Το coming out του τραμπικού

11:22 26/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Δεν πρόλαβε να ορκιστεί ο πρόεδρος Τραμπ, ούτε το μελάνι να στεγνώσει στα πολλά διατάγματα που μανιωδώς υπέγραφε αμέσως μετά την ορκωμοσία του και πολλοί πανηγύρισαν την υπογραφή του διατάγματος που αναγνωρίζει μόνο δύο φύλα. Ενα διάταγμα που, ενώ αποτελεί χτύπημα στα δικαιώματα και στη διαφορετικότητα, επευφημήθηκε ως «ανάκτηση της κοινής λογικής». Πολλοί ζητωκραύγασαν για το «τέλος του woke». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμφώνησε πως υπάρχουν μόνο δύο φύλα σε μια ανεξήγητη στροφή συγκριτικά με όσα έλεγε το 2022. Οπως έγραψε εύστοχα και η Μυρτώ Λιαλιούτη («ΤΑ ΝΕΑ» 22/01/25) «Η αφύπνιση ενοχλούσε

όταν διορθώναμε ο ένας τον άλλο στα λόγια. Κανείς δεν υποχρέωνε κανέναν να υπάρχει με τρόπο που δεν θέλει».

Αλλο πράγμα όμως το gender (κοινωνικό φύλο) κι άλλο το sex (βιολογικό φύλο). Το κοινωνικό φύλο είναι σύνθετη έννοια που περιλαμβάνει την ταυτότητα, την έκφραση, και τον ρόλο του φύλου, όπως αυτά βιώνονται από το άτομο και αναγνωρίζονται κοινωνικά. H διάκριση μεταξύ κοινωνικού – βιολογικού έχει αναγνωριστεί τόσο από τις κοινωνικές επιστήμες όσο και από την ιατρική. Η έμφαση του διατάγματος στο «βιολογικό φύλο» αποτελεί μια πολιτική κίνηση για να υπονομευθούν οι διεκδικήσεις των τρανς, μη δυαδικών και άλλων μη συμμορφούμενων με τα έμφυλα πρότυπα ανθρώπων. Επιχειρεί να επιβάλλει μια άκαμπτη ερμηνεία του φύλου, που δεν αντανακλά ούτε την ποικιλομορφία της ανθρώπινης εμπειρίας, ούτε την πολυπλοκότητα του θέματος.

Τη στιγμή που έχει μόλις υπογραφεί ένα τέτοιο διάταγμα και ενώ κάποιοι πανηγυρίζουν για την υπογραφή του, στα κοινωνικά δίκτυα αρχίσαμε να ασχολούμαστε πάλι με κάτι έλασσον: την απόφαση μιας χορωδίας στην Αγγλία να αφαιρέσει από το ρεπερτόριό της το «Every breath you take» του Στινγκ γιατί βρίσκει τους στίχους προβληματικούς. Αρχισαν πάλι να μιλούν διάφοροι για «σκοτεινούς καιρούς», «woke υστερία», «αυταρχισμό της πολιτικής ορθότητας». Ποιο το πρόβλημα ακριβώς; Οτι μια χορωδία αποφάσισε να μην ερμηνεύσει ένα τραγούδι; Πώς επηρεάζει αυτό τις ζωές μας; Μας απαγόρευσε κανείς να το ακούμε; Η ίδια συζήτηση που έγινε στα καθ’ ημάς με τον Καζαντζίδη και τον Καραγάτση. Κάθε άποψη που διερευνά το πώς στέκεται ένα έργο του παρελθόντος στο σήμερα και πώς το μεταβολίζουμε γίνεται αντικείμενο επίθεσης και χαρακτηρίζεται «αυταρχική», λες και είναι κάτι παραπάνω από απλώς μια άποψη ή λες και έχει θέληση και δύναμη επιβολής στους άλλους.

Εν αντιθέσει με όλα αυτά, το διάταγμα του Τραμπ έχει και τη δύναμη και τη θέληση. Αποτελεί την έμπρακτη εφαρμογή της δηλητηριώδους ρητορικής του, που επηρεάζει όντως τις ζωές τόσων ανθρώπων, σε αντίθεση με μια αισθητική/θεωρητική κουβέντα για ένα τραγούδι. Μια ρητορική που παρουσιάζει τη διαφορετικότητα ως απειλή και την ισότητα ως ακρότητα. Μια ρητορική που έχει επιβάλει στο κοινό όροι όπως «woke» και «πολιτική ορθότητα» να χρησιμοποιούνται πλέον σαν όπλα, για να απονομιμοποιήσουν κάθε προσπάθεια προόδου. Οσο για εκείνους που έστω και τώρα σιγά – σιγά και όχι όσο δειλά το έκαναν στο παρελθόν πανηγυρίζουν με τις αποφάσεις για τα δύο φύλα ή με τα λόγια του Τραμπ, βιώνουν κι αυτοί το λυτρωτικό τους coming out. Απελευθερώνονται. Σε αντίθεση με τα παιδιά που κάνουν coming out για να αγκαλιάσουν τους εαυτούς τους, αυτοί κάνουν για να δαιμονοποιήσουν τους άλλους.