Άρης Σερβετάλης: Η πίστη και η πρόκληση

12:46 1/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Γεννήθηκε το 1976 και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Κουκάκι. Οταν αποφοίτησε από το λύκειο, στις αρχές των 90s, η Ελλάδα και ο κόσμος άλλαζαν ριζικά. Ολα κινούνταν ορμητικά προς τα εμπρός. Εκείνος ξεκίνησε να εργάζεται σε μια αποθήκη ηλεκτρικών ειδών. Οπως έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις του, δεν τον ενδιέφερε ποτέ να γίνει ή να κάνει κάτι στη ζωή του. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να εργάζεται περιστασιακά τον χειμώνα, να μαζεύει λίγα χρήματα και το καλοκαίρι

να κάνει διακοπές στα νησιά. Ενας πρώιμος κοσμοκαλόγερος, σαν να λέμε, που άφηνε τον χρόνο να περνά. Υστερα από παρότρυνση μιας φίλης του, δίνει εξετάσεις στο υπουργείο Πολιτισμού και αρχίζει να σπουδάζει σε δραματική σχολή.

Ξεκινάει με θέατρο, λοιπόν, αλλά τον προλαβαίνει ο χείμαρρος της τηλεόρασης. Ο,τι κι αν λέμε, η αναγνωρισιμότητα θα έρθει από την περσόνα του «Λάζαρου» στο «Είσαι το ταίρι μου» (Mega, 2001), με το ιγκουάνα σκαρφαλωμένο πάνω του. Η επιτυχία δεν οφειλόταν μόνο στο σουξέ της ίδιας της σειράς, ούτε στο κείμενο που έγραψε ο Λευτέρης Παπαπέτρου για τον ρόλο – ο οποίος συνδύαζε αθωότητα και αμηχανία, ανατρεπτικότητα, αδεξιότητα και καλοσύνη. Οφειλόταν στον τρόπο που τον προσέγγισε ο ίδιος ο Σερβετάλης. Οπλισε τον Λάζαρο με μοναδική εκφραστικότητα, με αργή και προσεγμένη κινησιολογία, διστακτικά βλέμματα και ένα χιούμορ που βασιζόταν περισσότερο στο ίδιο του το παρουσιαστικό παρά στο κείμενο. Αμέσως μετά έκανε ένα πέρασμα από τη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Κλείσε τα μάτια». Η τηλεοπτική επιτυχία τον τρομάζει, δεν μπορεί να τη διαχειριστεί και αποσύρεται από τα εγκόσμια για 2-3 χρόνια, οπότε και δουλεύει ως μαραγκός σε μια μάντρα σκαφών στο Ελληνικό (γνωρίζοντας τη μετέπειτα κλίση του στη New age θρησκευτικότητα, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σχολιάσει ότι επέλεξε ακουσίως το επάγγελμα του Ιησού…). Επανέρχεται τηλεοπτικά πρωταγωνιστώντας στους «Singles» (Mega, 2006-2008) ενώ παράλληλα στρέφεται προς πειραματικές δουλειές σε θέατρο και κινηματογράφο. Δουλεύει, για παράδειγμα, με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου – στο «Δύο», τη «Μήδεια», όπου είναι ο βουβός σκύλος, και στο «Still life» –, αλλά και με τον Γιώργο Λάνθιμο (παίζει στην «Κινέτα» και τις «Αλπεις»).

Δείχνει αρκετά νωρίς στην προσωπική του διαδρομή ότι δεν επιδιώκει τη δημοσιότητα, ούτε δείχνει διάθεση να συμμορφωθεί με τις τάσεις και τις απαιτήσεις του θεάματος. Αποφεύγει τη δημόσια έκθεση, με συνοδοιπόρο του θεατρικά από το 2010 ως και σήμερα τη σκηνοθέτρια και σύζυγό του Εφη Μπίρμπα. «Η καρδιά του σκύλου», «Το όνειρο ενός γελοίου», «Βατράχια» είναι μονάχα λίγες από τις επιτυχημένες παραστάσεις που ανέβασαν μαζί. Τα θέατρα γεμίζουν, οι κινηματογράφοι κόβουν εισιτήρια, ενώ η κριτική τον έχει χαρακτηρίσει έναν από τους ικανότερους ηθοποιούς της γενιάς του.

Αυτή είναι η μία πλευρά του Σερβετάλη, η καλλιτεχνική. Τα τελευταία χρόνια, όμως, βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας – όσο και αν το αποφεύγει. Οχι τόσο για τους ρόλους του όσο για τις απόψεις του. Μιλάει συχνά για εξ αποκαλύψεως προσέγγιση με τα θεία, περιφέρεται σαν αναγεννημένος χριστιανός και μεταφέρει στις συνεντεύξεις τις μεταφυσικές του αναζητήσεις (πολλές φορές εις βάρος του ρόλου τον οποίο υποδύεται). Κάπως έτσι φτάνει να ενσαρκώσει τον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου στην – αν μη τι άλλο – αμφιλεγόμενη ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» το 2021. Κι ύστερα έρχεται μία από τις στρακαστρούκες που τον τοποθετούν ξεκάθαρα σε ένα από τα πολλά στρατόπεδα του ανορθολογισμού. Η επιλογή του να αποχωρήσει από την παράσταση «Ρινόκερος» του Ιονέσκο, το 2021, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το μέτρο που προέβλεπε την είσοδο μόνο εμβολιασμένων θεατών στα θέατρα λόγω του COVID-19. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως δεν μπορούσε να δεχτεί τον διαχωρισμό του κοινού και πως η απόφασή του ήταν ζήτημα συνείδησης (όπως πάντα: το χαρτί της ατομικής συνείδησης, που βέβαια δεν παίρνει υπόψη της την ανώτερη συλλογική ανάγκη).

Πριν από λίγες μέρες δημοσιογράφοι έσπευσαν να τον ρωτήσουν τη γνώμη του για τις αμβλώσεις, μετά τον αχό που σήκωσαν τα λόγια του ευρωβουλευτή της «Νίκης» Νίκου Αναδιώτη περί «αγέννητης ζωής». Ο Σερβετάλης μίλησε για «δολοφονία» προσθέτοντας ότι είναι προτιμότερο για τη γυναίκα «να κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο». Είναι ένας σταθμός που έρχεται να συμπληρώσει τους προηγούμενους. Σαν να εναρμονίζεται μάλιστα με το διάχυτο κλίμα τραμπισμού, ο οποίος ξεκινά πάντα από τα χαμηλά. Απέναντι στη woke ατζέντα ο Σερβετάλης προτάσσει το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, αλλά ξεχνάει το δικαίωμα των γυναικών για αυτοδιάθεση του σώματός τους.

Πιστεύει κανείς ότι δεν ήξερε άραγε ο ίδιος τι αντιδράσεις θα επεφύλασσαν οι δηλώσεις του; Δεν αναφέρθηκε σε κάποιο ζήτημα που σηκώνει κουβέντα, τονίζοντας λεπτές του αποχρώσεις. Η τοποθέτηση ήταν σαφής. Εξέφρασε μια άποψη εναντίον ενός δικαιώματος θεσμοθετημένου στη χώρα μας από το 1986, μια περίοδο που δικαιώματα όπως αυτό της άμβλωσης βρίσκονται στο επίκεντρο διάφορων πολεμικών και αναθεωρήσεων διεθνώς. Δεν φάνηκε να τον νοιάζει ιδιαίτερα. Πέρα από την τέχνη του, μοιάζει να τον απασχολεί περισσότερο η πίστη και η ηθική όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται. Βλέπει τον κόσμο από την πλευρά της θεϊκής δημιουργίας και της βιολογίας. Εσι γεννηθήκατε, έτσι θα παραμείνετε. Οπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ίδιος μοιάζει να βρίσκεται μέσα σε ένα σπήλαιο κρατώντας αποστάσεις από τον έξω κόσμο. Η ζωή όμως συνεχίζεται ερήμην του. Ο έξω κόσμος είναι η πραγματικότητα, όχι το σπήλαιο.