, κάθε φορά ωστόσο που επιλέγουν να παρέμβουν, κινητροδοτούν εποχές μεγάλων αλλαγών, ρήξεων και τομέων.

Η σιωπηλή πλειοψήφια της κοινωνίας ήταν το… dna που αξιοποίησαν οι εμπνευστές της Θεωρίας της Τριγωνοποίησης, πάνω στην οποία χτίστηκε η στρατηγική της απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας του “μεσαίου χώρου”, τα τελευταία 20 χρόνια, αρχικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Μπιλ Κλίντον, και στη συνέχεια παντού στην Ευρώπη: Στη Γαλλία με τον Νικολά Σαρκοζί, στην Ελλάδα με τον Κώστα Καραμανλή, στη Μεγάλη Βρετανία με τον Ντέιβιντ Κάμερον, και φυσικά στη Γερμανία με την Άνγκελα Μέρκελ.

Αυτή τη σιωπηλή πλειοψηφία χαρτογράφησε εγκαίρως, και όπως αποδείχτηκε, με επιτυχία, ο Ανδρέας Παπαμιμίκος, όταν αρκετούς μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, εισηγήθηκε τη στρατηγική των ακομμάτιστων επιλογών, και την ενθάρρυνση των τοπικών κοινωνιών να επιλέξουν οι ίδιες τους εκπροσώπους τους, με την ελάχιστη δυνατή και… διακριτική εμπλοκή των κομματικών επιτελείων.

Στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, αυτή η “σιωπηλή πλειοψηφία”, που είναι ταυτόχρονα… αθόρυβη, επέτρεψε σε αυτοδιοικητικά στελέχη με κεντροδεξιά χαρακτηριστικά πολιτικής ταυτότητας και αντίστοιχη διαδρομή, να επικρατήσουν στη συντριπτική πλειοψηφία Δήμων και Περιφερειών σε όλη τη χώρα.

Έτσι, μπήκε εκ των πραγμάτων… φρένο στη στρατηγική στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ να αναπτύξει ρητορική “μεγάλης πολιτικής ανατροπής”, να υπονομεύσει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου και των ευρωεκλογών, και να ανοίξει παράθυρο αποσταθεροποίησης, τη στιγμή ακριβώς που η χώρα… μπουσουλάει εκτός κρίσης.

Η επιτυχής στρατηγική της Νέας Δημοκρατιάς στις αυτοδιοικητικές εκλογές, την οποία πιστώνεται ο Γραμματέας της Συγγρού Ανδρέας Παπαμιμίκος, είχε τη σφραγίδα και το πολιτικό αποτύπωμα του Αντώνη Σαμαρά, καθώς ο Πρωθυπουργός, με τη συσσωρευμένη πολιτική εμπειρία του, και την ευχέρεια να “διαβάζει” σωστά τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, επένδυσε και ενθάρρυνε τις συγκεκριμένες επιλογές.