Η άνοδος της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας

18:21 3/3/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Σειρά πρόσφατων ελληνοτουρκικών εξελίξεων θέτει επιτακτικά στο επίκεντρο το άλυτο πρόβλημα «ελληνική πολεμική βιομηχανία». Παράλληλα, τόσο η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όσο και ο τρόπος που οι τρομοκράτες της Χαμάς διαπέρασαν αρχικά τον «Σιδηρούν Θόλο» στο Ισραήλ, έδειξαν πολλά για την εξέλιξη του πολέμου. Κυρίως τη σημασία φτηνότερων, εξυπνότερων «εναλλακτικών» συστημάτων. Κατεύθυνση που, πάντως, από νωρίς είχε δει η τουρκική πολεμική βιομηχανία, πρωταγωνιστώντας έτσι στην Ουκρανία. Και όπως κάθε βιομηχανία, έτσι και αυτή των όπλων, είναι πρωτίστως βιομηχανία: η αξία της κρίνεται στην αγορά.

Ασφαλώς οι Τούρκοι δεν διαθέτουν πολεμική βιομηχανία ικανή να συγκριθεί με των ισχυρών χωρών του κλάδου. Ομως, αυτό δεν τους σταματά να προχωρούν με σταθερά βήματα, όπως έδειξε και η προ ημερών 13λεπτη παρθενική πτήση του μαχητικού «5ης γενιάς» ΚΑΑΝ, «αντιγράφου» του F-35. Πολλοί εδώ το χλεύασαν. Κακώς. Γιατί και μόνο το γεγονός ότι εκτέλεσε την πτήση με επιτυχία, όπως και ότι υπήρξαν, άστοχες έστω, διεθνείς αναφορές περί «σύγκρισης» των δύο αεροσκαφών, αποτελεί επίτευγμα. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν και εδώ την πολύ επιτυχημένη κινέζικη συνταγή: αντιγράφουν (ακόμα) όσο καλύτερα μπορούν. Και οι εξελιγμένες τεχνολογίες, που κάνουν τη διαφορά, ας μη θεωρούνται πλέον άβατο: με τις κατάλληλες επιλογές ανθρώπων, διαθέσιμων στην παγκόσμια αγορά, μπορεί να κάνει κανείς τα αδύνατα δυνατά.

Φυσικά, τόσο για ανθρώπους όσο και για μέσα και εγκαταστάσεις απαιτούνται πόροι. Η Τουρκία δεν τα έχει πάει άσχημα: παράδειγμα, τα πρόσφατα συμβόλαια με το Κατάρ. Είναι βέβαια γνωστό ότι έγιναν όταν η χώρα βρισκόταν στο χείλος του οικονομικού γκρεμού και πραγματικός στόχος ήταν η διάσωσή της. Ομως, μέσα από εξοπλιστικά συμβόλαια, που ασφαλώς έχουν ισχυρό μερίδιο και πραγματικό αντίκρισμα.

Η ουσία είναι ότι η Τουρκία έχει πλέον μπει στον χάρτη των διεθνών εξοπλισμών. Και ότι εξελίσσεται. Αν και τα παραδείγματα είναι αρκετά, ας μείνει κανείς σε αυτό των drones Bayraktar που πούλησε στην Ουκρανία: στην αρχή ήταν μεγάλη έκπληξη, καθώς δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα στους Ρώσους. Σταδιακά, εκείνοι βρήκαν τον τρόπο να τα εξουδετερώνουν. Τώρα, η επόμενη γενιά, φέρεται ήδη επιχειρησιακά ικανή να αντιμετωπίζει τις ρωσικές προόδους αεράμυνας και να συνιστά εκ νέου πρόβλημα για τα ρωσικά στρατεύματα. Αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, έστω και σε κάποια κλίμακα, θα σημαίνει ότι η τουρκική βιομηχανία πληροί ήδη αυτό που θεωρείται «χρυσός κανόνας» στο μέλλον των όπλων: η ταχύτερη δυνατή ενσωμάτωση τεχνολογιών υπέρτερων εκείνων του αντιπάλου στις πλατφόρμες.

Κάθε χώρα που είναι σε θέση να παράγει εξαγώγιμα οπλικά συστήματα αναβαθμίζει αυτόματα και την πολεμική της ισχύ. Απεξαρτάται σημαντικά, διευρύνει το οπλοστάσιό της στοχευμένα, έχει χαμηλότερα κόστη και ταχύτερες παραδόσεις. Εχει και αστοχίες, όπως στον πύραυλο «Τυφώνα», που ακόμα είναι κυρίως εικόνα παρά ουσία. Ομως, η ύπαρξη αποτυχιών είναι διεθνής κανόνας.

Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσει κανείς ότι, την ίδια ώρα που η Τουρκία διευρύνει διαρκώς τις δυνατότητές της, η Ελλάδα είναι κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη στον κομβικό αυτό τομέα, ειδικά εκτός πλαισίου συμπαραγωγών, ιδίως από αγορές. Και ότι δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα τίποτα πραγματικό που να μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση.

Ετσι όμως δημιουργείται μία ψαλίδα ανισορροπίας η οποία κάθε μέρα που περνάει ανοίγει όλο και πιο πολύ. Και θα έρθει η στιγμή που θα έχει ανοίξει τόσο, ώστε δεν θα μετράει πια για την Τουρκία μόνον τι της πουλάνε και τι όχι, τουλάχιστον για κάποια κρίσιμα όπλα, ενώ η Ελλάδα θα παραμένει δέσμια μιας εξάρτησης που τότε, ως οξύτερη και μονομερής, θα είναι πολύ σκληρή και επικίνδυνη. Οι προσπάθειες των Τούρκων γίνονται ήδη αποτελέσματα. Αρα ο καιρός δεν είναι τόσο μακριά, σε μία πορεία που δεν αντιστρέφεται βεβαίως με το κεφάλι μονίμως χωμένο στην άμμο και με τα ατέλειωτα επαναλαμβανόμενα μεγάλα λόγια χωρίς αντίκρισμα.