«Α, ρε Λαυρέντη…»

20:07 4/4/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Η απομυθοποίηση των Τεμπών, όχι βεβαίως ως τρομακτικό δυστύχημα που κόστιζε τη ζωή 57 ανθρώπων, αλλά ως μια επιχείρηση πλαγιοκόπησης της πολιτικής ομαλότητας, φέρνει στην επιφάνεια απίθανης γελοιότητας γεγονότα. Είναι όμως ταυτόχρονα και γεγονότα ενδεικτικά πρακτικών και μεθόδων προσωπικού πολιτικού ωφελιμισμού από παράγοντες που, ως φαίνεται, θεωρούν την πολιτική μέσο προσωπικής ανόδου, πάση θυσία.

***

Λίγο μετά το δυστύχημα, η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος διόρισε ως τεχνικό σύμβουλο τον ειδικό πραγματογνώμονα Αναστάσιο Χ. Δέδε, μηχανολόγο – μηχανικό,

με εντολή να ερευνήσει τις συνθήκες του δυστυχήματος. Η έκθεσή του παραδόθηκε στους εντολείς τον Ιανουάριο του 2024. Και όπως μαθαίνουμε τώρα, κατέρριπτε όλες τις δοξασίες που ήδη διαδίδονταν συστηματικά, προκειμένου να εμπεδωθεί η πεποίθηση ότι επρόκειτο για έγκλημα στο οποίο τη βασική ευθύνη είχε η κυβέρνηση, η οποία μάλιστα δήθεν «μπάζωσε» ένα τμήμα του πεδίου για να συγκαλύψει δήθεν κάποιους άγνωστους προστατευόμενούς της, οι οποίοι δήθεν μετέφεραν παράνομο φορτίο. Κατέρριπτε, βεβαίως, και τη δοξασία για την πυρόσφαιρα η οποία σχηματίστηκε αμέσως μετά τη σύγκρουση των τρένων και η οποία, δήθεν, προέκυψε από την έκρηξη παράνομου υγρού που οι ειδικοί χημικοί του Διαδικτύου, και μαζί οι ηγέτες της ενωμένης αντιπολίτευσης, αποφάσισαν ότι είναι το ξυλόλιο. Ο Δέδες στην πραγματογνωμοσύνη του εξηγεί ότι η φωτιά ξέσπασε λόγω της σύγκρουσης των τρένων, του ηλεκτρικού τόξου που δημιουργήθηκε και της καύσης των ελαίων στους μετασχηματιστές της μηχανής έλξης της επιβατικής αμαξοστοιχίας.

Πρέπει πάντως εδώ να διευκρινιστεί ότι η πραγματογνωμοσύνη του Δέδε δεν περιήλθε στην κατοχή των Δικηγορικών Συλλόγων και στη γνώση του Βερβεσού ως στοιχείο της δικογραφίας, για να υπόκειται στους κανόνες που περιορίζουν την περαιτέρω γνωστοποίησή του, αλλά ως προϊόν ρητά ιδιωτικής συναλλαγής. Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2024, ο Βερβεσός παρέδωσε την έκθεση στις ανακριτικές Αρχές. Και το προσεχές διάστημα, κανονικά και σαν να μη συμβαίνει τίποτα, υποστήριξε δημοσίως με ζέση, συχνά, ότι τα Τέμπη ήταν έγκλημα κι ότι υπήρξε μπάζωμα για να γίνει συγκάλυψη. Παρακάμπτοντας τα δεδομένα, παρακάμπτοντας και το συμπέρασμα της έκθεσης που ο ίδιος παρήγγειλε και γνώριζε πριν να τη διοχετεύσει στην ανάκριση, συνέχισε να λέει τα δικά του, όσα δηλαδή σέρβιρε ο Βελόπουλος, υιοθέτησε η Κωνσταντοπούλου, πίστεψαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ και διακίνησε η ενωμένη αντιπολίτευση.

Τον κατανοώ. Πώς θα μπορούσε να αφήσει την αλήθεια των πραγμάτων να του χαλάσει μια ωραία και συμφέρουσα ιστορία;

Ο Δημήτρης Βερβεσός, βεβαίως, υπονοεί ότι λέει όσα λέει επειδή στη συνέχεια της έρευνας ήρθαν στο φως κι άλλα στοιχεία. Ποια στοιχεία; Αυτά που καταρρίπτονται καθημερινά από δικηγόρους και πραγματογνώμονες ως ψέματα;

Ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών δεν μας συστήνεται τώρα. Τον θυμάμαι, πρότυπο επαγγελματία και πολίτη, να κάνει αντίσταση στην απαγόρευση συναθροίσεων οργανώνοντας πάρτι γενεθλίων την εποχή της καραντίνας. Βεβαίως, όπως και τότε, και σήμερα, με διάφορα δικολαβίστικα πάει να βγει κι από πάνω. Φτιάχνει μια εικόνα ήρωα της αλήθειας για τον εαυτό του και την επενδύει ποιητικά δανειζόμενος Λεύκιο Ζαφειρίου: «θα συνεχίσω», δηλώνει, «να λέω “την ελευθερία, ελευθερία, τον φόνο, φόνο, την ενοχή, ενοχή, με το πείσμα ενός τρελού που γράφει το όνομά του στον τοίχο με τα νύχια”».

Είναι σπουδαίο πράγμα η ποίηση. Με την άδεια του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, θα προσθέσω κι εγώ τρεις λέξεις από ένα ωραίο ποίημα, του Μανόλη Αναγνωστάκη:

«Α, ρε Λαυρέντη…».