Μωροί ναι, παρθένες όχι

18:21 4/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Διάβασα προχθές στο Βήμα πως το συμπέρασμα του Μεγάρου Μαξίμου από τα μεγάλα, συγκινητικά μνημόσυνα για το δυστύχημα των Τεμπών είναι ότι «πρέπει να φτιάξουμε το κράτος και γρήγορα».

Εγώ νόμιζα πως ήδη διαθέτουμε επιτυχημένο «επιτελικό κράτος», αυτό που μας είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός στις εκλογές του 2019, δηλαδή  την οριστική και αμετάκλητη πραγμάτωση της εντελέχειας του κράτους, μετά την επιτυχημένη «επανίδρυση του κράτους» που υποσχέθηκε και πραγματοποίησε ο Κώστας Καραμανλής το 2004-2009.

Μου φαίνεται πως αν μικρό μέρος της φαιάς ουσίας που αναλίσκεται από τους πολιτικούς στην επινόηση εύπεπτων συνθημάτων περί κράτους, αν αναλωνόταν σε πράξεις για το κράτος, δεν θα χρειαζόταν νέα, την ν+1, απόφαση για –γρήγορη κιόλας– επανακατασκευή του.

Είμαι ο τελευταίος που θα μηδενίσει όσα επιτεύχθηκαν στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά διαπιστώνουμε δυστυχώς ότι τα νεοδημοκρατικά, πασοκικά, συριζαϊκά κράτη που έχουμε υποστεί οδήγησαν όχι μόνο στους αδικοχαμένους 57 των Τεμπών, αλλά και σε δεκάδες –πολλαπλάσιους των ΗΠΑ– στρατηγούς, σε εκατοντάδες συνταγματάρχες, σε τετραπλάσιους υπαλλήλους του ΟΣΕ (2 ανά χιλιόμετρο, έναντι 0,5 στην Ένωση).

Και όλα αυτά –τα ενδεικτικά απλώς– τα πέτυχαν 60 υπουργοί διαδοχικών κυβερνήσεων, πολλαπλάσιοι κάθε άλλης κυβέρνησης στην Ένωση· πρόκειται για τον αφρό του πολιτικού προσωπικού, αφού η παρουσία στο υπουργικό συμβούλιο είναι η κορωνίδα της σταδιοδρομίας κάθε πολιτευόμενου.

Οπότε προκύπτει αυθορμήτως το ερώτημα: μπορεί να φτιαχτεί, διορθωθεί, επανιδρυθεί, βελτιωθεί τέλος πάντων το κράτος (δικαιοσύνη, άμυνα, παιδεία, νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι…) αν δεν φτιαχτούν, διορθωθούν, επανιδρυθούν, βελτιωθούν τέλος πάντων τα κόμματα;

Διότι τα συμπτώματα αποτυχίας δεν είναι μόνο της τελευταίας κυβέρνησης –  κάτι που προσποιείται ότι ξεχνά μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού που  φέρεται απέναντι στη κυβέρνηση Μητσοτάκη όπως είχαν φερθεί το 2010-12 απέναντι στην κυβέρνηση Παπανδρέου η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Βγήκαν στα κεραμίδια και κραυγάζουν πολιτικοί από το συνονθύλευμα των κομμάτων που υπάρχουν αριστερά του ΠαΣοΚ και δεξιά της ΝΔ – ως αναμάρτητοι για όσα συμβαίνουν. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως μόνοι αναμάρτητοι σε σχέση με τη διαχείριση του κράτους – με την έννοια ότι δεν έχουν καταλάβει υπουργικούς θώκους– είναι οι ακροδεξιοί.

Οι κκ Φάμελλος, Κωνσταντοπούλου, Χαρίτσης και λοιποί του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ορισμένοι ανεύθυνοι του ΠαΣοΚ,  δεν δικαιούνται να παριστάνουν τις παρθένες: τη μωρία τους επιδεικνύουν με τη προσπάθεια τους να μετατρέψουν το πένθος σε οργή και αγανάκτηση για να κυβερνήσουν πάλι.

Ανοίγουν τον δρόμο σε άλλους και οι ίδιοι θα εξαφανιστούν, ας το αντιληφθούν τέλος πάντων – ή μήπως είναι πάλι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν, ως ουρά πλέον της Ακροδεξιάς;