Ο Αβδηριτισμός δεν είναι παντοτινός

11:20 17/3/2016 - Πηγή: New Money

Εκεί κάπου στα όρια που χωρίζουν την -τόσο επίκαιρη τούτες τις μέρες- Μακεδονία με τη Θράκη, βρίσκονται τα Άβδηρα, οι κάτοικοι των οποίων, οι περιώνυμοι Αβδηρίτες, υπήρξαν κατά τους αρχαίους χρόνους διαβόητοι για την ακρισία και τη ματαιοδοξία που χαρακτήριζε τον βίο και την πολιτεία τους.

Είναι αρκετά τα, εν είδει ανεκδότων, ιστορικά ανάλεκτα τα οποία από την αρχαιότητα φθάνουν ως τις μέρες μας για να περιγράψουν τον «αβδηριτισμό» ως φαινόμενο συνώνυμο της ανοησίας από την οποία μπορεί να καταληφθεί σε κάποιες φάσεις ένα ολόκληρο κοινωνικό σώμα.

Αναφέρεται, για παράδειγμα, η

κατασκευή στα Άβδηρα ενός υδραγωγείου που ήταν τόσο άκριτα πολυδάπανη ώστε δεν απέμειναν χρήματα για να διατεθούν για τη σύνδεση του με την πηγή από την οποία θα μεταφερόταν νερό στην πόλη. Παρότι, όμως, το έργο δεν εκπλήρωσε ποτέ τον σκοπό του και έχασκε ημιτελές, ουδείς από τους Αβδηρίτες συγκινούνταν.

Άλλοι διηγούνται τη σκληρή δικαστική διαμάχη που έμεινε στην Ιστορία μέσα από τη γνωστή έκφραση «περί όνου σκιάς». Προέρχεται από την οξεία διαφωνία που εκδηλώθηκε ανάμεσα σε δύο Αβδηρίτες για το αν περιλαμβανόταν ή όχι στην αμοιβή της μίσθωσης ενός γαϊδάρου η (πρόσθετη) υπηρεσία της μεσημβρινής σκιάς που, εκτός από το μεταφορικό έργο, παρέσχε το τετράποδο στον ενοικιαστή των υπηρεσιών του.

Θυμήθηκα όλα τούτα καθώς μαίνεται η μεγάλη αναταραχή που –όλως αιφνιδίως;- φαίνεται να προκλήθηκε στο εσωτερικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, του πανευρωπαϊκά, αν όχι και παγκόσμια, πιο σουρεαλιστικού κυβερνητικού σχήματος, με αφορμή κάτι που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα «γλωσσικό ολίσθημα» του αρμόδιου για τη μεταναστευτική πολιτική αναπληρωτή υπουργού Γιάννη Μουζάλα.

Είναι απίστευτο ότι άνθρωποι, οι οποίοι εξακολουθητικά αποστρέφουν το βλέμμα τους από το αίσχος διαρκείας που εξελίσσεται στους λασπότοπους της Ειδομένης, κατελήφθησαν αίφνης από... ιερά εθνική αγανάκτηση για ένα στιγμιαίο λάθος, στο οποίο υπέπεσε ο κ. Μουζάλας όταν αποκάλεσε τη FYROM ως «Μακεδονία» αντί για το συνταγματικό της όνομα, όπως επιβάλλεται να κάνει ένας Έλληνας αξιωματούχος.

Παρότι ο δράστης του συγκεκριμένου –λεκτικού, πάντα- ατοπήματος έδειξε διάθεση να το διορθώσει, κατά έναν πολύ παράδοξο τρόπο οι επικριτές του όχι μόνον δεν τον συγχώρησαν, αλλά ανέσυραν από το προεκλογικό χρονοντούλαπο τη χιλιοφορεμένη «λεοντή» του ματαιόδοξου εθνοπατριωτισμού επειδή τάχα θίχθηκαν τα εθνικά τους ιδεώδη.

Θέλουν, προφανώς, να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι το τελευταίο διάστημα το μόνο που είχαν να επιδείξουν ήταν η μοναδική στα χρονικά ακρισία που δεν τους εμπόδισε να καταπιούν τόσες και τόσες διαψεύσεις και ακόμη περισσότερες ταπεινώσεις: από τα hot spot που υπόσχονταν ότι ποτέ δεν θα επέτρεπαν να γίνουν στα νησιά ως τα κλειστά σύνορα που de facto μάς επέβαλαν οι βόρειοι γείτονες, τους οποίους, κατά τα λοιπά, απειλούσαμε εμείς με... απομόνωση, για να μη θυμηθούμε τους παλαιότερους «λεονταρισμούς» για τις αποστολές τζιχαντιστών και τις πρόσφατες περιπολίες του ΝΑΤΟ.

Κακά τα ψέματα, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ και υπουργός Άμυνας άδραξε μια -ουσιαστικά ανύπαρκτη- αφορμή για να στήσει έναν καβγά που θυμίζει έντονα την «περί όνου σκιά» διαμάχη ανάμεσα στους Αβδηρίτες, τους ίδιους ενδεχομένως, οι οποίοι είχαν, τουναντίον, μείνει παντελώς αδιάφοροι για το πανάκριβο ημιτελές υδραγωγείο. Όπως, προφανώς, έκαναν οι κυβερνητικοί εταίροι του Πάνου Καμένου με τη συμφωνία για τα περιβόητα «σαπάκια», τα υπέργηρα αεροσκάφη του Ναυτικού των οποίων ο εκσυγχρονισμός θα μάς κοστίσει άνω των 500 εκατ. δολαρίων.

Με άλλα λόγια, και η πλευρά Καμμένου και η πλευρά Μαξίμου «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο» για να θυμηθούμε την ευαγγελική ρήση, επειδή πιστεύουν ότι έχουμε, ίσως, καταληφθεί ομαδικά ως έθνος από το σύνδρομο του «αβδηριτισμού». Σε βαθμό τέτοιο, μάλιστα, που να θεωρούν ότι μπορεί να συνεχίζουν να προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας με το να θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η διαφορά που τους χωρίζει είναι το πώς θα αποκαλείται η γειτονική χώρα.

Επειδή, όμως, ακόμη και στα δυσφημισμένα Άβδηρα, που υπήρξε και γενέτειρα γνωστών φιλοσόφων, δεν είχαν καταληφθεί όλοι και για πάντα από «αβδηριτισμό», είναι πιθανό ότι η διαφαινόμενη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο τόσο ασυνταίριαστους κυβερνητικούς εταίρους μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει λυτρωτικά, λύνοντας, έστω και μέσα από ένα επώδυνο διαζύγιο, έναν γάμο συμφέροντος που έφαγε όλα τα –υποτιθέμενα «αντιμνημονιακά»- ψωμιά του.

Ο αβδηριτικής έμπνευσης συνδυασμός ακρισίας, ματαιοδοξίας και ανοησίας που βιώνουμε το τελευταίο 14μηνο, δεν οδηγεί πλέον πουθενά και είναι επιτακτική η ανάγκη να τερματιστεί το συντομότερο. Με τον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης; Ενδεχομένως. Με τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών; Ίσως.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί να έχει μακρινή ημερομηνία λήξης μια κυβέρνηση η οποία, ενώ ανέχεται να βλέπει τη χώρα, στην οποία υποτίθεται ότι ασκεί εξουσία, να μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι, απειλείται με κατάρρευση από διορθώσιμα λεκτικά λάθη. Γι΄ αυτό και όσο νωρίτερα φύγει, τόσο το καλύτερο.