«Η καταστροφή μου ήταν ότι δεν δεχόμουν μύγα στο σπαθί μου»

17:53 15/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Πριν από αρκετά χρόνια, στο βιβλιοπωλείο Ιανός, είχα συντονίσει μια παρουσίαση βιβλίου του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Τζίμη Κορίνη. Για να είμαι ειλικρινής η βραδιά δεν είχε την εξέλιξη που ενδεχομένως ο ίδιος ο Κορίνης θα ήθελε (είχα τις αντιρρήσεις μου και τις εξέφρασα) αλλά αυτή η τελευταία μας συνάντηση για την ανά χείρας στήλη ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι οποιαδήποτε συζήτηση μαζί του σχεδόν αναπόφευκτα θα μετατραπεί σε κάτι

σαν εμπειρία, κυρίως για τον συνομιλητή του.

Το γεύμα έλαβε χώρα στο σπίτι του Κορίνη τον περασμένο Ιανουάριο στη Βούλα, και αυτό επειδή ένα σχετικά πρόσφατο ατύχημά του δεν του επέτρεπε να βγει έξω. Φαινόταν όντως καταβεβλημένος αλλά τα μάτια του άστραφταν. Καθήκοντα μαγειρικής είχαν αναλάβει η γυναίκα του Αλεξάνδρα (με την οποία ο Κορίνης είναι παντρεμένος εδώ και παραπάνω από 60 χρόνια) και η κόρη του Μαρία. Οι κυρίες βρίσκονταν διαρκώς από πάνω του για να βάλει μια μπουκιά στο στόμα του (έβαλε ελάχιστες). Θα πρέπει να ήρθαν τουλάχιστον δέκα φορές κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης για να τον πιέσουν να φάει.

Μπορεί ο Κορίνης να μην έβαλε πολλά στο στόμα του αλλά στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Σπανίως έχω ακούσει άνθρωπο να παραπονιέται τόσο πολύ για τον πόλεμο που έχει δεχτεί από τόσο πολλούς και επί τόσο πολλά χρόνια. Και σπανίως θυμάμαι άνθρωπο να μιλάει με τόσο κολακευτικά λόγια για τον ίδιο τον εαυτό του όσο ο συγγραφέας ευκολοδιάβαστων μυθιστορημάτων της ελληνικής pulp λογοτεχνίας (ενδεικτικά «Θύελλα στη Μακεδονία», «Παιχνίδι με τον θάνατο» και «Ιντριγκα στο Ιόνιο») και σκηνοθέτης τηλεοπτικών σειρών αστυνομικού και όχι μόνο περιεχομένου:

«Είμαι ο καλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου».

«Είμαι κινούμενη εγκυκλοπαίδεια».

«Ολοι μου λένε ότι είναι αδύνατον να πιάσεις ένα βιβλίο μου και να το αφήσεις».

«Η αυτοβιογραφία μου είναι το καλύτερο θρίλερ που έχει γραφτεί ποτέ».

«Γράφω από την οθόνη του μυαλού μου» είπε. «Αρα σκηνοθετώ. Τα μυθιστορήματά μου δεν είναι μυθιστορήματα, είναι σενάρια που έχουν γίνει μυθιστορήματα. Ρέουν σαν ταινίες…». Οντως, ο κινηματογράφος ήταν εκείνος που άναψε τη σπίθα του συγγραφέα στον Κορίνη. «Από παιδί ήμουν σε θέση να δω μια κινηματογραφική ταινία και μετά όχι μόνο να την αφηγηθώ αλλά και να την “παίζω”». Στο σχολείο Τοιχόπουλου όπου υπήρξε μαθητής, ένας από τους συμμαθητές του ήταν ο Μάκης Μάτσας, ο οποίος είχε την έμπνευση να εκδώσουν ένα μαθητικό περιοδικό. «Aυτό το περιοδικό ξύπνησε μέσα μου τον συγγραφέα γιατί την καλλιτεχνική ανησυχία την είχα ήδη» είπε.

Σκασιαρχείο για σινεμά

Αργότερα ο Τζ. Κορίνης πήγε στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων, στην οδό Χέυδεν της πλατείας Βικτωρίας, ένα θρυλικό σχολείο από το οποίο έχουν περάσει μεγάλα ονόματα (Λευτέρης Παπαδόπουλος, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Χρήστος Γιανναράς, Αλέκος Φασιανός). Σε κάποιες τάξεις καθόταν στο ίδιο θρανίο με τον ζωγράφο και από τότε επιστήθιο φίλο του Πέτρο Ζουμπουλάκη (που τυγχάνει συγγενής του υπογράφοντος). «Είχαμε γυμνασιάρχη τον θείο μου Κωνσταντίνο Πάτρα ο οποίος ήταν “σκύλος” γιατί ήθελε να μάθουμε γράμματα. Και πράγματι μάθαμε. Τα χέρια μου είχαν ματώσει απ’ τον χάρακά του, κάθε δύο – τρεις μέρες έτρωγα ξύλο. Ημουν ανυπότακτος. Εκανα σκασιαρχείο και ήθελε να ξέρει πού πήγαινα. Αλλά εγώ δεν του έλεγα». Κάνοντας σκασιαρχείο ο Κορίνης παρακολουθούσε κινηματογράφο. «Αθηναϊκό, Ροζικλέρ, Αλάσκα… Σ’ το είπα. Το ζουζούνι του σινεμά μπήκε μέσα μου από πολύ νωρίς».

Κάπως έτσι το πρώτο διήγημα του Τζίμη Κορίνη δημοσιεύτηκε το 1947 σε λογοτεχνικό περιοδικό. Τίτλος του, «Η επιστροφή του αδικημένου». «Ηταν 400 λέξεις και αν το δημοσίευα σήμερα, από το ύφος του θα νόμιζες ότι το έχει γράψει ο Ντάσιελ Χάμετ ή ο Μίκι Σπιλέιν!» είπε. Με εγκωμιαστικά λόγια αναφέρθηκε στο έργο του συγγραφέα Λέσλι Τσάρτερις, δημιουργού του «Αγίου», του οποίου το ύφος τον επηρέασε βαθιά. «Ο “Αγιος στη Νέα Υόρκη” είναι το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει γραφτεί ποτέ» είπε για τη μεγάλη επιτυχία του Τσάρτερις που ο Κορίνης μετέφρασε δύο φορές. «Κάποιος μου είπε κάποτε ότι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις αγγλικά είναι να πιάσεις αγγλίδα ή αμερικανίδα γκόμενα. Το έκανα. Και έτσι έμαθα».

Ως μεγάλος φαν του περιοδικού «Μάσκα», ένας από τους μέντορες του Τζίμη Κορίνη ήταν ο εκδότης του, Απόστολος Μαγκανάρης. Οταν το 1954 ο Μαγκανάρης ανέλαβε την αρχισυνταξία του περιοδικού «Ταχυδρόμος» που επρόκειτο να κυκλοφορήσει για πρώτη φορά, ο Κορίνης τον πλησίασε για να του ζητήσει δουλειά. «Θέλω να γράφω ένα αστυνομικό διήγημα την εβδομάδα στον “Ταχυδρόμο”» είπε στον Μαγκανάρη που κοίταζε έκπληκτος τον νεαρό, ντυμένο με γκαμπαρντίνα με σηκωμένο τον γιακά, γιλέκο και ρεπούμπλικα (παραμάσχαλα, κρυμμένη κάτω από το σακάκι του ο Κορίνης είπε ότι είχε μια θήκη με μια Μπερέτα). «Ακολούθησε μια μεγάλη συζήτηση και στο τέλος ο Μαγκανάρης μού είπε το ιστορικό: “Δεν θα δουλέψεις στον «Ταχυδρόμο». Θα ξαναβγάλουμε τη «Μάσκα»” (που είχε κλείσει το 1950 με ζημιά). Ακούγοντάς με κατάλαβε ότι όλοι οι προηγούμενοι συνεργάτες του ωχριούσαν μπροστά στο πάθος και τις γνώσεις μου…».

Οπότε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1954, η «Μάσκα» άρχισε να βγαίνει ξανά με τον Κορίνη να προτείνει νέο αίμα συγγραφέων της εποχής, όπως ο Ρεξ Στάουτ, ο Πολ Κέιν και ο Ελερι Κουίν. «Την εποχή εκείνη παίζονταν στους κινηματογράφους οι ταινίες με ήρωα τον Λέμι Κόσιον των βιβλίων του Πίτερ Τσένεϊ τον οποίο υποδύθηκε ο Εντι Κονσταντέν. Ουρές στα ταμεία των αιθουσών! Ο Μαγκανάρης ήθελε να έχουμε μια ιστορία του Κόσιον στο πρώτο τεύχος. Του είπα “θα σου γράψω εγώ Λέμι Κόσιον”. Είχα δει όλες τις ταινίες και ήξερα το στυλ. Εγραψα λοιπόν ως Πίτερ Τσένεϊ μια ιστορία με τίτλο “Σατανική σκηνοθεσία”. Εγινε χαμός».

Στη «Μάσκα» όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που ο Κορίνης και ο Μαγκανάρης τσακώθηκαν. Oι λόγοι ήταν οικονομικοί. Ο Κορίνης έμαθε από τον εκδότη του περιοδικού, τον Νίκο Θεοφανίδη, ότι ο μισθός του ήταν μεγαλύτερος από αυτόν που του έδινε ο Μαγκανάρης. «Πήγα στο γραφείο του και τον έκανα φύλλο και φτερό και έφυγα. Και τότε ο Μαγκανάρης έριξε σύρμα στην αγορά: “Μακριά από τον Κορίνη”. Δεν με ήθελε κανένας». Το κανένας βέβαια είναι σχετικό διότι ο Κορίνης βρήκε δουλειά στο περιοδικό «Φαντασία», ένα από τα αρκετά έντυπα με τα οποία επρόκειτο να συνεργαστεί κατά τη διάρκεια της καριέρας του (άλλα ήταν τα «Φαντάζιο», «Εμπρός», όπως και έντυπα σχετικά με το αυτοκίνητο, το «Auto Express» και το «Auto Salon»). «Στη “Φαντασία” έγραφα ένα γουέστερν την εβδομάδα επωνύμως. Επίσης, έκανα το πρώτο νυχτερινό ρεπορτάζ το οποίο μετά αντέγραψαν όλες οι εφημερίδες. Τίτλος του, “Η Αθήνα τη Νύχτα”. Δισέλιδο σαλόνι. Εφευγα κάθε βράδυ με έναν φωτογράφο και έναν βοηθό και γυρίζαμε σε όλη την Αθήνα. Γνωρίστηκα με όλες τις πουτάνες της Τρούμπας που με λάτρευαν. Οταν πήγαινα εγώ γινόταν πανηγύρι. Γιατί ήμουν άνθρωπος».

Για τον Γιάννη Μαρή

«Εχουν αναγάγει τον Γιάννη Μαρή σε θεό, όμως εγώ του “κόβω τα πόδια”» είπε ο Κορίνης όταν η κουβέντα μας έφτασε στη συνεργασία του με τον διάσημο δημοσιογράφο και συγγραφέα στα τέλη της δεκαετίας του 1950. «Είμασταν φίλοι. Δουλεύαμε στου Πεχλιβανίδη, ο οποίος είχε αναθέσει στον Μαρή την έκδοση των Βιβλίων Τσέπης. Ο Μαρής, αστοιχείωτος περί το είδος, προσέλαβε εμένα ως βοηθό για να διαλέγω τα βιβλία, επειδή ακριβώς ήμουν genious και ο Πεχλιβανίδης το ήξερε. Ημουν βοηθός του Μαρή και εκεί μετέφρασα 15 βιβλία. Είχα γράψει όμως και ένα μυθιστόρημα και τον παρακαλούσα να το βάλει στα προς έκδοση. Μου είπε ότι του είχε αρέσει αλλά η έκδοση καθυστερούσε. Οπότε μια μέρα πήγα στο γραφείο του Μαρή στην “Ακρόπολη” και τσακωθήκαμε. “Πάρ’ το χαμπάρι” μού είπε “δεν πρόκειται να σε βοηθήσω! Γράφεις καλύτερα από μένα”. Η κακία του με “σκότωσε”!». Ετσι ο Κορίνης έφυγε από τα Bιβλία Tσέπης του Πεχλιβανίδη και επέστρεψε στον Νίκο Θεοφανίδη, «στον οποίο πρότεινα να βγάλουμε το περιοδικό “Μυστήριο”. Αλλά είχα καθυστερήσει. Το “Μυστήριο” προχωρούσε με επικεφαλής τον Ι. Μεϊμάρη. Κομπλεξάρα. Ανίδεος που νόμιζε ότι είναι συγγραφέας. Και είχε τον Κορίνη υπό. Ποιον; Τον Κορίνη! Αλλά εγώ δεν δεχόμουν ούτε μύγα στο σπαθί μου και αυτή ήταν η καταστροφή μου!».

Ο Γιάννης Αγγελής, ο ιδιοκτήτης της διαφημιστικής εταιρείας Victory με την οποία ο Κορίνης είχε συνεργασία, έχοντας καταλάβει τις γνώσεις του, τον «έσπρωξε» προς την τηλεόραση που τότε βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα.

«Την εποχή εκείνη, η Χριστίνα Σύλβα, παντρεμένη με έναν πλούσιο, ήθελε να ξαναβγεί στο προσκήνιο. Παρότι δεν με ενδιέφερε η ελληνική τηλεόραση γιατί εγώ είμαι της χολιγουντιανής νοοτροπίας, πείστηκα να κάνω μια εκπομπή με τη Σύλβα, το “Ενας τρελός και απίθανος κόσμος” που σχολίαζε χιουμοριστικά απίθανες, παράξενες ειδήσεις. Η Χριστίνα θα ήταν η παρουσιάστρια και εγώ θα σκηνοθετούσα. Οι σκηνοθέτες της ΕΡΤ ήθελαν να με μαχαιρώσουν όταν με είδαν να μπλέκω στα πόδια τους». Η σειρά είχε επιτυχία και ο Κορίνης άρχισε να ακούγεται. «Μετά ήθελαν να κάνω και μια σειρά μυθοπλασίας, πάλι με τη Χριστίνα. Η σειρά ήταν το “Περίπτερο” με τη Σύλβα περιπτερού. Κι αυτή επιτυχία».

27 χρόνια στην Αγγλία

Η σχέση του Κορίνη με την τηλεόραση θα συνεχιζόταν για μερικά χρόνια ακόμα και με σειρές αστυνομικού περιεχομένου («Ο δολοφόνος που έκλαιγε», «Μαύρο κλειδί», «Ποιος είναι ο ένοχος»). Δεν ήταν πάντα αρμονική. Αντιθέτως υπήρξαν και δίκες για διάφορα θέματα ώσπου εν τέλει, το 1974, την εποχή που όλος ο κόσμος επέστρεφε στην Ελλάδα με τη Μεταπολίτευση, εκείνος αποφάσισε να φύγει για την Αγγλία όπου μαζί με τη γυναίκα και την κόρη του έζησαν επί 27 ολόκληρα χρόνια. Στην Αγγλία εκτός άλλων έγινε «ο μεταφραστής με τη μεγαλύτερη ζήτηση» (δικά του λόγια) και δούλεψε για το BBC. Επίσης εξέδωσε βιβλία. Επέστρεψε στην πατρίδα του το 1998 για να ξαναβγάλει, μαζί με τον Κώστα Καββαθά, τη «Μάσκα του Τζίμη Κορίνη».

Προφανώς, ο Τζίμης Κορίνης είναι ένας άνθρωπος που δεν μασά τα λόγια του, κάτι που φαίνεται και στην αυτοβιογραφία του «Πιο noir… πεθαίνεις» (κυκλοφόρησε το 2022 από τις εκδόσεις Αγρια Δύση που τα τελευταία χρόνια εκδίδει και μυθιστορήματά του). Ωστόσο, η γενικότερη στάση του κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης, που κράτησε κάτι παραπάνω από τρεις ώρες, μου έφερνε συχνά στον νου τη γνωστή ρήση «Σαυτόν επαινείς ως Αστυδάμας» που ο φίλος του, ο Πέτρος Ζουμπουλάκης, έχει πολλάκις πει και μπροστά στον Κορίνη. Ο υπέρτιτλος άλλωστε αυτής ακριβώς της αυτοβιογραφίας του είναι «Η ιστορία ενός ζωντανού θρύλου» οπότε τα σχόλια περιττεύουν… Βυθισμένος στις αναμνήσεις ενός περιπετειώδους βίου από τον οποίο νιώθει σφόδρα αδικημένος, ο 85χρονος σήμερα Τζίμης Κορίνης (Αμαλιάδα, 1/6/1937), δεν σταματά να εκτοξεύει τον εαυτό του στα ουράνια και να απορρίπτει τους άλλους.

«Τι να κάνω; Είμαι νάρκισσος!» θα μου πει με το χαμόγελο ενός μεγάλου παιδιού ενώ ετοιμάζομαι να τον αποχαιρετήσω.