Μπουτάρης

19:07 11/11/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη που κουβαλάει ταμπού από το παρελθόν. Δύο από αυτά ήταν η διαχείριση του Κεμάλ Ατατούρκ και του Ολοκαυτώματος. Για δεκαετίες η πόλη παρίστανε ότι δεν διατηρούσε μία ιδιαίτερη σχέση με τον Κεμάλ ως γενέτειρα του αναμορφωτή της σύγχρονης Τουρκίας. Ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς αρνούνται να παραδεχθούν ότι ο Κεμάλ είναι ο πιο διάσημος από όλα τα παιδιά της πόλης. Στη λαλιά του Κεμάλ και των συμπατριωτών του το όνομα της πόλης είναι «Σελανίκ». Ετσι έλεγαν και

οι Εβραίοι την Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων. Ομως η πόλη δεν αγάπησε αυτά τα παιδιά της. Από το πογκρόμ του Κάμπελ μέχρι την αγαστή συνεργασία με τους ναζί για την εξάλειψη των Εβραίων και την υφαρπαγή των περιουσιών τους, η Θεσσαλονίκη έσπειρε μία ντροπή μέσα στην ψυχή της. Μέχρι που ήρθε ο Μπουτάρης. Κάλεσε τους Τούρκους να προσκυνήσουν στον γενέθλιο τόπο του Κεμάλ. Και υποχρέωσε τη Θεσσαλονίκη να κοιτάξει κατάματα την ιστορία της, τιμώντας τα παιδιά της που χάθηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης.

Επρεπε να περάσουν εβδομήντα χρόνια για να κάνει η πόλη αυτή την κουβέντα με τον εαυτό της και να αρχίσει να ξεπλένει την ατιμία από πάνω της. Και το οφείλει στον δήμαρχο Μπουτάρη. Μην έχοντας ανάγκη την Εκκλησία, τους αγιορείτες και τις οργανώσεις τους και χωρίς να διατηρεί φιλοδοξίες «κεντρικής» πολιτικής καριέρας, ο Μπουτάρης, ήρθε σαν άνεμος που φύσηξε σε μία σκονισμένη πόλη. Ηταν κάτι αντίστοιχο με το γκρέμισμα των θαλασσίων τειχών της πόλης το 1869, όταν η Θεσσαλονίκη ανέπνευσε φρέσκο αέρα και άπλωσε τη ματιά της μέχρι τον Ολυμπο. Κανένας δεν θα θυμάται τον Μπουτάρη για το έργο του στην πόλη. Θα τον θυμάται για αυτό που άλλαξε στην ατμόσφαιρά της.

Δυστυχώς δεν πρόλαβε να τη δει με μετρό. Για αυτό ευθύνεται και ο ίδιος καθώς συμμετείχε στην εμπλοκή με τα αρχαία στον σταθμό Βενιζέλου. Δεν πρόλαβε να δει ούτε το Μουσείο του Ολοκαυτώματος που, δικαίως, θα πρέπει να δώσει το όνομά του σε μία αίθουσα. Και η πόλη του οφείλει μία καλοφωτισμένη μνήμη.

Πράξη πολιτικής ευθύνης

Αν ήμουν ο Στέφανος Κασσελάκης θα έκανα τα πάντα για να εκλέξω τον Απόστολο Γκλέτσο πρόεδρο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή, πράγματι, είναι μία εκδίκηση που δύναται να αναδειχθεί σε, έστω βραχυπρόθεσμο, στόχο ζωής. Μεταξύ μας, ίσως να μη χρειάζεται να κάνει και πολλά. Αρκεί να μεταφέρει μία υπόγεια γραμμή, να δουλέψουν τα τρολ στα social media και η εκλογή του Γκλέτσου να γίνει μία καλοστημένη φάρσα, ένα trend κοινωνικού και πολιτικού χαβαλέ με στόχο εκείνους που θα άλλαζαν την Ευρώπη, αλλά κατέληξαν να παίζουν καρπαζιές με τον Αντώναρο στην πόρτα ενός σκυλάδικου. Ακουγα τον Πολάκη, τον Νίκο Παππά και άλλους να μιλάνε για το στίγμα που θα μεταφέρουν οι αποχωρήσαντες βουλευτές. Χάχανο. Κάθε άλλο. Το να αφαιρέσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πλέον μία πράξη πολιτικής ευθύνης και βαθέος πατριωτισμού. Είναι δυνατόν να έχουν αυτοί οι τύποι ρόλο με εξέχουσα θεσμική βαρύτητα καθώς ολισθαίνουν προς την καταβόθρα της Ιστορίας;

Χελιδόνι και παγόνι

Στην Ιερά Οδό. Οπαδοί του Στέφανου Κασσελάκη σε επαναστατικό οίστρο, τραγουδούν το «Ενα το χελιδόνι». Ισως ήταν πιο δόκιμο το «παγόνι». Και υπηρετεί τη ρίμα και περιγράφει καλύτερα τη συνθήκη. Αργότερα, στα γραφεία στον Ταύρο, το ρεπερτόριο έγινε ελαφρώς πιο σύγχρονο με τη Σοφία Βόσσου να ερμηνεύει την «Ανοιξη» του Ανδρέα Μικρούτσικου. Καλό. Ούτως ή άλλως τα χελιδόνια έρχονται την άνοιξη. Και η άνοιξη είναι ακριβή, στενάζει ο λαός στα ράφια των σουπερμάρκετ. Συνεπώς υπήρχε μία συνάφεια στο ρεπερτόριο. Ενδεχομένως να ταίριαζαν και μερικές νότες, έστω η εισαγωγή, από το YMCA του Τραμπ. Διότι τι έκανε ο Στέφανος; Πήγε στο συνέδριο, το έκανε μπάχαλο χωρίς να μπει στην αίθουσα και μετά ανακοίνωσε την ίδρυση κόμματος. Τι πιο τραμπικό από αυτό;