Πού πάει η αλήθεια όταν πεθαίνει;

16:58 25/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι δικτάτορας. Η δημοτικότητά του έχει πέσει στο 4%. Η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο. Η Ρωσία δεν φταίει. Ο Ζελένσκι έπεισε τις ΗΠΑ να ξοδέψουν 350 δισ. δολάρια για να μπει σε έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει. Οι ΗΠΑ έχουν ξοδέψει 200 δισ. δολάρια περισσότερα από την Ευρώπη. Ο Ζελένσκι παραδέχεται ότι τα μισά από τα χρήματα που του έστειλαν οι ΗΠΑ

έχουν εξαφανιστεί. Η USAID ξόδεψε δολάρια των αμερικανών φορολογουμένων προκειμένου να χρηματοδοτήσει ταξίδια διασημοτήτων στην Ουκρανία, ώστε να ενισχύσει τη δημοτικότητα του Ζελένσκι μεταξύ των Αμερικανών. Η USAID ήταν μια μορφή ξεπλύματος χρημάτων των φορολογουμένων σε ακροαριστερές οργανώσεις. Η USAID χρηματοδότησε έρευνα της επιστημονικής ΜΚΟ EcoHealth Alliance που οδήγησε στη δημιουργία του ιού της COVID-19. H USAID έδωσε στο Politico εκατομμύρια δολάρια ώστε να γράφει καλές ιστορίες για τους Δημοκρατικούς. Το Reuters πληρώθηκε εκατομμύρια δολάρια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για να διαπράξει μια μεγάλης κλίμακας κοινωνική εξαπάτηση. Οι «New York Times» είναι κυβερνητικά χρηματοδοτούμενοι, μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια έλαβαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Η κυβέρνηση Τραμπ εντόπισε και απέτρεψε μια σχεδιαζόμενη δαπάνη 50 εκατομμυρίων δολαρίων για την αποστολή προφυλακτικών στη Λωρίδα της Γάζας. Οι ΗΠΑ ξόδεψαν 50 εκατομμύρια δολάρια σε προφυλακτικά για τη Χαμάς. Στους Καναδούς αρέσει η ιδέα να γίνει ο Καναδάς η 51η πολιτεία των ΗΠΑ. Τη Διώρυγα του Παναμά τη διαχειρίζεται η Κίνα. Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020 ήταν στημένες. Οι καταδικασμένοι εισβολείς στο Καπιτώλιο που έλαβαν προεδρική χάρη δεν επιτέθηκαν σε κανέναν, στην πραγματικότητα εκείνοι δέχθηκαν επίθεση από την κυβέρνηση. Στις εκλογές του 2024 ο Τραμπ κέρδισε την ψήφο των νέων με διαφορά 36 μονάδων. Δεκάδες εκατομμύρια νεκροί Αμερικανοί λαμβάνουν πληρωμές κοινωνικής ασφάλισης. Οι ΗΠΑ είναι η μοναδική χώρα που χορηγεί αυτομάτως την υπηκοότητα σε όσους γεννιούνται στο έδαφός της. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Εκτακτων Αναγκών (FEMA) μόλις έστειλε 59 εκατομμύρια δολάρια, χρήματα που προορίζονταν κανονικά για την ανακούφιση πληγέντων Αμερικανών σε περίπτωση καταστροφών, σε πολυτελή ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης προκειμένου να στεγάσουν λαθρομετανάστες.

Δεν έχουν ιστορίες οι σημερινές «Ιστορίες», μόνο ψέματα. Κάποια – όχι όλα – από τα ψέματα που έχουν πει ο Ντόναλντ Τραμπ και το «πρώτο φιλαράκι» του, ο Ιλον Μασκ, απ’ όταν ανέλαβαν την εξουσία. Και έπεται μεγάλη συνέχεια. Στη διάρκεια της πρώτης θητείας του Τραμπ, η «Washington Post» μέτρησε συνολικά 30.573 ψευδείς ή παραπλανητικούς ισχυρισμούς από τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως έχει ο ρυθμός με τον οποίο τους ξεστόμιζε: έλεγε κατά μέσο όρο 6 ψέματα ημερησίως την πρώτη χρονιά, 16 ψέματα ημερησίως τη δεύτερη χρονιά, 22 ψέματα ημερησίως την τρίτη χρονιά και 39 ψέματα ημερησίως την τέταρτη χρονιά της θητείας του. Χρειάστηκε, με άλλα λόγια, 27 μήνες για να φτάσει στα 10.000 ψέματα, άλλους 14 μήνες για να φτάσει στα 20.000 ψέματα και μόλις 5 επιπλέον μήνες για να φτάσει στα 30.000 ψέματα. Τότε, μιλούσαν για «μετα-αλήθεια» και «εναλλακτικά γεγονότα». Τώρα, μιλούν για «εναλλακτική πραγματικότητα». Αλήθεια, πού πάει η αλήθεια όταν πεθαίνει;

Σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Εξοργισμένοι: Γιατί τσακωνόμαστε περί ηθικής και πολιτικής και πώς να βρούμε κοινό έδαφος», ο Κερτ Γκρέι, καθηγητής ηθικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί – και κατ΄ επέκταση, θα μπορούσε να πει κανείς, οι περισσότεροι πολίτες της Δύσης – ανήκουν σε μια «εξαντλημένη πλειοψηφία» που «θέλει απλώς την κυβέρνησή της να κάνει πράγματα και την οικονομία να βοηθήσει τους ανθρώπους να ευημερήσουν». Μέχρις εδώ είμαστε σύμφωνοι. Η ιδέα του Γκρέι είναι ότι όλοι οι άνθρωποι κάνουν ηθικές κρίσεις σταθμίζοντας τον κίνδυνο. Επειδή οι προϊστορικοί μας πρόγονοι ήταν ευάλωτοι στα αρπακτικά, σκανάρουμε συνεχώς ακόμη και τη σχετικά ασφαλή σύγχρονη ζωή μας για σημάδια απειλής και ενεργούμε για να αποτρέψουμε τον πιθανό κίνδυνο, την πιθανή ζημιά. Προοδευτικοί και συντηρητικοί καταλήγουν σε διαφορετικά ηθικά συμπεράσματα επειδή ζυγίζουν διαφορετικά τον κίνδυνο με βάση το ποιον θεωρούν ευάλωτο. Οι πρώτοι μπορεί, για παράδειγμα, να εστιάζουν στα βάσανα των ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων, ενώ οι δεύτεροι στα δεινά των παραμεθόριων περιοχών. Οι πρώτοι μπορεί επίσης να εστιάζουν στο επισφαλές αύριο των λιγνιτοπαραγωγικών περιοχών, ενώ οι δεύτεροι στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Θέλοντας λοιπόν να προωθήσει τον διάλογο και την εύρεση «κοινού εδάφους», ο Γκρέι προτείνει, όποτε κάποιος διατυπώνει μια γνώμη που θεωρούμε ανήθικη, να αναρωτιόμαστε: «Τι κακό βλέπει;».

Και είναι χρήσιμο αυτό, όντως, εκτός από τις περιπτώσεις που το κακό δεν είναι πραγματικό, γιατί είναι κομμάτι δύσκολο να συζητήσεις, για παράδειγμα, με κάποιον που πιστεύει ότι οι μετανάστες τρώνε κατοικίδια ή ότι η κλιματική κρίση είναι μια απάτη ή ότι ο Τραμπ και οι ευρωπαϊκές παραφυάδες του, όπως κακή ώρα το AfD, θα μας σώσουν από τον όλεθρο. Αλλά εδώ που τα λέμε, ακόμα και ανάμεσα στους υποτιθέμενους μετριοπαθείς, ελάχιστοι πρόθυμοι να κάνουν αληθινά διάλογο για το οτιδήποτε έχουν απομείνει γύρω μας – ψέματα ή αλήθεια;