Η αδράνεια των Αράβων ηγετών στα ισραηλινά εγκλήματα θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου

13:31 24/1/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Πριν λίγες μέρες, μετά το τέλος της ακρόασης στη Δίκη του Ισραήλ πραγματοποιήθηκε μαζικές διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων σε 45 χώρες με εξαίρεση την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία ή ακόμα και την Αλγερία. Μήπως όμως αυτό το παράδοξο θα το πληρώσουν οι Άραβες ηγέτες;

Τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου, ο Αραβικός Σύνδεσμος ξεκίνησε έκτακτη συνεδρίαση στο Κάιρο για να συζητήσει την επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας.

Της συνεδρίασης προήδρευσε το Μαρόκο και πραγματοποιήθηκε σε επίπεδο μόνιμων αντιπροσώπων κατόπιν αιτήματος της Παλαιστίνης.

Μεταξύ άλλων οι Άραβες απαίτησαν να σταματήσει η εξαγωγή όπλων στο Ισραήλ, λέγοντας ότι οι χώρες που συνεχίζουν να παρέχουν όπλα στο Τελ Αβίβ είναι συνένοχοι στη δολοφονία Παλαιστινίων και την καταστροφή των σπιτιών και των υποδομών τους.

Μπορεί οι δυτικές κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου ή της Γερμανίας να εξοπλίζουν τον Ισραηλινό στρατό ώστε να διεξάγει τις μαζικές σφαγές αμάχων στη Γάζα, αλλά η «ντεκαφεϊνέ» στάση των Αράβων ηγετών είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Η ιστορία έχει αποδείξει πως Άραβες ηγέτες που γύρισαν τη πλάτη στους Παλαιστίνιους «αδελφούς» το πλήρωσαν πολύ ακριβά και ανατράπηκαν.

Σε ανάλυσή του βαθύς γνώστης των ζητημάτων στη Μέση Ανατολή και αρχισυντάκτης του Middle East Eye , Ντέιβιντ Χιρστ εξηγεί γιατί οι Άραβες ηγέτες που δεν βοηθάνε ουσιαστικά του Ισραηλινούς παίζουν με τη φωτιά, με πρώτον απ’ όλους τον Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι.

Το κράτος που όχι μόνο συνορεύει με τη Λωρίδα της Γάζας και το Ισράλ, αλλά έχει το μεγαλύτερο γεωπολιτικό βάρος στη περιοχή είναι ως γνωστόν η Αίγυπτος. Κανονικά ο Σίσι δεν θα έπρεπε να επιτρέψει στο Ισραήλ να διεξάγει εθνοκάθαρση, φροντίζοντας παράλληλα να βοηθήσει με στείλει βοήθεια -τρόφιμα, νερό και φάρμακα- στη Λωρίδα της Γάζας.

Η φιλοϊσραηλινή στάση του Σίσι

Η πολιτική όμως που ακολουθεί το Κάιρο, δείχνει ότι μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Μπορεί η Αίγυπτος να εμποδίζει το Ισραήλ για μια μαζική απέλαση Παλαιστινίων από τη Γάζα στο Σινά, ωστόσο συμφωνεί με μια αποστρατιωτικοποιημένη Γάζα και συντριβή της Χαμάς.

Οι Αιγύπτιοι αξιωματούχοι είναι σε πλήρη σύγχυση δίνοντας αντιφατικά στοιχεία όσον αφορά τη βοήθεια που προσφέρει η χώρα τους στου Παλαιστινίους. Ενώ ο υπουργός Υγείας της Αιγύπτου, έλεγε πως η χώρα περιθάλπει 20.000 τραυματίες Παλαιστίνιους οι υπηρεσίες πληροφοριών κάνουν λόγο για μόλις 1.210 τραυματίες Παλαιστίνιους.

Ο Χιρστ μάλιστα τονίζει την τραγικότητα της υπόθεσης καθώς ενώ η Αίγυπτος ουσιαστικά ωφελεί το Τελ Αβίβ με τη στάση της, το Ισραήλ κατηγόρησε το Κάιρο ενώπιον του Δικαστηρίου στη Χάγη, ότι ήταν υπεύθυνο για την αποτροπή εισόδου ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, φέρνοντας σε αμηχανία τους Αιγυπτίους.

Υπενθυμίζεται ότι ο σημερινός γενικός γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου Αχμέντ Αμπούλ Γκέιτ, ήταν ο Αιγύπτιος υπουργός Εξωτερικών που το 2008 στεκόταν απαθής δίπλα στον Ισραηλινό ομόλογό του Τζίπι Λίβνι όταν δήλωνε ότι το Ισραήλ θα επιτεθεί Γάζα.

Όπως αναφέρει ο αρχισυντάκτης του Middle East Eye εκείνη η στήριξη της Αιγύπτου στον πόλεμο που εξαπέλυσε το Ισραήλ, ήταν ένας από τους παράγοντες πίσω από την επανάσταση που θα ανέτρεπε τον Μουμπάρακ το 2011.

Επί ηγεσίας Μοχάμεντ Μόρσι, προέδρου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που κράτησε τα σύνορα στη Ράφα ανοιχτά και σταμάτησε έναν πόλεμο που ακολούθησε, οι Παλαιστίνιοι έζησαν πολύ καλύτερες ημέρες. Ωστόσο, μετά την ανατροπή του από τον υπουργό Άμυνας του, Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι η λωρίδα της Γάζας θα υπέφερε.

Ο Σίσι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να σκληρύνει την πολιορκία πλημμυρίζοντας τις σήραγγες, μαζί με τη βίαια εκτόπιση του αιγυπτιακού πληθυσμού της Ράφα για να δημιουργήσει μια ουδέτερη ζώνη στα σύνορα. Υπό τον Σίσι, η σημασία των ισραηλινών συνοριακών διελεύσεων αυξήθηκε ως το πρωταρχικό μέσο διατήρησης της Γάζας σε υποστήριξη ζωής με φαγητό, νερό και ντίζελ.

Τι δείχνει η ιστορία

Ο Χιρστ αποδίδει αυτή την φιλοϊσραηλινή αιγυπτιακή πολιτική τόσο στην γεωπολιτική παρακμή του Καϊρου, που δεν παίζει ρόλο σε εξελίξεις όπως στο Σουδάν ή στη Λιβύη, όσο και στον φόβο του Σίσι για την Μουσουλμανική Αδελφότητα που διασυνδέεται με τη Χαμάς. Ωστόσο ο Σίσι δεν θα βοηθήσει τους Παλαιστινίους διότι κατά τον Ντέιβιντ Χιρστ η δικτατορία του Σίσι νοιάζεται μόνο την επιβίωσή της.

«Ωστόσο, ο δεσμός μεταξύ του αγώνα για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και της εσωτερικής μάχης για τη δημοκρατία στην Αίγυπτο είναι άρρηκτος, και ο Σίσι το γνωρίζει πολύ καλά αυτό» λέει ο Χιρστ, ο οποίος προειδοποιεί ότι οι Άραβες ηγέτες δεν πρέπει να επαναπαύονται.

Σε πρόσφατη έρευνα από το Αραβικό Κέντρο Ερευνών και Μελετών Πολιτικής, σε δείγμα 8.000 Αράβων σε 16 χώρες, το 92% των ερωτηθέντων είπε ότι η παλαιστινιακή υπόθεση είναι ένα θέμα που απασχολεί όλους τους Άραβες.

Σχεδόν το 90% δήλωσε ότι θεωρούν την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς, η οποία απαγορεύεται ως τρομοκρατική οργάνωση στο Ην.Βασίλειο και σε άλλες χώρες, ως «νόμιμη επιχείρηση αντίστασης» ή «κάπως εσφαλμένη αλλά θεμιτή επιχείρηση αντίστασης».

Το 89% των ερωτηθέντων απέρριψε την αναγνώριση του Ισραήλ, το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία των δημοσκοπήσεων του κέντρου. Μόνο το 13% των ερωτηθέντων Αράβων είπε ότι πιστεύει ότι η ειρήνη με το Ισραήλ παραμένει δυνατή.

Σε διαδήλωση που πραγματοποίησαν δημοσιογράφοι έξω από τα κεντρικά γραφεία του Συνδικάτου Δημοσιογράφων στο Κάιρο φώναζαν ότι «η Αίγυπτος είναι εταίρος στην πολιορκία της Γάζας από το Ισραήλ» και ότι οι «Οι Σιωνιστές μας ελέγχουν», φώναζαν οι δημοσιογράφοι.

«Ο θυμός βράζει στις καρδιές των Σαουδάραβων, των Αιγυπτίων, των Ιορδανών και των Ιρακινών – και αυτό τελικά θα βγει στην επιφάνεια και θα εκραγεί» λέει ο Χιρστ, υπενθυμίζοντας την μοίρα του προτελευταίου βασιλιά της Αιγύπτου Φαρούκ Α’.

Το 1952 είχε παραιτηθεί, δίνοντας τη θέση του στον γιό του Αχμέντ Φουάντ Β’ ο οποίος όμως άντεξε μόλις λίγους μήνες. Θα ήταν ο τελευταίος μονάρχης της Αιγύπτου καθώς ανατράπηκε από τον Νάσερ, πληρώνοντας το τίμημα της υποστήριξης στη Νάκμπα (καταστροφή) το 1948.

«Είναι ένας από τους λόγους που οι Αιγύπτιοι επέτρεψαν τον στρατό για να αναλάβει με πραξικόπημα αρκετά χρόνια αργότερα» λέει ο Χιρστ, σημειώνοντας μάλιστα πως σήμερα «ο βαθμός της οργής είναι εκθετικά μεγαλύτερος».