Stop από το ΣτΕ στο άνοιγμα λογαριασμών πριν το 2011

14:42 15/11/2017 - Πηγή: New Money

Του Κωστή Πλάντζου

Δεν αποτελούν νεώτερα «συμπληρωματικά στοιχεία» για την έκδοση συμπληρωματικού φύλλου ελέγχου ή για την παράταση της παραγραφής, τα στοιχεία των τραπεζικών καταθέσεων του φορολογουμένου στις ελληνικές τράπεζες, έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Η τύχη των αναδρομικών ελέγχων για τις περίφημες λίστες εμβασμάτων εξετάστηκε σε βάθος σε συνεδρίαση του Β΄Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου, υπόθεση που την χειρίστηκαν οι νομικοί Καλομοίρα Κωτσαλά και Γιώργος

Μυλωνογιάννης.

Στον αέρα βρίσκονται έτσι πλέον μετά την απόφαση αυτή, οι αναδρομικοί έλεγχοι της εφορίας που γίνονται για την λίστα των εμβασμάτων από ελληνικές τράπεζες προς το εξωτερικό, αλλά και τα στοιχεία των CD για τα 1,3 εκατομμύρια ΑΦΜ με στοιχεία από κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών. Οι φορολογικές αρχές, όταν ενημερωθούν για το περιεχόμενο της απόφασης, θα πρέπει να επανεξετάσουν τους ελέγχους που έχουν ξεκινήσει για την περίοδο πριν το 2011, καθώς για τις περισσότερες περιπτώσεις θα ισχύει πλέον κανονικά η 5ετής παραγραφή που προβλέπεται για όλους τους φορολογουμένους.

​«Δεν θα ήθελα να κάνω κάποιο σχόλιο πριν δούμε το πλήρες κείμενο» σημείωσε χαρακτηριστικά ο διοικητής της ΑΑΔΕ Γιώργος Πιτσιλής από το βήμα φορολογικού συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη.​ Και συμπλήρωσε ότι «είναι σίγουρο ότι θα μας βάλει σε ένα νέο κύκλο ανασχεδιασμού. Μιλάμε για νέα αλλαγή, με ό,τι επίπτωση θα έχει αυτή στον προγραμματισμό μας. Σε κάθε περίπτωση, σεβόμαστε τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης» τόνισε.

«Νέα» στοιχεία… 20ετίας και βάλε!

Κατά την συζήτηση στο ΣτΕ αποκαλύφθηκε ότι τα στοιχεία από τις ελληνικές τράπεζες ήταν πάντοτε διαθέσιμα και προσβάσιμα στην φορολογική διοίκηση, βάσει μιας σειράς νόμων που είχαν εκδοθεί πριν ξεσπάσει η κρίση και πολύ πριν το 2012 που ξεκίνησαν οι αναδρομικοί έλεγχοι. Από το 1994 κιόλας, επί Αλέκου Παπαδόπουλου στο υπουργείο Οικονομικών, ο νόμος 2114 και το άρθρο 25 επέβαλαν «υποχρέωση παροχής πληροφοριών προς τις φορολογικές αρχές» από τις ελληνικές τράπεζες –ενώ ακολούθησε και πλειάδα άλλων νόμων για την άρση του τραπεζικού απορρήτου και την υποχρεωτική διαβίβαση στοιχείων των καταθετών στις φορολογικές αρχές.

Καταλυτική όμως ήταν και η παραδοχή εκ μέρους και του εκπροσώπου του Δημοσίου ότι εδώ και δεκαετίες υπήρχαν οι νόμοι με τους οποίους το δημόσιο μπορούσε και όφειλε να κάνει έγκαιρα ελέγχους για τις τραπεζικές κινήσεις. Υποστήριξε όμως ότι «επί της ουσίας» τα στοιχεία δεν ήταν διαθέσιμα πριν το 2012, επειδή δεν ήταν αξιοποιήσιμα με τα μέσα που διέθετε το ελληνικό δημόσιο ως τότε.

Το δικαστήριο ουσιαστικά αποφάσισε ότι η αδυναμία του Κράτους να εφαρμόσει νόμους που το ίδιο ψήφιζε, δεν του επιτρέπει μετά από τόσα χρόνια να επεκτείνει μονομερώς και κατά το δοκούν τα νόμιμα όρια παραγραφής, αιφνιδιάζοντας τους πολίτες με αναδρομικούς ελέγχους «από το πουθενά», αφαιρώντας τους δικαιώματα άμυνας που από τον νόμο έχουν, αλλά και φορτώνοντάς τους μεταχρονολογημένα με ευθύνες που από τον νόμο πριν δεν είχαν!