Θα πέσουν πρώτοι στη φωτιά

17:30 30/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Φαντασθείτε κάθε 25η Μαρτίου στα κέντρα των πόλεων να μην παρελαύνει στρατός, να μην μας ξεκουφαίνουν τα αεροπλάνα, να μην κορδώνονται στις εξέδρες οι επίσημοι, καμαρώνοντας πρώτα τους εαυτούς τους και έπειτα τα ένστολα νιάτα μας… Αλλά να πλημμυρίζουν δρόμοι και πλατείες από λαό που θα γλεντάει, θα τραγουδάει και θα ερωτοτροπεί, θα διατρανώνει παντοιοτρόπως την ελευθερία του! Το να χορεύουν ξένοιαστα καλαματιανό ή σέικ

ή χιπ-χοπ τα παιδιά (κι ας τα αποκαλεί «κωλόπαιδα» ο πικρόχολος ποιητής Χριστιανόπουλος) θα ήταν η μεγαλύτερη δικαίωση για τους αγώνες των προγόνων τους. «Εμείς για αυτό ματώσαμε: για να μη ζείτε εσείς σκυφτοί, με παγωμένο αίμα…» θα μας ψιθύριζε το ανοιξιάτικο αεράκι την ευλογία του Κολοκοτρώνη και του Διάκου και της Μαντώς.

Αλίμονο. Η εθνική Ιστορία εξ αρχαιοτάτων χρόνων μάς παραδίδεται ως μία αδιάκοπη σειρά από θανάσιμους κινδύνους που απαιτούν υπεράνθρωπες θυσίες για να αποκρουστούν. Από θρασύδειλους εχθρούς που απεργάζονται την καταστροφή μας. Από σκλαβωμένους αδελφούς – πώς να τους εγκαταλείψουμε στη μοίρα τους; Πόσα τοπωνύμια μαχών διαβάζεις σκαλισμένα στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη; Ποια εντολή παραδίδεται από γενιά σε γενιά; «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Να αποδειχθούμε αντάξιοί τους. Να μην τους ντροπιάσουμε.

«Στους καιρούς μας τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το δόγμα της Ελλάδας είναι απολύτως αμυντικό. Δεν παραδίδουμε ούτε εποφθαλμιούμε σπιθαμή γης».

Αλήθεια; Γιατί τότε σε κάθε ευκαιρία καυτηριάζεται από τα πλέον επίσημα χείλη η συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου; Γιατί δεν στέργουμε να λησμονήσουμε τις χαμένες πατρίδες, ιδίως όσοι έχουμε μικρασιατική καταγωγή; Γιατί – το κυριότερο – είμαστε τρίτοι σε στρατιωτικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ, μετά την Πολωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες; «Προετοιμαζόμενοι για τον πόλεμο, διασφαλίζουμε την ειρήνη». Σύμφωνοι.

Και πώς αλήθεια θα προετοιμάζονταν ψυχολογικά για τον πόλεμο εκείνοι που θα κληθούν – ο μη γένοιτο – να τον διεξαγάγουν; Οι γυναίκες και οι άντρες των ενόπλων μας δυνάμεων; Πώς θα διατηρούσαν το φρόνημά τους υψηλό; Εμπεδώνοντας ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί απολύτως τίποτα; Οτι σε τυχόν σύρραξη το επιθυμητό από εμάς αποτέλεσμα είναι η ισοπαλία;

Το μακρινό 1993 υπηρετούσα στο Ναυτικό. Συνέβαιναν και τότε δραματικές αλλαγές, μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έμοιαζε να προοιωνίζεται τη ρευστοποίηση των Βαλκανίων γενικά. Παλιά μέτωπα ξανάνοιγαν, αν μη τι άλλο στο φαντασιακό μας. Οι στρατιωτικές μπάντες ξεκινούσαν με το «Μακεδονία ξακουστή». Το «Εχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρεια Ηπειρο» είχε ξανάρθει στη μόδα, το κραυγάζαμε ρυθμικά παρελαύνοντας. Το βλέμμα μας παρέμενε στραμμένο βέβαια προς Ανατολάς. «Θα σπάσουμε τα σύνορα, θα μπούμε στην Τουρκία!» απειλούσαμε. Οι βατραχάνθρωποι, με τους οποίους μοιραζόμασταν το στρατόπεδο Παλάσκα, μας διηγούνταν ότι υπό την ηγεσία του θρυλικού Ντάνυ Θεοφανίδη, έμπαιναν τις αφέγγαρες νύχτες σε φουσκωτά. Και έβγαιναν στην απέναντι όχθη του Αιγαίου και έκαναν τζεϊμσμποντικά ανδραγαθήματα. «Τρώμε τουρκόπιτα!» επαίρονταν.

Τα παίρναμε τοις μετρητοίς όλα εκείνα; Προφανώς όχι. Θαυμάζαμε ωστόσο την ορμή, τη λεβεντιά των παιδιών που ήταν ολόψυχα ταγμένα στο εθνικό ιδεώδες όπως το αντιλαμβάνονταν. Που δάκρυζαν μπροστά στη γαλανόλευκη, θα την υπερασπίζονταν ως την τελευταία ρανίδα του αίματός τους. Θα διανοούμασταν ποτέ να κρυφογελάσουμε, να τους αντιμετωπίσουμε έστω συγκαταβατικά; Να αποπειραθούμε να τους εξηγήσουμε ότι τη σήμερον ημέρα ο κυβερνοχώρος μετράει ασυγκρίτως περισσότερο από τις βραχονησίδες, κάλλιο να χειρίζεσαι αλγορίθμους παρά μυδράλια; Πού θα βρίσκαμε τέτοια οίηση εμείς, οι φλώροι, οι κουλτουριάρηδες, που μετρούσαμε τις μέρες της θητείας αντίστροφα, αδημονούσαμε να ξαναγίνουμε πολίτες, να επιστρέψουμε στη γλυκιά μας καθημερινότητα υπό τη δική τους προστασία; Ακούστηκαν υβριστικά, λέει, συνθήματα προχθές στο Σύνταγμα. Προσέβαλαν τα «πιλάφια», οι υπαξιωματικοί του Ναυτικού, την αυτοεικόνα μας ως μιας κοινωνίας πολιτισμένης, που αποστρέφεται τον σεξισμό και τον σοβινισμό. Μακάρι να εκφράζουμε εσαεί τέτοιες ευαισθησίες. Να έχουμε την πολυτέλεια να ξεχνάμε ποιοι, την πιο δύσκολη στιγμή, θα πέσουν πρώτοι στη φωτιά.