Το υπόδειγμα που ξεχάστηκε

16:51 1/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Αυτό που έκανε ο Πρωθυπουργός με τη συνέντευξή του στον Alpha ήταν, νομίζω, να ζητήσει συγγνώμη (με τον τρόπο του) για τη μέχρι τώρα στάση της κυβέρνησης απέναντι σε ένα συλλογικό  τραύμα – όρος τον οποίον ο ίδιος χρησιμοποίησε στη συνέντευξη, αναφερόμενος στο δυστύχημα των Τεμπών. Για να είμαι ακριβής, δεν ακούσαμε τη λέξη να βγαίνει από το στόμα του, όμως την εξέπεμψε με τη γενικότερη στάση του, με το ύφος του λόγου του και της παρουσίας του. Την απηύθυνε στην πλατεία της περασμένης Κυριακής. Οχι βέβαια σε ολόκληρη την πλατεία, στη μισή

που τον ψήφισε και ίσως καταλάβει, γιατί η άλλη μισή δεν θέλει. Συγχρόνως, υπερασπίστηκε και τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, για να αποσείσει την κατηγορία της συγκάλυψης, που του προσάπτει η αντιπολίτευση. Προσπάθησε, δηλαδή, με μία καλή επικοινωνιακή παράσταση να καλύψει ένα κενό σχεδόν δύο χρόνων. Αν τα κατάφερε και σε τι ποσοστό τα κατάφερε, θα φανεί από τις πράξεις που θα ακολουθήσουν.

Αν κάτι κατάλαβα, πάντως, από τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού είναι ότι η αιτία της κρίσης, που προέκυψε ξαφνικά για την κυβέρνηση, εντοπίζεται στην απουσία κεντρικού χειρισμού της υπόθεσης εκ μέρους της. Αφησε τη διερεύνηση στους μηχανισμούς του κράτους, να λειτουργούν ανεξάρτητα, με τους ρυθμούς τους, λες και επρόκειτο για κάτι που θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχαστεί. Λες και δεν είχε αντίληψη της ποιότητας των κρατικών μηχανισμών που θα αναλάμβαναν την έρευνα. Τουλάχιστον εγώ, υποθέτω και άλλοι, θυμόμαστε την ψυχολογική συντριβή στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν επισκέφθηκε το σημείο του δυστυχήματος. Περίμενα λοιπόν ότι αυτό το τραύμα, το δικό του, θα γινόταν έργο, δηλαδή σοβαρή και συντονισμένη έρευνα, με σοβαρή και έγκυρη ενημέρωση. Κατά το υπόδειγμα της πανδημίας, αν θέλετε, την οποία η ίδια κυβέρνηση χειρίστηκε εξαιρετικά. Πώς είχαμε τότε τον κ. Τσιόδρα (καλή του ώρα) και ξέραμε, από τη φάτσα, τη φωνή, το επιστημονικό κύρος και το ύφος του, ότι απέναντί μας είχαμε έναν σοβαρό, καλοπροαίρετο άνθρωπο και τον εμπιστευόμασταν; Τηρουμένων πάρα πολλών αναλογιών, εννοείται, τέτοιος έπρεπε να ήταν και ο χειρισμός της έρευνας για τα Τέμπη. Οχι μόνο για τον λόγο ότι συναισθάνεσαι και συμμερίζεσαι το συλλογικό τραύμα, αλλά και για λόγους καθαρά ωφελιμιστικούς, επειδή απέναντί σου έχεις μια έξαλλη αντιπολίτευση, που ψάχνει αφορμή να σε κατασπαράξει. Πώς ξεχάστηκε το υπόδειγμα της πανδημίας, απορώ.

Αν ο χειρισμός ήταν ανάλογος, δεν θα είχε υπάρξει τόσος χώρος για συνωμοσιολογία και καχυποψία, τουλάχιστον όχι στη σημερινή έκταση – γιατί θυμόμαστε ότι και επί πανδημίας γνώρισε δόξες η συνωμοσιολογία, αν και για λόγους διαφορετικής τάξεως. Δεν θα υπήρχε, πάντως, ο λόγος σήμερα να αποκρούει η κυβέρνηση την κατηγορία της συγκάλυψης, η οποία, αν κατάλαβα καλά από τη συνέντευξη, ενοχλεί βαθύτατα τον κ. Μητσοτάκη. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που δεν έκανε τότε, ας το κάνει τώρα. Από ηθικής τάξεως τουλάχιστον, ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις το σωστό. Εξάλλου, υπό τις σημερινές συνθήκες, μια τέτοια διαχείριση του θέματος από πλευράς της κυβέρνησης ισοδυναμεί με «crisis management» για την ίδια και το χρειάζεται.

ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ

Από την πολιτικολογία σχετικά με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι περίεργο ότι περνά απαρατήρητη η υποκρισία του βασικού επιχειρήματος, με το οποίο η Αριστερά γενικώς αρνείται μια κεντροδεξιά υποψηφιότητα. Είναι κομματική μια τέτοια υποψηφιότητα, σου λένε, δεν είναι ενωτική. Πώς έτσι, βρε παιδιά; Πώς γίνεται μόνο ο κεντροαριστερός να είναι ενωτικός και ο κεντροδεξιός εξ ορισμού να μην είναι; Οταν κεντροαριστεροί ψηφοφόροι ψηφίζουν κεντροδεξιά κυβέρνηση (κάτι που συμβαίνει στη ζωή, ξέρετε…), αυτό δεν είναι απόδειξη ότι και η Κεντροδεξιά ως παράταξη μπορεί να είναι ενωτική; Στο επιχείρημα ότι ένας κεντροδεξιός δεν μπορεί να είναι ενωτικός, προσωπικά βλέπω το επιχείρημα της δήθεν ηθικής ανωτερότητας της Αριστεράς, διατυπωμένο με διαφορετικούς όρους. Αυτό ακριβώς είναι. Είναι επίσης κάτι ακόμη, γνωστό μας από τα παλιά, που αναδιατυπώνεται στο συγκεκριμένο επιχείρημα: εκείνο το αποκρουστικό «ή εμείς ή αυτοί». Με τη διαφορά ότι τώρα, μέσω του επιχειρήματος δίνουν την απάντηση στο δίλημμα: μόνο εμείς…