Η υπέροχη ανεργία του πορτιέρη…

13:01 20/2/2013 - Πηγή: That’s Life

Ήμουν φοιτητής, μόλις είχα τελειώσει το πρώτο έτος, καλοκαίρι του 2005 και ευτυχισμένος μέσα στο πρώτο μου αυτοκίνητο, οδηγώ στην παραλιακή κατευθυνόμενος προς Γλυφάδα. Έχω στη θέση του συνοδηγού έναν φίλο μου και στο πίσω κάθισμα την κοπέλα του με μια φίλη της, θα πήγαιναν για βραδινή έξοδο σε ένα μεγάλο Club της παραλιακής και μου ζήτησαν να τους πετάξω μιας και μόλις είχα πρωτοπάρει αυτοκίνητο, δεν επέμεναν πολύ να τους ακολουθήσω γιατί ήταν γνωστή η εμπάθεια

μου στα Clubs και στα μπουζούκια.

Προσπερνώ το parking του club και ο υπάλληλος ξαφνιασμένος από την αναίδεια μου αρχίζει να τρέχει από πίσω μου, σταματάω απότομα για να δω τι συμβαίνει, φοβήθηκε ότι θα πήγαινα με το seat Ibiza του 1998 να παρκάρω μπροστά στην είσοδο του καταστήματος. Του εξήγησα ότι απλά θα τους αφήσω και θα φύγω και καθώς είδε ότι ήμουν ντυμένος με τζιν και t-shirt πείστηκε!

Στην πόρτα του καταστήματος μια τεράστια ουρά από πρόβατα, συγγνώμη, πελάτες ήθελα να πω, που περίμενε καρτερικά για να μπει στον Ναό του νεοέλληνα, το χλιδάτο clubτης παραλίας.

Παρέες με καλοντυμένους νεαρούς και πανέμορφες κοπέλες με τα πιο εντυπωσιακά ρούχα, περίμεναν με την αγωνία μήπως ο πορτιέρης τους απορρίψει. Αν τώρα κάποια αντρική παρέα που δεν συνοδευόταν από 2-3 όμορφες κοπέλες δοκίμαζε να μπει η αποτυχία ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη.

Καθώς οι φίλοι μου στήθηκαν στην ουρά για να πάρουν την έγκριση από τον ξυρισμένο, μπρατσομένο και κουστουμαρισμένο τύπο που νόμιζε ότι εκείνη τη στιγμή ήταν ο Θεός, εγώ έχω βγει από το αυτοκίνητο και ακουμπώντας πάνω στο καπό παρατηρώ όλα αυτά τα παιδιά που δέχονται τον απόλυτο εξευτελισμό για να μπουν και να διασκεδάσουν. Ένας τύπος με πλησίασε και μου είπε ότι πρέπει να αποχωρήσω γιατί δεν επιτρεπόταν να σταματήσω έξω από την πόρτα. Αποφασίζω να μπω στο αμάξι και ξαφνικά βλέπω έναν τύπο με μια γκόμενα σχεδόν γυμνή πάνω σε κάτι τακούνια τεραστίων διαστάσεων να φτάνει στην είσοδο και αυτομάτως να πετάγονται 2-3 μπράβοι και να του ανοίγουν μια άλλη πόρτα για να περάσει. Ήμουν σίγουρος ότι οι παρέες στην ουρά θα αγανακτούσαν και θα ζήταγαν εξηγήσεις. Αντί να δημιουργηθεί ένταση όμως παρατήρησα μια αναστάτωση για τον celebrity που μόλις πέρασε.

Όταν μπήκα στο αμάξι σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν, μάλλον τους ρίχνουν κάτι στο νερό και αποφάσισα να περάσω από 2-3 μαγαζιά της παραλίας ακόμα. Μπουζούκια clubs κτλ. Σε όλα η ίδια φρικιαστική κατάσταση, νέα αγόρια και κορίτσια ντυμένα σαν φιγουρίνια να περιμένουν στην σειρά με την ελπίδα να μην ‘’φάνε πόρτα’’ από έναν άξεστο μπράβο της νύχτας.

Τώρα που με την κρίση όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και όσοι άνθρωποι μπορούν να πληρώσουν ένα ποτό είναι ευπρόσδεκτοι σε όλα τα μαγαζιά να πω ότι λυπάμαι; Τώρα που το είδος του πορτιέρη που περιέγραψα παραπάνω, έχει σχεδόν εκλείψει, πειράζει που δεν στεναχωριέμαι;