«Τόσα δίνω, πόσα θες;» – Γιατί οι ΗΠΑ δεν μπορούν να φτιάξουν επαρκή πυρομαχικά για πολέμους

20:31 26/4/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Δίχως αμφιβολία, οι ΗΠΑ έχουν «απλώσει τον τραχανά» στον πλανήτη εμπλεκόμενες σε τρία επικίνδυνα μέτωπα. Αλλά έχουν μια βασική αδυναμία, που τους απαγορεύει να ανάψουν το «σπίρτο». Μια λύση, που προτείνουν κάποιοι κύκλοι, θυσιάζει ειρήνη και δημοκρατία στον βωμό της αγοράς.

Οι κρίσεις σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή και Ταϊβάν φέρουν αναμφίβολα και αμερικανική υπογραφή. Αλλά οι υποχρεώσεις φαίνεται να ξεπερνάνε τις δυνατότητες των Αμερικανών.

Ενώ οι

Ουκρανοί έχουν ανάγκη 360.000 πυρομαχικά πυροβολικού των 155 mm ανά μήνα, οι ΗΠΑ θα μπορούν να προσφέρουν μόλις 100.000 μηνιαίως όχι αύριο, αλλά το 2005.

Σύμφωνα με έκθεση του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών σε περίπτωση σύγκρουσης στην Ταϊβάν, οι ΗΠΑ θα ξέμεναν από πυρομαχικά σε λιγότερο από μια εβδομάδα.

Γιατί λοιπόν η υπερδύναμη του πλανήτη που κατασκευάζει F-35 δεν μπορεί να ανταπεξέλθει;

Σύμφωνα με τον αμυντικό αναλυτή στη δεξαμενή σκέψης The Marathon Initiative, Ρόμπερτ Άλμελορ Ντένφελντ η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι στις ΗΠΑ δεν έχουν συνδέσει «σωστά» τα συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα με τα πολιτικά.

Σημειώνεται ότι το The Marathon Initiative προωθεί πολιτικές ενίσχυσης των εξοπλισμών που εκθιάζουν τα λεγόμενα γεράκια στις ΗΠΑ.

Συγκεκριμένα, σε ανάλυσή του στο περιοδικό Foreign Policy ο Άλμελορ θεωρεί πως ο λόγος που καθυστερεί το Κογκρέσο να συμφωνήσει σε αποστολές όπλων σε κρίσιμα θέατρα πολέμου είναι η έλλειψη συλλογικής δράσης των πολιτικών.

«Δεδομένης της βάσης του ομοσπονδιακού συστήματος των ΗΠΑ στη διάκριση των εξουσιών, ήταν ιστορικά πολύ δύσκολο να επιτευχθούν σημαντικές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις χωρίς έναν ευρύ συνασπισμό που είναι γεωγραφικά κατανεμημένος και ικανός να συνδέει τα συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα με τα πολιτικά».

Για τον ίδιο ο σχεδιασμός ανθεκτικών νομοθετικών «καθεστώτων» μοιάζει περισσότερο με τη βιομηχανική παραγωγή: δηλαδή διαδικασίες έντασης κεφαλαίου, που απαιτούν μακροπρόθεσμες συνεργασίες μεταξύ  κυβέρνησης και αμερικανικών εταιρειών.

Για την αντιμετώπιση συγκρούσεων χρειάζονται τέτοιες λύσεις δεδομένων των ελλείψεων σε όπλα. Ως εκ τούτου, ο προσδιορισμός μιας συμμαχίας δημόσιου-ιδιωτικού τομέα και στη συνέχεια η κατασκευή μιας αρχιτεκτονικής πολιτικής για τη διατήρηση αυτών των συμφερόντων, θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος των υπευθύνων χάραξης πολιτικής, σύμφωνα με τον αναλυτή.

Εάν εφαρμοστούν επιτυχώς, αυτού του είδους οι μεταρρυθμίσεις τότε θα επιτευχθεί ένα ανθεκτικό πάντρεμα συμφερόντων μεταξύ των δυνάμεων της αγοράς και των δικομματικών κυβερνητικών επιταγών, λέει ο ίδιος.

O Άλμερολ μιλάει απροκάλυπτα για την επιστράτευση πρακτικών «ήσυχης πολιτικής» (quiet politics) στην οποία οι εταιρείες φτιάχνουν ουσιαστικά τους κανόνες εν αγνοία των πολιτών.

Για τον αμυντικό αναλυτή το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι οι Αμερικανοί πολιτικοί εξακολουθούν να υποτιμούν την ανάγκη σχεδιασμού πολιτικών συνταγών που συνδέουν μια κρίσιμη μάζα συμφερόντων με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, υπονομεύοντας τις πιθανότητες επιτυχίας τους στο Καπιτώλιο.

Ο βασικότερος λόγος που δεν υπάρχει μέχρι σήμερα ένας τέτοιος συνασπισμός συμφερόντων είναι η… γεωγραφία αυτών που μπορούν να κερδίσουν από την παραγωγή «βουνών» πυρομαχικών.

Από το 2022, μόλις τρεις πολιτείες -Βιρτζίνια, Τέξας και Καλιφόρνια- έλαβαν σχεδόν το 1/3 των συμβάσεων αμυντικών συμβάσεων. Οι 10 κορυφαίες πολιτείες έλαβαν σχεδόν το 60%. Ενώ οι υπόλοιπες 25 πολιτείες απόλαυσαν μόλις το 10% των συμβάσεων

Με άλλο λόγια, η μισή Γερουσία λαμβάνει μόλις το 1/10 των συμβάσεων.

Έτσι «η αναγνώριση αυτού καθιστά λιγότερο περίεργο το γεγονός ότι η μεταρρύθμιση της αμυντικής βιομηχανικής βάσης δεν έχει προωθηθεί στην κορυφή της ατζέντας του Κογκρέσου».

Εάν λοιπόν μείνουν όλοι ευχαριστημένοι θα λένε πιο εύκολα το ναι στην παραγωγή πυρομαχικών.

Έτσι, μεταξύ άλλων μεταρρυθμίσεων που αναφέρει ο αναλυτής, η γεωγραφία των αμυντικών βιομηχανιών είναι πολύ σημαντική.

«Ενώ τα λόμπι για όπλα υψηλότερης προστιθέμενης αξίας τείνουν να συγκεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό τόσο ως προς το μερίδιο αγοράς όσο και ως προς τη διανομή μεταξύ των πολιτειών (περιορίζοντας έτσι τη χρησιμότητά τους στην προσέλκυση υποστήριξης του Κογκρέσου), είναι συγκριτικά πολύ πιο εύκολο να δημιουργηθεί ένα λόμπι που να καλύπτει τις απαραίτητες πλειοψηφίες, των νομοθετών εστιάζοντας στη βάση» καταλήγει.