O Rick Owens απορρίπτει τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς με τη νέα του κολεξιόν

15:50 30/9/2013 - Πηγή: That’s Life

Ο Rick Owens είναι ένας σχεδιαστής μόδας με όραμα. Έτσι, επιθυμεί τα ρούχα του να αναδεικνύονται πάνω στο catwalk και όχι απλώς να περιφέρονται πάνω σε αυτό. Αυτός ήταν και ο λόγος που τους τελευταίους 5 μήνες δούλευε με τις χορογράφους Lauretta Malloy Noble και την κόρη της, LeeAnet, καθώς μαζί αναζήτησαν μοντέλα ανάμεσα στις γυναικείες φοιτητικές αδελφότητες που εξασκούν το stepping.

Το stepping είναι ένα κράμα χορού, φιγούρων μαζορετών και στρατιωτικών γυμνασίων. Ειδικά για το fashion

show του Rick Owens οι χορογράφοι προσέθεσαν μέχρι και χορευτικές κινήσεις του χορού της φυλής των Ζουλού. Το αποτέλεσμα; Σίγουρα κάτι που δεν περίμενε το υπέρκομψο Παρίσι!

Σαράντα χορεύτριες από τις αδελφότητες Washington Divas, Soul Steppers, The Momentums, The Zetas, πήραν θυμωμένη έκφραση, τα χέρια τους χτυπούσαν με δύναμη το στέρνο και κινούνταν σε κοφτές, γεωμετρικές κινήσεις, τα πόδια τους πατούσαν με ισχύ το δάπεδο κι άλλοτε «κλωτσούσαν» τη συμβατικότητα κι άλλοτε έκαναν «δυναμικές προβολές» σε μια νέα θεώρηση της ομορφιάς.Click to view slideshow.

Αυτός ήταν εξάλλου και ο σκοπός του σχεδιαστή, να απορρίψει τα συμβατικά πρότυπα ομορφιάς και να δημιουργήσει τον δικό του ορισμό ομορφιάς. Όπως δήλωσε ενθουσιασμένος ο Rick Owens για τα μοντέλα του, μετά το τέλος του fashion show του ‘’Ήταν σαν να λένε «fuck you» στα στερεότυπα ομορφιάς. Έλεγαν είμαστε όμορφες με το δικό μας τρόπο’’ και συμπλήρωσε πως ‘’Ήρθε ο καιρός να δουλέψουμε με διάφορους σωματότυπους γυναικών. Ήταν μια καλή άσκηση και για’μένα’’.

O Rick Owens με ένα από τα μοντέλα του

Ναι, τα κορμιά των χορευτριών του Οwens σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονται με τα λεπτεπίλεπτα σώματα των μοντέλων και των μπαλαρινών, ενώ δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε το μαύρο χρώμα του δέρματος των περισσότερων (ένα άλλο «σιωπηλό» ταμπού στη βιομηχανία της μόδας).

Ο Rick Owens όμως ήθελε να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό. Ήθελε τα μοντέλα του να παρουσιάζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το πάντρεμα «σκληρότητας και κομψότητας», ήθελε το show του να έχει δυναμισμό και κίνηση. Τα ρούχα υπηρέτησαν τον σκοπό. Άλλοτε κόλλησαν πάνω στα σώματα με φερμουάρ, άλλοτε φορέθηκαν ως κάπες που ανέμιζαν, άλλοτε απέκτησαν πολλές πτυχώσεις, πάντοτε όμως αναδείκνυαν την κίνηση. Κι επειδή επρόκειτο για ένα αυστηρά δομημένο fashion show ακόμα και τα χρώματα έρχονταν σε κύματα: πρώτα, εμφανίστηκαν τα μαύρα, μετά τα γκρι-χακί, τα σκούρα γκρι και τέλος τα λευκά. Όλα ουδέτερα, σχεδόν γήινα.

Ένας Αμερικάνος στο Παρίσι, τάραξε τελικά τα νερά της μόδας και τόλμησε να παρουσιάσει κάτι αντισυμβατικό τόσο σε επίπεδο αισθητικής όσο και σε επίπεδο στερεότυπων. Μένει να δούμε τη συνέχεια…