Εθνική στρατηγική

16:53 3/4/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Τρεις παρατηρήσεις από την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης χθες στη Βουλή. Η πρώτη αφορά το νόημα που δίνει ο κ. Ανδρουλάκης στην έννοια του πατριωτισμού. Το απόλυτο και υπέρτατο πατριωτικό καθήκον, γύρω από το οποίο πρέπει να χτίσουμε και την εθνική στρατηγική μας, κατά τον κ. Ανδρουλάκη, είναι να εμποδίσουμε κάθε πιθανή συμμετοχή της Τουρκίας στην υπό σχεδιασμό ευρωπαϊκή άμυνα, αν γίνεται μάλιστα να την απομονώσουμε

τελείως. Αυτός ο στόχος εκφράζει το πατριωτικό καθήκον στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται. Το πιστεύει αυτό ο κ. Ανδρουλάκης, δεν αμφιβάλλω ότι το εννοεί, γιατί παρακολούθησα την ομιλία του και πρόσεξα το πάθος που τον διέπνεε.

Να επισημάνω, κατ’ αρχάς, ότι αυτή είναι μια αρνητική και όχι θετική προσέγγιση στον πατριωτισμό. Πατριωτισμός, δηλαδή, δεν είναι τι κάνω εγώ για την πατρίδα μου, αλλά τι δεν κάνει η Τουρκία. Να το δεχτούμε όμως, γιατί τουλάχιστον αυτό που προτείνει ο κ. Ανδρουλάκης είναι ή, τέλος πάντων, μοιάζει με τη βάση ενός σχεδίου – το προτείνει, άλλωστε, ως στόχο της εθνικής στρατηγικής. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι όσο απλό το κάνει να ακούγεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει, να γκρινιάζουμε ακόμη πιο δυνατά στην Ευρώπη, να μπήξουμε και τις στριγγλιές, αν χρειάζεται. Να χτυπάμε και τα πόδια κάτω, με δύναμη, ιδίως αν τα πατώματα είναι ξύλινα. Να σκαρφιστούμε κάθε λογής προσκόμματα και, αν η ανάγκη μάς το επιβάλει, να τραβήξουμε κι ένα βέτο.

Να τα κάνουμε όλα αυτά, δεν διαφωνώ – αν και δεν νομίζω να πιάσουν. Η πιθανότητα να πετύχουν συρρικνώνεται περισσότερο όμως, επειδή απέναντί μας στην επιδίωξη αυτή θα βρεθούν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μεγαλύτερες και ισχυρότερες της δικής μας, που δεν έχουν πρόβλημα να μοιραστούν με την Τουρκία ένα μέρος του κόστους του νέου αμυντικού σχεδιασμού. Θα τα βάλουμε με τα θηρία, δηλαδή, και υποθέτω ότι στο τέλος, έπειτα από ηρωικούς αγώνες (στους οποίους ο εξυπνότερος λαός του κόσμου έχει την παγκόσμια αποκλειστικότητα), εμείς θα καθαρίσουμε και θα επικρατήσουν οι θέσεις μας. Η ελληνική ψυχή θα νικήσει. Γιατί όχι;

Η διεκδίκηση του εθνικού στόχου (έξω η Τουρκία από την Ευρώπη) γίνεται όμως ακόμη δυσκολότερη γιατί ο κ. Ανδρουλάκης εισηγείται επίσης να απαιτήσουμε από την Ενωση και επιδοτήσεις για την αμυντική βιομηχανία. Καταλαβαίνω ότι τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον γοητεύουν οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες, τις οποίες αντιμετωπίζει ως προκλήσεις για να βελτιώνεται – αυτό το έχω αντιληφθεί για την προσωπικότητά του. Οχι όμως να προσθέτουμε και επιπλέον δυσκολίες στις προσπάθειές μας από μεράκι! Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η Ελλάδα μπορεί και να απομονώσει την Τουρκία και να αποσπάσει επιδοτήσεις; Για μένα, πάντως, αυτό μοιάζει μάλλον με συνταγή για να τα σπάσουμε με όλους…

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά το ρυθμιστικό πλαίσιο για την εξαγωγή ευρωπαϊκών όπλων σε τρίτες χώρες, για το οποίο ο κ. Ανδρουλάκης ζητάει να γίνει αυστηρότερο. Περηφανεύτηκε, μάλιστα, επειδή και ο ίδιος ως ευρωβουλευτής συνέβαλε στη θέσπιση του ήδη υπάρχοντος πλαισίου. Τέτοιου είδους «ρυθμιστικά πλαίσια» όμως είναι εκείνα που εμποδίζουν την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών στην Ευρώπη, ας επιβάλουμε και κάτι ανάλογο για την αμυντική βιομηχανία. Να μην πουλάμε όπλα σε πελάτες των οποίων τα δημοκρατικά εχέγγυα δεν μας ικανοποιούν. Κάποιοι άλλοι, δεν έχω καμία αμφιβολία, θα πιέσουν για να μην πουλάμε ούτε σε εμπόλεμους, επειδή θα ήταν σαν να παίρνουμε θέση υπέρ του πελάτη. Τότε όμως σε ποιον θα πουλήσει όπλα η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία; Σε ιδιώτες συλλέκτες και μουσεία; Πολύ περιορισμένη αγορά, φοβάμαι…

Η τρίτη παρατήρηση είναι για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, στο οποίο ο κ. Ανδρουλάκης έδωσε μεγάλη έμφαση, καθώς το θεωρεί, και πολύ σωστά, παράγοντα γεωπολιτικής ισχύος. Να εξηγήσω με το παράδειγμα του ίδιου του κ. Ανδρουλάκη γιατί είναι αδύνατο να γίνει κάτι στο Δημογραφικό. Αν κρίνω από την αδυναμία που δείχνει στον γιο του, καταλαβαίνω ότι ο κ. Ανδρουλάκης αγαπά τα παιδιά. Γιατί λοιπόν δεν αποκτά κι άλλα; Ως πρώην ευρωβουλευτής, διαθέτει την απαραίτητη οικονομική άνεση για την ανατροφή περισσότερων παιδιών. Δεν έχει χρόνο όμως. Κάνει ό,τι μπορεί κάθε μέρα για να βρίσκει χρόνο με τον γιο του, ακριβώς επειδή έχει επίγνωση της ευθύνης του ως γονέας. Επομένως, δεν θα ήταν επιπόλαιο αν απλώς έκανε παιδιά, χωρίς να προνοεί για τις συνθήκες της ανάπτυξής τους, από πατριωτικό καθήκον και μόνο; Ιδού λοιπόν γιατί δεν λύνεται το Δημογραφικό με τους παραδοσιακούς τρόπους, όπως οικονομικές ενισχύσεις και δημόσιες υποδομές. Είναι τρόποι που ανήκουν σε άλλη εποχή.