Κεχρής: Ένας αιώνας παράδοση στην ποιοτική ρετσίνα

12:00 11/2/2017 - Πηγή: New Money

της Όλγας Μπαλαφούτη

Η οικογένεια Κεχρή από την Θεσσαλονίκη, μετράει τέσσερις γενιές οινοποιών.

Ο προπάππος Ευάγγελος Κεχρής είχε το όραμα για την εμφιάλωση του κρασιού και έφερε τις πρώτες φιάλες από την Αμερική. Πίσω στο 1939 οι αδερφοί Κεχρή άνοιξαν την ταβέρνα «ο Κόκορας» στα Περιστέρια της Θεσσαλονίκης πουλώντας ένα κρασί που ξεχώριζε από τα άλλα. Η ζύμωση γινόταν στα αμπάρια των

πλοίων κάτι καινοτόμο και ξεχωριστό μιας και εκείνη την εποχή το να ανοίξεις οινοποιείο δεν ήταν εύκολο.

Αρχικά λοιπόν στην παραδοσιακή ταβέρνα και έπειτα στο πρώτο οικογενειακό οινοποιείο που άνοιξε το 1954 στο Καλοχώρι της Θεσσαλονίκης, το όνομα Κεχρής έχει γίνει συνώνυμο της ποιότητας.

Τα χρόνια κύλησαν, η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη και το 1984 ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας Στέλιος Κεχρής, ολοκληρώνοντας τις οινολογικές σπουδές του στη Dijon της Γαλλίας, αναλαμβάνει τα ηνία του οικογενειακού οινοποιείου. Τότε παίρνει την απόφαση να επενδύσει στη ρετσίνα και να αποδείξει, σε μια εποχή που η ρετσίνα έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος, ότι μπορεί να είναι ένα ποιοτικό κρασί που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σύγχρονου καταναλωτή.

Στο πλευρό του είχε τη σύζυγο αλλά και, από πολύ μικρή ηλικία, την κόρη του Ελένη που συνεχώς βρισκόταν στο οινοποιείο. Σπούδασε χημικός μηχανικός και έπειτα έφυγε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό στo Μπορντό της Γαλλίας αλλά και ένα μάστερ, που αλλού, στην οινολογία.

Λίγο αφότου επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη το 2005 και ξεκίνησε επίσημα την ενασχόλησή της στην επιχείρηση ως οινολόγος ήταν και η πρώτη σοδειά που παρουσιάστηκε η νέα δουλειά της οικογένειας Κεχρή, το Δάκρυ του Πεύκου.

«Φτιάξαμε μία ρετσίνα κάνοντας μία μικρή ανακάλυψη», εξιστορεί στο newmoney.gr η Ελένη Κεχρή. "Ήταν πολύ δύσκολο να πετύχουμε ένα τόσο ισορροπημένο αποτέλεσμα", λέει.
Τότε το 2006, στα 30 της, είχε πει στον πατέρα της ότι αυτό το κρασί θα έπαιρνε μεγάλο χρυσό. Όπως και έγινε μέσα σε έναν μήνα, στο διεθνή διαγωνισμό οίνου, με μία βράβευση που τάραξε τα νερά στο χώρο του κρασιού. «Μπορεί μια ρετσίνα να φθάσει τόσο υψηλά, αναρωτιούνταν πολλοί πριν από 11 χρόνια. Σήμερα και μετά από τόσες διακρίσεις, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία», τονίζει η κα Κεχρή.

Έτσι, αυτό που πριν κάποιες δεκαετίες έμοιαζε ουτοπία, πλέον αποτελεί κοινό τόπο. Με την προσπάθεια και την επιμονή του Στέλιου Κεχρή και της οινολόγου κόρης του Ελένης, η ρετσίνα έχει βρει πλέον τη θέση της ανάμεσα στα καλύτερα κρασιά του ελληνικού και του παγκόσμιου αμπελώνα.

"Το 1996, όταν έκανα την πρακτική μου σε ένα οινοποιείο της Γερμανίας, ένας Γερμανός, καλός φίλος και έμπειρος επαγγελματίας του κρασιού, με παρότρυνε να δω διαφορετικά τη ρετσίνα", εξιστορεί η Ελένη Κεχρή. «Το ρετσίνι είναι ένα αγροτικό προϊόν όπως και η δρυς», μου είπε, «γιατί εσείς έχετε υποβαθμίσει το κρασί σας, ενώ οι Γάλλοι έχουν δώσει υπεραξία στα κρασιά που μπαίνουν σε βαρέλι»;

Η άποψη αυτή, όπως λέει η κ. Κεχρή, της φάνηκε τότε αιρετική, ωστόσο την ώθησε να δει με διαφορετικό μάτι την προσπάθεια που έκανε ο πατέρας της. "Σε μία από αυτές τις συζητήσεις μας, γεννήθηκε και το όνομα της νέας ρετσίνας που θα δημιουργούσαμε: Pine's Tear(Το Δάκρυ του Πεύκου)", αναφέρει χαρακτηριστικά.

Κεχριμπάρι: Η Ρετσίνα όπως πρέπει να είναι

Το Κεχριμπάρι είναι ένα κρασί που διαθέτει τον τυπικό χαρακτήρα της αυθεντικής ρετσίνας, το προϊόν που ο Στέλιος Κεχρής αναβάθμισε ποιοτικά συμβάλλοντας στην αποκατάσταση της εικόνας του. Για την οινοποίηση επιλέγεται Ροδίτης που καλλιεργείται σε υψόμετρο με στόχο τις χαμηλές αποδόσεις, ώστε να είναι πλούσιος σε αρώματα και να διαθέτει δροσερή οξύτητα. Το ρετσίνι, που διαλέγεται προσεκτικά κάθε χρόνο, προστίθεται σε συγκεκριμένη ποσότητα στο γλεύκος και έρχεται σε επαφή με το κρασί μόνο κατά τη διάρκεια της ζύμωσης.

Το αποτέλεσμα είναι ένα κρασί που ισορροπεί ανάμεσα στα φρουτώδη αρώματα αχλαδιού, πράσινου μήλου και πεπονιού από τον Ροδίτη και στις νότες μοσχολέμονου, μαστίχας Χίου και πεύκου από το ρετσίνι, ενώ η ζωηρή φρεσκάδα και το παρατεταμένο γευστικό τελείωμα αφήνουν στο στόμα μια γεύση από το ελληνικό καλοκαίρι.
Το 1999, το Κεχριμπάρι αποσπά ασημένιο μετάλλιο στον Διεθνή Διαγωνισμού Οίνου Θεσσαλονίκης και γίνεται η πρώτη ρετσίνα που βραβεύεται σε διεθνή διαγωνισμό κρασιού. Σήμερα, το Κεχριμπάρι μετράει περισσότερες από 30 συνολικά διακρίσεις.

Δάκρυ του Πεύκου: Η ρετσίνα όπως μπορεί να είναι

Το Δάκρυ του Πεύκου γεννήθηκε ως ένα προϊόν αναζήτησης της ιδανικής ισορροπίας ανάμεσα στην παράδοση και την καινοτομία. Το Ασύρτικο, η ευγενέστερη ελληνική λευκή ποικιλία, ζυμώνεται σε δρύινα βαρέλια παρουσία επιλεγμένου φρέσκου ρετσινιού. Αφού το κρασί ωριμάσει στη δρυ για 6 μήνες, διαμορφώνεται το τελικό χαρμάνι με την επιλογή του περιεχομένου μόνο των καλύτερων βαρελιών.

Το αποτέλεσμα είναι ένα κρασί όπου τα έντονα αρώματα εσπεριδοειδών του σταφυλιού ισορροπούν με τα λεπτά αρώματα δενδρολίβανου, θυμαριού και πιπερόριζας του ρετσινιού σε ένα φόντο βανίλιας και βουτύρου από την ωρίμανση στο βαρέλι. Κομψό και πολύπλοκο, το Δάκρυ του Πεύκου αποδεικνύει πως η ρετσίνα μπορεί να είναι ένα κρασί παγκόσμιας κλάσης με δυναμικό μακρόχρονης παλαίωσης.

"Το Δάκρυ του Πεύκου προέκυψε μέσα από την αναζήτηση των ορίων της ρετσίνας. Ακόμα όμως δεν ησυχάζω. Αναρωτιέμαι διαρκώς: έχουμε άραγε φτάσει στα όρια αυτά; Το ερώτημα για μένα παραμένει ανοιχτό", εξομολογείται ο Στέλιος Κεχρής.

Ρετσίνα: Ενα κρασί με ιστορία 3500 ετών

Η ρετσίνα είναι ένας τύπος κρασιού που παρασκευάζεται στη χώρα μας εδώ και 3.500 χρόνια και όπως συμβαίνει με πολλά από τα πράγματα που απολαμβάνουμε σήμερα, ανακαλύφθηκε τυχαία.

Στην αρχαία Ελλάδα, όπου το κρασί φυλασσόταν και μεταφερόταν σε πήλινους αμφορείς, το ρετσίνι χρησιμοποιούνταν για τη σφράγιση των οινοδοχείων και την προστασία του κρασιού από την οξείδωση, πρακτική που ταυτόχρονα προσέδιδε στο κρασί ένα ιδιαίτερο άρωμα. Κάπως έτσι προέκυψε ο ρητινίτης οίνος, η γνωστή σε όλους μας και δημοφιλής στην αρχαιότητα ρετσίνα.

Παρά την εξάπλωση της ρετσίνας κατά την αρχαιότητα, με την πάροδο του χρόνου η παραγωγή της μειώθηκε αισθητά και περιορίστηκε γεωγραφικά στη Στερεά Ελλάδα, την περιοχή από όπου και ξεκίνησε. Τη δεκαετία του '50 σημειώθηκε επαναδιασπορά της τεχνικής της ρητίνωσης και σε άλλες περιοχές, όπως, για παράδειγμα, τη Μακεδονία και τα νησιά του Αιγαίου.

Τη δεκαετία του '60 η κυκλοφορία της ρετσίνας όχι μόνο αυξήθηκε λόγω της τουριστικής άνθισης της χώρας μας, αλλά η ρετσίνα έγινε το εθνικό μας ποτό. Την ίδια περίοδο ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες για τη νομική της προστασία. Πλέον, η ρετσίνα προστατεύεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία ως Ονομασία κατά Παράδοση, την οποία μπορούν να φέρουν κρασιά που παράγονται αποκλειστικά στην Ελλάδα.

Δυστυχώς, η χαμηλή ποιότητα του κρασιού αναχαίτισε την πρόοδο της ρετσίνας, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του '90 που στο προσκήνιο εμφανίστηκαν οινοπαραγωγοί με όραμα την ποιοτική αναβάθμιση της ρετσίνας και την αποκατάσταση της εικόνας της στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Σήμερα, το Οινοποιείο ΚΕΧΡΗΣ είναι το μοναδικό που έχει πλέον τέσσερις τύπους ρετσίνας και πειραματίζεται με τη δημιουργία διαφορετικών τύπων ρετσίνας στο πλαίσιο της εξερεύνησης των δυνατοτήτων και των ορίων του παραδοσιακού μας κρασιού.

Οι ρετσίνες αυτές εξάγονται σε συνολικά 21 χώρες σε όλο τον κόσμο αποδεικνύοντας ότι αυτός ο μοναδικός τύπος κρασιού μπορεί να αποτελέσει συγκριτικό πλεονέκτημα για τη χώρα μας στο έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον των αγορών του εξωτερικού.