Ομολογία ήττας ή ελιγμός η επιλογή του Σ. Δήμα

08:57 10/12/2014 - Πηγή: New Money

Με βάση τις αντιδράσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης και ανεξάρτητων βουλευτών στη φαεινή ιδέα του Αντώνη Σαμαρά να προτείνει τον Σταύρο Δήμα ως υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας, είναι καλύτερα για την κυβέρνηση να μην… γίνουν καν οι σχετικές ψηφοφορίες: Ας παραδώσει κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα

για να μην ταλαιπωρούμαστε μέσα στις γιορτές με… περιττές διαδικασίες, το αποτέλεσμα των οποίων το αντιλαμβανόμαστε ήδη.
Δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι όντως ο Σαμαράς ελπίζει πως ο Σταύρος Δήμας – ένας κατά τα άλλα συμπαθητικά αξιοπρεπής συντηρητικός πολιτικός – θα του φέρει τους πολυπόθητους 180 βουλευτές, ώστε να αποφύγει την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές.

Εάν πράγματι το πιστεύει, πρέπει να είναι η συμπεριφορά του μοναδική στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά την τελευταία 30ετία: Ουδείς πρωθυπουργός τόλμησε να προτείνει για Πρόεδρο Δημοκρατίας έναν πολιτικό που δεν ξεπερνά τα στενά κομματικά του όρια. Ουδείς μάλιστα πρότεινε υποψήφιο Πρόεδρο από τον δικό του πολιτικό χώρο. Μοναδική εξαίρεση ήταν ίσως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1990, όταν όμως ο ιδρυτής της ΝΔ και πρόσωπο σύμβολο της μεταπολίτευσης, ξεπερνούσε κατά γενική ομολογία τα όρια της παράταξής του – αφήστε που με το ζόρι τον πρότεινε τότε ο Μητσοτάκης.

Τόση αμετροέπεια και τέτοια προσήλωση στο παραταξιακό και κομματικό στοιχείο, δεν είχαμε ξαναδεί από πρωθυπουργό. Και μάλιστα με την εξής παραδοξότητα: Όλοι οι άλλοι πρότειναν Πρόεδρο εκτός του κόμματός τους, ενώ ήταν επικεφαλής μονοκομματικών, αυτοδύναμων κυβερνήσεων, ενώ ο Σαμαράς καίτοι πρωθυπουργός μίας συμμαχικής κυβέρνησης προτείνει κομματικό υποψήφιο!

Το πιθανότερο βέβαια είναι να μην πιστεύει ότι ο Δήμας θα φέρει τους 180. Δεν μπορεί να μην του είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά και τώρα απλά να αιφνιδιάστηκε από την ομοβροντία αρνήσεων. Σε αυτή λοιπόν την περίπτωση δύο τινά συμβαίνουν:

- Ή ο Σαμαράς ξέρει ότι δεν μπορεί να συγκεντρώσει με τίποτα τους 180 και απλά κολακεύει την παράταξή του, στοχεύοντας στη συσπείρωση των δεξιών δυνάμεων γύρω του, τις δύσκολες μέρες που έρχονται για το κόμμα του. Βάζει δηλαδή τον θεσμό να υπηρετήσει τις κομματικές του επιδιώξεις. Άρα απλά ομολογεί την ήττα του και στρέφει το ενδιαφέρον του στην επόμενη ημέρα και πώς θα αντιμετωπιστεί, αλλά και πώς θα αντιμετωπίσει τους δικούς του. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβανόταν ότι για να συσπειρωθούν σε αυτή τη φάση δυνάμεις από ένα ευρύτερο πολιτικό φάσμα χρειάζεται και μία υποψηφιότητα με ανάλογη αποδοχή και αναγνώριση.

- Ή η επιλογή Δήμα είναι απλά ένας ελιγμός απελπισίας, μήπως καταφέρει τελικά να συγκεντρώσει τους 180 γύρω από μία άλλη υποψηφιότητα, που θα προκύψει μετά την πρώτη ή και τη δεύτερη ανεπιτυχή ψηφοφορία. Εξηγούμαι: Ο Σαμαράς επενδύει στο κλίμα αβεβαιότητας και καταστροφής, που καλλιεργείται από διάφορες πλευρές εξαιτίας της διαφαινόμενης αδυναμίας να εκλεγεί Πρόεδρος. Και ευελπιστεί ότι αυτό το κλίμα θα κάνει πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές ή και βουλευτές που είναι σε κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να το ξανασκεφτούν. Και ίσως τότε, με «αντάλλαγμα» μία άλλη, πιο «λαμπερή» και ευρύτερης προέλευσης και αποδοχής υποψηφιότητα, να προσελκύσει τις απαιτούμενες ψήφους.

Ας μην αναρωτιέται κανείς εάν γίνεται να αλλάξει η υποψηφιότητα του Δήμα, στη δεύτερη ή, κυρίως στην τρίτη ψηφοφορία, από την ώρα που ο Σαμαράς είπε ότι θα πάει με αυτόν και στις τρεις ψηφοφορίες. Φυσικά και γίνεται να προκύψει άλλη υποψηφιότητα, είτε ως πρόταση άλλων, είτε με οικειοθελή αποχώρηση του ίδιου του Δήμα, που θα αντιληφθεί ότι δεν συγκεντρώνει με τίποτα τους 180.

Για να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει χρειάζεται απλά υπομονή… γιατί η υπομονή είναι ο δρόμος που οδηγεί στο παλάτι της σοφίας, όπως λένε συχνά οι φιλοσοφούντες των δημοσιογραφικών γραφείων…

Blogger Γιάννης Μακρυγιάννης