Η Ε.Ε αλλάζει κι εμείς κοιτάμε το χωράφι μας

09:31 17/12/2014 - Πηγή: New Money

Η Ελλάδα με την υπογραφή της πράξης προσχώρησης της στην Ε.Ο.Κ. στις 28 Μαΐου 1979 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το γνώριζε. Το ήξερε. Το αναγνώριζε.

Ποιο δηλαδή;

Μα πως ξεκινάει από τότε μια πορεία μέσα στον χρόνο όπου μέρος της εθνικής κυριαρχίας, ένα κομμάτι του αποκαλούμενου ως «εθνικό» παραχωρείται προς χάριν της δημιουργίας μιας μεγαλύτερης – και σημαντικότερης εδώ που τα λέμε – ευρωπαϊκής οντότητας. Της Ηνωμένης Ευρώπης ή Ευρωπαϊκής Ένωσης

όπως συνηθίζουμε να τη λέμε σήμερα.

Μπορεί στα αμέσως επόμενα χρόνια να μην έγινε αντιληπτό καθώς η Ευρώπη είχε άλλες προτεραιότητες όπως την πτώση του ανατολικού μπλοκ, την ένωση των δύο Γερμανιών, τη διεύρυνση κατόπιν προς ανατολάς, τις σχέσεις με τον μουσουλμανικό κόσμο, τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας και κατόπιν την ΟΝΕ, όμως τώρα που το εγχείρημα περνάει εκ των συνθηκών της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας σε πιο ώριμες συνθήκες, η πίεση υποχώρησης του «εθνικού» έναντι του «ευρωπαϊκού» είναι παραπάνω από ορατή.

Θα πει κανείς γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Μα για να απαντηθεί επιτέλους το τί πραγματικά ήθελε να πει ο …ποιητής. Όπου «ποιητής» ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Με την πρόσφατη παρέμβαση για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα σε γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο, ο πρόεδρος της Κομισιόν πολύ απλά ενεργοποίησε το πέρασμα στην επόμενη φάση για την Ευρώπη.

Όπου αυτή η φάση ξεκάθαρα δίνει στον πρόεδρο της Ε.Ε. την άνεση να μιλάει ακόμα και για εθνικά ζητήματα κρατών – μελών της Ε.Ε. Ο Μπαρόζο ως προϊόν μιας ευρωπαϊκής αριστοκρατίας, λογικό ήταν να μην είχε το δικαίωμα να μιλήσει. Ο Γιούνκερ όμως είναι αλλιώς. Ψηφίστηκε από όλους τους λαούς της Ε.Ε. και – για να μην ξεχνιόμαστε – έλαβε μια ισχυρότατη πλειοψηφία, πολύ μεγαλύτερη του ανταγωνιστή του πολιτικά και συνυποψηφίου του Αλέξη Τσίπρα. Και να το θυμηθείτε: ο Γιούνκερ θα μιλήσει και για άλλες χώρες όπως μίλησε για τη δική μας, όχι γιατί ξαφνικά του βγήκε μια περίεργη «τσαχπινιά» αλλά πολύ απλά γιατί το παιχνίδι στην Ε.Ε. αλλάζει.

Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω για ποιο λόγο ο κ. Τσίπρας μιλάει για «ωμή παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος» όταν ο κ. Γιούνκερ λέει πως αναζητεί για την Ελλάδα μια κυβέρνηση που να νιώθει πιο άνετα μαζί της. Μήπως και σε επίπεδο Ε.Ε. ο κ. Τσίπρας θα αρχίσει να ζητάει «πρόωρες εκλογές» έξι μήνες μετά την καταφανή και δίκαιη νίκη Γιούνκερ;

Επίσης δεν κατανοώ για ποιο λόγω ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει τόσο δριμύ κατηγορώ κατά του Επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί όταν ο τελευταίος μιλάει για τον φόβο του Grexit. Το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν που ανέφερε πως σημαντικό διαπραγματευτικό «ατού» της Ελλάδος είναι πως η Ευρώπη δεν αντέχει την έξοδο της χώρας από το Ευρώ; Τότε γιατί να μην ανησυχεί – άρα και να παρεμβαίνει – για την Ελλάδα ο Επίτροπος ή για να το κάνουμε και πιο λιανά ο υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Κρατών της Ευρώπης; Δηλαδή καλή είναι η Ευρώπη όταν μας δανείζει, κακή όταν θέτει όρους;

Καλή η Ε.Ε για τα ΕΣΠΑ κακή όμως όταν ενδιαφέρεται να μην κυλίσει η πατρίδα μας ξανά στην ανωμαλία και επανέλθει ο κακός χαμός που ζήσαμε το 2012;

Ας σοβαρευτούν λοιπόν κάποιοι στην αντιπολίτευση και ας πουν την αλήθεια στον κόσμο. Θέλουν την Ευρώπη ή δεν την θέλουν τελικά;

Γιατί εάν συμβαίνει το πρώτο, για να υπάρξει συμμετοχή σε αυτό το ενιαίο οικοδόμημα υπάρχουν κανόνες. Αν όμως δεν θέλει το κόμμα που επιδιώκει να μας κυβερνήσει την Ένωση με τα άλλα κράτη, ας το δηλώσει ξεκάθαρα. Γιατί εκατομμύρια Ελλήνων μπορεί μεν να νιώθουν πρώτα Έλληνες, όμως βάζουν σε ίδια μοίρα και την ευρωπαϊκή τους υπόσταση.

Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος