Μήνυμα ελπίδας το μεγάλο “όχι” του Ευρωκοινοβουλίου

12:30 17/3/2013 - Πηγή: Ysterografa

Οι Ευρωβουλευτές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.

Πολλοί βέβαια νιώθουν ότι η αφορμή δεν τους αφορά. Ποιος ασχολείται άραγε με τον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν ο δικός του προϋπολογισμός δεν χωράει τίποτα άλλο – μπορεί ούτε καν αυτό – εκτός από την πληρωμή χρεών και λογαριασμών;

Όμως και αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Τα κονδύλια που αφιερώνουν τα κράτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας αφορούν όλους. Ιδιαίτερα εμάς τους Έλληνες που περιμένουμε σαν μάννα εξ ουρανού το οποιοδήποτε

«πακέτο» για να ξεκινήσει επιτέλους να επαναλειτουργεί αυτή η ημιθανής οικονομία και να βρουν κάποιοι από εμάς επιτέλους δουλειά. Η Ελλάδα άλλωστε είναι από τις ευνοημένες εκείνες χώρες που σταθερά λαμβάνουν περισσότερα χρήματα από τις Βρυξέλλες από όσα οι ίδιες συνεισφέρουν, ασχέτως βέβαια με το πώς τα χρησιμοποιούν.

Η μεγάλη αξία όμως του εξίσου μεγάλου ΟΧΙ που είπε το Ευρωκοινοβούλιο στη συμφωνία για τον προϋπολογισμό των ετών 2014-2020 ήταν άλλη.

Κατ’ αρχάς απέδειξε ότι η «υπερεθνική Ευρώπη» εξακολουθεί να υπάρχει. Οι Ευρωβουλευτές, παρότι και εκείνοι «διαλεχτοί» των εθνικών κυβερνήσεων και των επιμέρους κομμάτων, εκτέλεσαν τον ρόλο που τους αναθέτουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, δηλ. λειτούργησαν σαν εκπρόσωποι των λαών της Ευρώπης και όχι σαν «τσιράκια» των κρατών τους. Οι πέντε μεγαλύτερες παρατάξεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι, ένωσαν τις δυνάμεις τους, αψήφησαν τις βουλές των κομμάτων από τα οποία προέρχονται και είπαν στοπ στον περιορισμό του μεγέθους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οικονομικού και συμβολικού.

Με αυτόν τον τρόπο έστειλαν το μήνυμα προς τα επίδοξα ευρωπαϊκά αρχηγεία, μακριά των Βρυξελλών, ιδίως προς το Βερολίνο, το Λονδίνο και τους λοιπούς βορείους συμμάχους τους, ότι οι λαοί της Ευρώπης, ως ενιαίο σύνολο, διαθέτουν ακόμα αντιστάσεις και δεν είναι διατεθειμένοι να εκτελούν άκριτα συνταγές που προτάσσουν το εθνικό έναντι του υπερεθνικού συμφέροντος.

Απομένει να αποδειχθεί αν η στάση αυτή θα συμβάλλει στην στροφή μιας πολιτικής που συμφέρει κάποιους αλλά, προφανώς, όχι όλους ή θα λυγίσει μπροστά στις αναμενόμενες ασφυκτικές πιέσεις εθνικής προέλευσης.

Πάντως, το γεγονός και μόνο ότι οι Ευρωβουλευτές ανέλαβαν την ιστορική τους ευθύνη και θύμισαν σε όλους τον λόγο που δημιουργήθηκαν οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες αλλά και τον υπερεθνικό χαρακτήρα του ίδιου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (και κατ’ επέκταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) είναι σίγουρο ότι δεν θα άρεσε σε όσους επιθυμούν την απρόσκοπτη πλοήγηση της Ε.Ε. από την ασφάλεια των εθνικών διευθυντηρίων. Και αυτό έχει από μόνο του ικανή σημασία.