Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της νέας τάξης πραγμάτων

09:05 11/4/2016 - Πηγή: New Money

Η πολιτική, λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Δεν λένε, όμως, τι γίνεται στην περίπτωση που αυτή την «τέχνη» την ασκούν ανίδεοι, ερασιτέχνες, ιδεοληπτικοί και λαϊκιστές που εμφορούνται από μικρομεγαλισμό.

Δεν λένε τι αποτελέσματα μπορούν να φέρουν τέτοια άτομα αν η τύχη -ή ατυχία- το φέρει και τους ανατεθεί η εξουσία. Εμείς, όμως, σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη είμαστε προνομιούχοι και δεν έχουμε τέτοιες απορίες. Την απάντηση την ξέρουμε και τη βιώνουμε καθημερινά, καθώς η άσκηση της εξουσίας από τέτοια άτομα έφερε πρωτόγνωρα αποτελέσματα, που είναι πασίδηλα και στους πλέον αδαείς της

πολιτικής, των αριθμών, των προγραμμάτων και των στόχων.

Η χώρα εδώ και πολλά χρόνια κατάντησε πεδίο άσκησης πρωτοποριακών πειραμάτων για τις αντοχές των πολιτών. Πόσα χρόνια, δηλαδή, μπορεί να αντέξει μια κοινωνία που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε από το κλαμπ των πλούσιων χωρών στην κατηγορία του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου»; Και ναι, στις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής και της Ασίας, επειδή ποτέ δεν γνώρισαν τις παροχές και το βιοτικό επίπεδο των χωρών της Δύσης, ίσως οι αντοχές της εξαθλίωσης μπορεί να είναι μεγαλύτερες. Σε μια χώρα όμως όπως η δική μας, η οποία μπορεί να μην ήταν Νορβηγία, αλλά τέλος πάντων το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού ζούσε καλά σε σύγκριση με το σήμερα, τι γίνεται;

Πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία με το 25% του πληθυσμού στην ανεργία και χωρίς κανέναν πόρο; Πόσο μπορεί να αντέξει ο εργαζόμενος που είδε τον μισθό του να περικόπτεται έως και 50% με ταυτόχρονη αύξηση των φορολογικών του υποχρεώσεων ωσάν να ήταν κροίσος; Πόσο μπορεί να αντέξει ο συνταξιούχος απόμαχος της ζωής όταν η σύνταξή του κόπηκε σε επίπεδα ελεημοσύνης και άσχετα με το πόσα πλήρωσε στον εργασιακό του βίο;

Εχει άραγε πια καμιά σημασία σε ποια ηλικία βγήκε ο καθένας στη σύνταξη και τι ποσοστό αναπλήρωσης πήρε; Μήπως παρανόμησε; Οχι, αυτοί ήταν οι νόμοι και με βάση αυτούς έκανε ο καθένας τον προγραμματισμό της ζωής του.

Εχει πια σημασία αν κάποιοι επιχειρηματίες πήραν δάνεια που δεν τα έριξαν στην επιχείρηση, αλλά σε κάποιους φορολογικούς παραδείσους και τώρα άφησαν τις επιχειρήσεις τους στο έλεος του Θεού; Το μείζον και ουσιαστικό είναι τι γίνεται σήμερα, καθώς όλα τα άλλα είναι χρήσιμα για την Ιστορία και τους μελετητές που θα αποτυπώσουν τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ. Το εδώ και το σήμερα λοιπόν είναι τα ζητούμενα και το αν υπάρχει κάποια ελπίδα, όχι να επιστρέψουμε στην προτεραία κατάσταση, αλλά να μην κυλήσουμε κι άλλο στον κατήφορο της εξαθλίωσης.

Και δυστυχώς από τους χειρισμούς της κυβέρνησης, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή, αναμένουμε οσονούπω νέο «θρίαμβο».
Με τη λήξη της νέας «σκληρής και επιτυχημένης διαπραγμάτευσης» θα αρχίσει ο επιμερισμός σε έναν έκαστο εξ ημών πρόσθετων φόρων, πρόσθετων εισφορών, πρόσθετων μειώσεων συντάξεων και λιγότερων ελπίδων αξιοπρέπειας.

Θα επιμερίσει στον εναπομείναντα παραγωγικό ιστό της χώρας νέες υποχρεώσεις που θα οδηγήσουν σε νέα λουκέτα, σε νέες απώλειες θέσεων εργασίας και βαθύτερη ύφεση.

Ωστόσο, δεν πρόκειται να δούμε περικοπές σπατάλης και δαπανών που είναι πολυτέλεια για μια χρεοκοπημένη και εξαθλιωμένη χώρα. Βλέπετε, οι πάσης φύσεως Καρανίκες πρέπει να ζήσουν το δικό τους όνειρο και να «σχεδιάσουν στρατηγικά» το μέλλον τους με τα λεφτά όλων των υπολοίπων που δουλεύαμε μια ολόκληρη ζωή και δεν είχαμε τον χρόνο να δώσουμε αγώνες για μια αταξική κοινωνία και την επικράτηση του κουμουνισμού. Κοινώς, ασχολούμασταν με τη λέπρα που λέγεται εργασία και καριέρα!

Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται να δούμε το κομματικό κράτος και τις θέσεις των χαραμοφάηδων να καταργούνται, γιατί απλά αυτοί είναι χρήσιμοι (στις εκλογές και στο μπούγιο), ενώ όλοι οι άλλοι είμαστε οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για να πληρώνουμε και να συντηρούμε τη μετριότητα και τη δικαίωση των «αγώνων» τους!