Σώζοντας τους νέους

17:21 18/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Εμείς, η γενιά μας, μπορεί να μην καταφέραμε να σώσουμε τον πλανήτη, ή να βελτιώσουμε την κατάστασή του, αλλά πασχίζουμε να σώσουμε τους νέους – κάθε γενιά έτσι τα καταφέρνει: τα κάνει μαντάρα γενικώς, αλλά από φροντίδα και συμβουλές στους νέους είναι πρώτη. Ιδίως από συμβουλές. Και η επόμενη γενιά τα ίδια θα κάνει – το σύστημα είναι δοκιμασμένο και καταλήγει λίγο πολύ και περίπου στα ίδια. Ωστόσο ας αισιοδοξούμε και εντέλει ίσως κάτι καταφέρουμε πιστεύοντας ότι πράττουμε το καλύτερο και επιπλέον, έτσι, εξευμενίζουμε κάπως και τις Ερινύες.

Παράδειγμα: τα μέτρα για τον περιορισμό του εθισμού

των νέων στην οθόνη δείχνουν, πράγματι, το ενδιαφέρον του υπουργείου για τη νεότητα, ανεξαρτήτως σε ποιο βαθμό θα πετύχουν. Αλλά, ας το πούμε ευθέως: επανάσταση στην Παιδεία θα έφερνε η δημιουργία διακοσίων σχολείων (δημοτικών και γυμνασίων) σε όλη τη χώρα, νέων, στιβαρών, υπερσύγχρονων σχολείων με μεγάλες αυλές, επαρκή γυμναστήρια και μικρά κολυμβητήρια έστω των δώδεκα μέτρων – θα άλλαζε αμέσως το επίπεδο, η διάθεση καθηγητών και μαθητών, θα γινόταν πιο δυναμική και ισορροπημένη διδασκαλία. Τώρα, εδώ και δεκαετίες, τα περισσότερα σχολεία δεν έχουν γυμναστήρια παρά καμία μικρή, μίζερη αυλή όπου τα παιδιά στα διαλείμματα δύσκολα βρίσκουν χώρο να κλωτσήσουν καμιά μπάλα, ή να σουτάρουν σε καμιά ετοιμόρροπη μπασκέτα. Αν βρέχει, μου έλεγε προχθές μια καθηγήτρια γυμναστικής, τα παιδιά κλείνονται αναγκαστικά μέσα στην αίθουσα διότι δεν υπάρχει στεγασμένος χώρος για γυμναστική. Για εκμάθηση κολύμβησης ούτε λόγος, διότι όχι πισίνα δεν υπάρχει σε δημόσιο σχολείο, αλλά ούτε καν διακοσμητική γούρνα.

Σε αυτή τη χώρα που βρέχεται κατά μέγιστο ποσοστό από τη θάλασσα κι έχει τόσα νησιά, κάθε καλοκαίρι πνίγονται εκατοντάδες Ελληνες, διότι ουδείς τους δίδαξε να κολυμπούν – ούτε καν οι ναυτικοί και οι ψαράδες μπορούν να πάνε εκατό μέτρα κολυμπώντας κι άμα αναποδογυρίσει η βάρκα φουντάρουν σούμπιτοι στον βυθό λες και είναι βοσκοί της Πίνδου. Κατά τα άλλα μας έχει πιάσει αγωνία για το δημογραφικό – ενώ θα έπρεπε η κολύμβηση να είναι φιλοσοφία ζωής, βασικό στοιχείο της κουλτούρας μας ως θαλασσινού λαού που επιπλέον – και τρομάρα μας – έχει ως σύμβολο και πρότυπο τον ομηρικό Οδυσσέα. Ποιον Οδυσσέα που οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να πνιγούν σε μισή κουταλιά νερό – και να θυμίσουμε πως η κολύμβηση δεν μαθαίνεται, αλλά διδάσκεται από ειδικούς προπονητές και δεν είναι μπλουμ το χέρι, μπλούμ το πόδι. Αν υπήρχε διδασκαλία από την Α’ Δημοτικού (όπως στην Ευρώπη), τότε θα είχαν σωθεί χιλιάδες Ελληνες τα τελευταία χρόνια, παιδιά και μεγάλοι που χάθηκαν σε πισίνες ξενοδοχείων και κυρίως στη θάλασσα που είναι ζωτικό στοιχείο ύπαρξης για τον Ελληνισμό. Χωρίς θάλασσα, θα ήμασταν Κιλκίς – και είναι ωραίο το Κιλκίς για τον λόγο ότι σε μια ώρα απόσταση βρίσκεις πάλι, παντού, το υγρό στοιχείο.

Για ποια αγωνία περί δημογραφικού μιλάμε όταν χάνονται τόσοι Ελληνες κάθε χρόνο στη θάλασσα και στα τροχαία – ο απολογισμός των τελευταίων ημερών αλλά και ο ετήσιος είναι εξωφρενικός. Νέοι και όχι μόνο, περί τους 1.500 κάθε χρόνο σκοτώνονται και διαμελίζονται στην άσφαλτο και θα πρέπει, πια, να γίνει θέμα πρώτιστου ενδιαφέροντος στην κυβέρνηση το τι θα κάνουμε με αυτό το ζήτημα, αλλιώς το ενδιαφέρον για το δημογραφικό φαντάζει έωλο, ή παντελώς ασύμμετρο. Μιλάμε, σχεδόν, για κανονική ενδογενοκτονία, όταν ετησίως οι νεκροί από τροχαία και πνιγμούς αγγίζουν τα 2.000 άτομα. Σαν να πέφτουν δηλαδή, κάθε χρόνο, εκατό αεροπλάνα – πόλεμο με τους Τούρκους να είχαμε λιγότεροι Ελληνες θα πέθαιναν.  Φαντάζεστε το μέγεθος, τις διαστάσεις του φαινομένου – αλλά υπάρχει απέναντι σε όλα αυτά κάποια περίεργη αμεριμνησία, κι ενώ ακούγονται κάθε μέρα τα γνωστά ευχολόγια, κοινοτοπίες (το καημένο το παιδί) και οι σκοτωμοί συνεχίζονται συστηματικά. Ουδείς αντιδρά. Το έχουμε δεχτεί σαν φυσιολογική καθημερινή θυσία; Πνίγονται, διαμελίζονται, αλληλοσκοτώνονται διαρκώς, ακατάπαυτα, καθημερινά, αλλά εμείς να ‘μαστε καλά, να δίνουμε και κανένα επίδομα στους πολύτεκνους. Ποιους πολύτεκνους, που ένα παιδί γεννιέται και σκοτώνονται ένα σωρό και αύριο δεν ξέρεις αν θα είσαι κι εσύ θύμα της ρωσικής ρουλέτας των δρόμων, κάποιος συγγενής σου θα πάει άπατος, ή θα φύγει μη ξέροντας καν από πού του ήρθε;

Θα γίνει πραγματική κοινωνική επανάσταση, με τη δημιουργία εκατό, διακοσίων υπερσύγχρονων σχολείων με πλήρη γυμναστήρια και κολυμβητήρια ώστε να στραφούν και πολλά παιδιά στον αθλητισμό (μετριάζοντας τη μανία με την οθόνη), να μάθουν να μην πνίγονται σε μισό μέτρο νερό και να διδάσκονται από την Α’ Δημοτικού οδηγική συμπεριφορά και ΚΟΚ. Επίμονα και σε όλη τη διαδικασία της βασικής και της μετέπειτα εκπαίδευσης. Συν το ότι πολλά πρέπει να γίνουν και με τα διπλώματα οδήγησης, τους δρόμους, τα ΚΤΕΟ και τον αυστηρό καθημερινό έλεγχο, ώστε να παγιωθεί μια σοβαρή οδηγική κουλτούρα. Αν είναι να γλιτώσουνε οι νέοι απ’ την οθόνη και να σκοτώνονται στους δρόμους, ποιο το όφελος;   Ειδικά για την Κρήτη: προς το παρόν, ας φτιάξουμε στους δρόμους μιαν περιορισμένη, ειδική λωρίδα για τους πιωμένους οδηγούς, τη «λωρίδα της ρακής» και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.