Εκσυγχρονισμός με λόγια και με πράξεις

16:46 14/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι να συμβεί ο θάνατός του και να αναγκαστούν να τον θυμηθούν, ο Κώστας Σημίτης για το ΠΑΣΟΚ είχε πάψει να υπάρχει. Είχε βοηθήσει βέβαια και ο ίδιος σε αυτό με την αξιοπρέπεια που τον διέκρινε πάντα, διότι είχε αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική. Παρακολουθούσε μεν τις εξελίξεις και ιδίως στα ευρωπαϊκά, αλλά για τα εκάστοτε τρέχοντα κρατούσε τη γνώμη του για τον εαυτό του και τον στενό κύκλο

του. Για να μην είμαι άδικος όμως με το κόμμα του, πρέπει να πω ότι η εποχή Σημίτη και η κληρονομιά της παραδόθηκαν στη λήθη από πλευράς του ΠΑΣΟΚ με τρόπο φυσικό και σχεδόν εκ των πραγμάτων, εξαιτίας ανωτέρας βίας.

Ηταν η χρεοκοπία αυτό που έδωσε νέα τροπή στα πράγματα. Ενας νέος εσωτερικός διχασμός, μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, δημιουργήθηκε μέσα στο ΠΑΣΟΚ και σκέπασε τον παλαιότερο, μεταξύ αυθεντικών παπανδρεϊκών πασόκων και εκσυγχρονιστών. Το ΠΑΣΟΚ έφτασε στα όρια του αφανισμού, όμως κατάφερε να επιβιώσει και να ανακάμψει. Οι πασόκοι που είχαν επιβιώσει πολιτικά από τη χρεοκοπία και παρέμειναν στο ΠΑΣΟΚ ήταν αλλαγμένοι, έμοιαζαν με τους Ευρωπαίους εκείνους που είχαν βγει ζωντανοί από την κόλαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δεν είχαν καμία διάθεση να επιστρέψουν στο παρελθόν. Υστερα από αυτή την περιπέτεια, ο Σημίτης και ό,τι αντιπροσώπευε ήταν πια «προπολεμικό» παρελθόν με το οποίο κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί στο ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, είχε προλάβει να ασχοληθεί ο Μητσοτάκης, ο οποίος μάζεψε γύρω του μια πλειάδα σημιτικών, με τους οποίους μάλιστα στελέχωσε κυβέρνηση και Μαξίμου. Αυτά μέχρι που μας άφησε χρόνους ο άνθρωπος και τότε τον θυμήθηκε το ΠΑΣΟΚ. Αναγκαστικά και με κάποια αμηχανία, είναι αλήθεια· όμως τον θυμήθηκε.

Επειδή τον θυμήθηκε όμως δεν σημαίνει ότι ακολουθεί το πνεύμα του, όσο και αν ο Νίκος Ανδρουλάκης διεκδικεί την κληρονομιά του εκσυγχρονισμού, στον οποίο όμως δίνει το δικό του πολιτικό περιεχόμενο, όπως διαβάσαμε στο άρθρο του στο «ΒΗΜΑ» την περασμένη Κυριακή. Στα λόγια το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι όσο εκσυγχρονιστικό θέλει, στις πράξεις όμως αποδεικνύεται το αντίθετο και το βλέπουμε στην περίπτωση των πρόσφατων μαζικών αποστρατειών ανωτάτων αξιωματικών, ενόψει της αναδιάρθρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό που έχει βάλει μπροστά ο Νίκος Δένδιας, υπό τον τίτλο «Ατζέντα 2030», είναι σπουδαίο και θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό.

Το σώμα των αξιωματικών είχε καταντήσει κέντρο παραγωγής στρατηγών και, για να δικαιολογείται η ύπαρξή τους, είχε δημιουργηθεί ένα πλέγμα από μονάδες διάσπαρτων ανά την επικράτεια, κατά το υπόδειγμα του «εκδημοκρατισμού» που τόσο έβλαψε την ανώτατη παιδεία.

Ομολογώ δεν το περίμενα ότι ο Νίκος Δένδιας θα είχε, ούτως ειπείν, τις κοχόνες, για να βάλει μπροστά τον εξορθολογισμό και τον εκσυγχρονισμό της διοικητικής δομής των Ενόπλων Δυνάμεων, διότι θυμόμαστε ότι ξεκίνησε ως υπουργός με την πεποίθηση ότι το στράτευμα θα εκσυγχρονιστεί αν ο κάθε φαντάρος εξοπλιστεί με ένα λάπτοπ (για καλύτερη πρόσβαση στο Xhamster). Εν πάση περιπτώσει, ο κ. Δένδιας σοβαρεύτηκε, ασχολήθηκε λίγο περισσότερο με τα πραγματικά προβλήματα του τομέα του και αυτό που επιχειρεί τώρα και το ονομάζει «Ατζέντα 2030» είναι καθ’ όλα αξιέπαινο και χρειάζεται υποστήριξη, για να έχει συνέχεια.

Ενώ λοιπόν θα περίμενε ο κάθε λογικός άνθρωπος ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνδράμει την προσπάθεια του εκσυγχρονισμού στις Ενοπλες Δυνάμεις, με κριτική διάθεση εννοείται, έρχεται ο Μιχάλης Κατρίνης, ο αρμόδιος τομεάρχης του ΠΑΣΟΚ, και καταγγέλλει τις κρίσεις που οδήγησαν στις μαζικές αποστρατείες, επειδή προκαλούν, λέει, «τεράστια αναταραχή». Οσο για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού, το απορρίπτει ως «φτηνή δικαιολογία». Ο κ. Κατρίνης, δηλαδή, υπερασπίζεται το βολεμένο κατεστημένο στον συγκεκριμένο τομέα του Δημοσίου. Για ποιο εκσυγχρονισμό, επομένως, μιλούν στο ΠΑΣΟΚ; Ποιον κοροϊδεύουν, όταν στην πράξη υπερασπίζονται τη συντήρηση;

Υστερόγραφο. Με την ευκαιρία αυτή, μια και επιτέλους ελέγχεται ο πληθωρισμός των στρατηγών, ας περιοριστεί και το χρυσάφι στις στολές. Μόνο σε αραβικές χώρες το συναντάμε σε τέτοιο βαθμό…