Συνοικέσια και Σαίξπηρ

16:54 9/1/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Οι μέλλοντες ιστορικοί θα έχουν στη διάθεσή τους απρόσιτα σε μας σήμερα αποχαρακτηρισμένα αρχεία, θα γράφουν και θα ξαναγράφουν για τις αιτίες και τις αφορμές της αποτυχίας να γίνει το 2019 υπουργός Ναυτιλίας ο Στέφανος Κασσελάκης στην κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη – εμείς σήμερα μόνο εύλογες εικασίες μπορούμε να διατυπώσουμε για το τι συνέβη.

Καταρχήν, ευλόγως εικάζεται ότι το σχετικό προξενιό έκανε ο Αλέξης Τσίπρας: ο πρώην πρόεδρος του πρώην ΣΥΡΙΖΑ,

με την οξεία πολιτική διορατικότητα και τον αριστερό πατριωτισμό που τον διακρίνει, είχε προΐδει πως ο Χρήστος Στυλιανίδης θα αναλάμβανε τέσσερα χρόνια αργότερα υπουργός Ναυτιλίας, προσπάθησε να προλάβει την εθνική καταστροφή να αναλάβει νατουραλιζέ πολιτικός την ευθύνη των θαλασσών και των πλοίων μας.

[Μια που αναφέρθηκα στη οξεία διορατικότητα του Αλέξη Τσίπρα, ας μου επιτραπεί η παρέκβαση ότι η πρόθεσή του να αναλάβει προσωπικά την ηγεσία της Κεντροαριστεράς μετά τις ευρωεκλογές, είναι προϊόν της βαθύτατης πεποίθησής του ότι «στων τυφλών τη χώρα, μονόφθαλμος βασιλεύει»].

Ο άλλος λόγος που δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται πίσω από το πολιτικό προξενιό Μητσοτάκη-Κασελάκη είναι ότι ανήκει σε χώρο που επί δεκαετίες διακήρυσσε πως το «προσωπικό είναι πολιτικό» – και όπως μάθαμε, διακυβεύθηκε κάτι προσωπικό μεταξύ των δύο πολιτικών ηγετών: το δήλωσε ρητά ο έγκριτος κ. Καπνισάκης, παιδικός φίλος και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του έγκριτου κ. Κασσελάκη, και επιστήθιος φίλος του επίσης έγκριτου, κ. Πολάκη.

Ως εκ τούτου, είναι εύλογη η εικασία ότι το προσωπικό-πολιτικό σχέδιο του κ. Τσίπρα ήταν να νυμφευτεί ο κ. Μητσοτάκης τον κ. Κασσελάκη αλλά – εκ του αποτελέσματος συμπεραίνουμε– το συνοικέσιο απέτυχε. Χάσαμε έτσι την ευκαιρία να έχουμε έργο με χάπι εντ, όπως στις ωραιότερες κωμωδίες όχι μόνο τις ελληνικές της δεκαετίας του 1960 αλλά και τις σαιξπηρικές τις δεκαετίας του 1600, όπου ως γνωστόν όλοι παντρεύονται ενώ στις τραγωδίες του όλοι σκοτώνονται.

Ήταν σοφή προσπάθεια επιστροφής στον παλιό καλό καιρό των σοφών δυναστειών όταν με γάμους μεταξύ των οίκων διευθετούνταν τα μείζονα ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής – για παράδειγμα, οι Αψβούργοι απέκτησαν την Ισπανία όταν ο Φίλιππος ο Ωραίος των Αψβούργων νυμφεύτηκε την Ιωάννα την Τρελή της Καστίλης. Ο  αγγλικός εμφύλιος «Πόλεμος των Ρόδων» μεταξύ των Γιορκ και Τυδώρ, έληξε όταν ο Ερίκος Τυδώρ έγινε ταίρι της Ελισάβετ της Υόρκης.

Τελευταία εύλογη εικασία: τον γάμο που θα μας έλυνε όλα τα πολιτικά προβλήματα εμπόδισε ο Τάιλερ Μάκβεθ, απειλώντας ότι, αν γίνει, θα φερθεί όπως η προ-προ…προ- γιαγιά του Λαίδη Μάκβεθ στο γνωστό έργο του Σαίξπηρ όπου στο τέλος πεθαίνουν όλοι.