Φαινόμενο της σύγχρονης κρίσης: η νέα φούσκα της πίστωσης

09:27 5/8/2014 - Πηγή: New Money

Ενα από τα βασικότερα στοιχεία της οικονομίας έχει άμεση σχέση με τον χρόνο: το παρελθόν και το μέλλον.

Ποια παραγωγή αναλίσκεται για την ικανοποίηση των αναγκών του παρόντος; Η παραγωγή που πραγματοποιήθηκε στο παρελθόν ή η παραγωγή που θα εκτελεστεί στο μέλλον; Ετσι δημιουργούνται δύο τάξεις ανάμεσα στους μοχλούς της οικονομίας: άνθρωποι, επιχειρήσεις, οργανισμοί, κράτη που στηρίζονται στο παρελθόν τους και το χρησιμοποιούν για την ικανοποίηση των αναγκών τους και αντίστοιχα η απέναντι όχθη που χρησιμοποιεί μόνιμα το μέλλον της. Γνωστά και αναγνωρίσιμα τα χαρακτηριστικά της πρώτης ομάδας:

αποταμίευση, επένδυση, χρηματοοικονομικά έσοδα, σταθερότητα, προοπτική, ανεξαρτησία, αυτάρκεια. Πασίγνωστες και οι ιδιότητες της δεύτερης κατηγορίας: χρηματοοικονομικά έξοδα, εξάρτηση, αβεβαιότητα, έλλειψη μακροπρόθεσμης προοπτικής.

Η φύση αποταμιεύει, γι’ αυτό υπάρχει και το φυσιολογικό λίπος: για ώρα ανάγκης. Ο υπερκαταναλωτισμός του ανθρώπου παραβίασε τους φυσικούς νόμους. Αφού σπατάλησε τα πάντα, χρησιμοποίησε το μόνο που απέμεινε: το μέλλον του, το δικό του και των απογόνων του. Φαινόμενο που είναι αδιανόητο στο βασίλειο της φύσης, ανθρώπινη εφεύρεση. Πανεύκολη μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε με υπερβολή από τους πολιτικούς ηγέτες της ελληνικής Μεταπολίτευσης. Χρησιμοποιώντας και καταστρέφοντας το μέλλον της χώρας και της επόμενης γενιάς, χρηματοδότησαν τις φανφάρες τους, τους κομματικούς τους μηχανισμούς, την πολυλογία τους, τις διαφωνίες τους που ονόμαζαν «αγώνες», ακόμη και τις καταχρήσεις τους. Χωρίς παραγωγή το μόνο που μένει είναι η αναβολή! Το ανεύθυνο «θα δούμε τότε».

Με τη βοήθεια και της πλούσιας ελληνικής γλώσσας: επιμήκυνση, αναδιάρθρωση, αναχρηματοδότηση. Ετσι πραγματοποιήθηκε το αναμενόμενο: έσκασε η φούσκα της υπερβολικής πίστωσης με τις γνωστές συνέπειες. Είναι πολύ απλό, τα χρέη και τα κάθε μορφής «ξένα κεφάλαια» ή «οι υποχρεώσεις» έχουν ένα όριο. Δεν είναι νομοθετημένο, δεν είναι σταθερό, αλλά υπάρχει ένα όριο. Ο εθισμός τους στο εύκολο, η μόνη τους ικανότητα, τους οδήγησε στην πλάνη ότι το όριο είναι δυσδιάκριτο, μπορεί να τεντωθεί, άρα δεν υπάρχει.

Οι επιχειρήσεις και οι επιτηδευματίες με τον περιορισμό της κατανάλωσης αντιμετωπίζουν τα δύσκολα χρόνια μόνοι τους και καταδιωκόμενοι από ένα αδίστακτο κράτος που σαν τον διψασμένο βρικόλακα τους ρουφά την περιορισμένη ρευστότητα που απέμεινε. Ενας ανεύθυνος κρατικός μηχανισμός που ενώ ο ίδιος φταίει για τα πάντα, γνήσιο τέκνο των πολιτικών, χωρίς να αναγνωρίζει τις ευθύνες του, κυνηγάει τους τροφοδότες του για ολοένα περισσότερη αφαίμαξη για να μην περιοριστεί ο ίδιος, που είναι πολύ ευκολότερο και ανώδυνο.

Ετσι, οι καταδιωκόμενοι επιχειρηματίες στην προσπάθειά τους να σωθούν χωρίς τη βοήθεια του κράτους και του τραπεζικού συστήματος καταφεύγουν στη γνωστή και διαχρονική μέθοδο: τη χρησιμοποίηση και την ανάλωση του μέλλοντος αφού παρόν δεν υπάρχει! Με μια βασική διαφορά: αυτή τη φορά ο βασικός πιστωτής δεν είναι τα τραπεζικά ιδρύματα, αλλά η αγορά και οι νέες της ανοχές!

■ Καθυστερήσεις στην καταβολή μισθών, «μια μέθοδος για τη δημιουργία κεφαλαίου κίνησης», κατά την έκφραση νεοφώτιστου οικονομολογούντος.

■ Μεγάλες οφειλές σε φόρους και ασφαλιστικά ταμεία.

■ Πρωτοφανείς καθυστερήσεις στην εξόφληση των προμηθευτών.

■ Οι εξάμηνες επιταγές πληρωτέες επιμηκύνονται κατά τρεις έως και πέντε μήνες ακόμα.
■ Χρέη μεταξύ επιχειρήσεων που κάποτε ήταν αδιανόητα και θα οδηγούσαν στη διακοπή της συνεργασίας τώρα είναι εντός συνθηκών αγοράς.

■ Η σφράγιση της επιταγής θεωρείται φυσικό φαινόμενο που αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα.

■ Οι συνδικαλιστές μετέτρεψαν την παράλογη σκληρότητά τους σε ατέρμονη αποχή έως ανυπαρξία.

■ Η συνέπεια ή μη έπαψε να αποτελεί βασικό κριτήριο της επιχειρηματικότητας. Προηγείται η ύπαρξη του μαγαζιού.

■ Η περιορισμένη ρευστότητα είναι το βασικό χαρακτηριστικό της καθημερινότητας.

■ Κοινώς, πουλάμε ο ένας στον άλλον το μόνο αγαθό που μας απέμεινε: την ελπίδα, το μέλλον, την ανοχή και η ζωή συνεχίζεται. Ολοι προβληματικοί, κανένα πρόβλημα.

Η αγορά και οι νέες της ανοχές! Ετσι η πράξη δημιούργησε ένα νέο είδος χρήματος λόγω της υπερβολικής στενότητάς του, το χρήμα που εκφράζεται στους ισολογισμούς των επιχειρήσεων ως «απαιτήσεις», στα βιβλία των οφειλετών ονομάζεται «υποχρεώσεις», ένα κονδύλι που συνεχώς αυξάνεται με σκοπό τη διατήρηση της αμοιβαίας ύπαρξης. Ενας υπέροχος και πολύ αγαπητός πολλαπλασιαστής χρήματος.

Είναι λογιστικά τόσο απλό και τόσο καταστροφικό για το μέλλον: ο πιστωτής τις απαιτήσεις τις γράφει όλες στο ενεργητικό του ισολογισμού, ενώ αν διακοπεί η λειτουργία του οφειλέτη, θα τις γράψει στις «δαπάνες». Πρόκειται ουσιαστικά για το ίδιο κονδύλι, το ίδιο ανύπαρκτο χρήμα! Με δάσκαλο τη «δημιουργική λογιστική» και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που δημιούργησαν τα τραπεζικά προϊόντα-φούσκες. Οργανό τους και η μεγάλη απάτη που ονομάζεται Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα. Από ένστικτο λοιπόν και η ελληνική αγορά ακολουθεί τις γνωστές συνταγές, αλλά όχι με σκοπό την κερδοσκοπία. Είναι ο μόνος τρόπος άμυνας!

Ετσι, κινδυνεύουμε μετά τις διάφορες φούσκες που έσκασαν στα χέρια των πολιτών (φούσκα ακινήτων, δομημένα ομόλογα, ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου, πυραμίδες, αεροπλανάκια, φαινόμενα Πόντσι) να αντιμετωπίσουμε μια νέα μεγάλη έκρηξη: το σκάσιμο της φούσκας που θα αποκαλείται υπερβολικές πιστώσεις, εκτός ορίων ανοχή, υπερβολική επιμήκυνση. Πάντα με την ελπίδα ότι το μέλλον θα καλύψει τα πάντα. Αλλωστε είναι τόσο αχανές!

Blogger Γεώργιος Ιω. Πατσόπουλος