Στον πόλεμο πας έτοιμος να πολεμήσεις

08:56 18/11/2013 - Πηγή: New Money

Αν δούμε τα πράγματα από την πλευρά των ισχυρών της ευρωζώνης, η εικόνα είναι απλή: έχουν χαράξει για την Ελλάδα μια πορεία με βάση τα δικά τους συμφέροντα, δεν τους απασχολεί εάν η χώρα μας καταστρέφεται και στηρίζουν τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν το σχέδιο, για όσο αυτές αντέχουν.

Με τον τρόπο αυτό, οι λεγόμενες «μνημονιακές δυνάμεις» έχουν εγκλωβιστεί στον φαύλο κύκλο εφαρμογής των σκληρών πολιτικών με αντάλλαγμα τη στήριξη από το εξωτερικό. Ωστόσο οι αντοχές μιας τέτοιας κυβέρνησης γρήγορα εξαντλούνται.

Το

είδαμε από το 2010 μέχρι το 2012, το βλέπουμε και τώρα. Η κυβέρνηση Σαμαρά προ διμήνου ανακάλυψε το πλεόνασμα και ήταν έτοιμη να το μοιράσει στους κοινωνικά ασθενέστερους.

Στη συνέχεια διεμηνύθη στους εταίρους ότι το δημοσιονομικό κενό, δηλαδή τα επιπλέον χρήματα που πρέπει να βρεθούν, ήταν 500 εκατ. ευρώ, αλλά μόλις προ διημέρου, μετά το Eurogroup της Πέμπτης, ο υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε ότι θα λάβει μέτρα εξοικονόμησης 1,3 δισ. ευρώ. Ο πήχης όσο πάει και κατεβαίνει.

Πίσω από όλα αυτά υπάρχει το γεγονός ότι το πρόγραμμα δεν οδηγεί πουθενά. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ακόμα και το πιο αισιόδοξο σενάριό του είναι ένας εφιάλτης.

Ακόμα και αν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει, η άνοδος θα είναι αργή και θα συνοδεύεται από υψηλή ανεργία για πολλά χρόνια. Οι αμοιβές θα συμπιεστούν, όπως και οι συντάξεις, οι παροχές από το κράτος θα υποχωρήσουν, ενώ η κοινωνική ασφάλιση και η υγειονομική κάλυψη θα περάσουν κατά ένα μεγάλο μέρος στον ιδιωτικό τομέα.

Με λίγα λόγια, το μοντέλο που εφαρμόζεται με μείωση του κράτους και εσωτερική υποτίμηση για να γίνουμε «φτηνοί» και να έρθουν επενδύσεις δεν έχει διέξοδο. Η Ελλάδα στο σημείο που έφτασε δεν μπορεί να περιμένει ανάκαμψη χάρη στις υποτιθέμενες ιδιωτικές επενδύσεις.

Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος της καταστροφής που τα ιδιωτικά κεφάλαια είναι μεν καλοδεχούμενα υπό ορισμένες προϋποθέσεις, αφενός όμως περιμένουν να αγοράσουν σε πολύ χαμηλές τιμές, ενώ δεν μπορούν να φτάσουν και στο ύψος που χρειάζεται για να χρηματοδοτήσουν μια οικονομική αναγέννηση.

Χρειάζονται δημόσιες επενδύσεις σε μεγάλη κλίμακα, οι οποίες θα πυροδοτήσουν την ανάκαμψη με αποτέλεσμα να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στα ιδιωτικά κεφάλαια για να ακολουθήσουν και αυτά.

Αυτό άλλωστε υποστηρίζουν και αρκετοί στην Ευρώπη, όπως οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν θέλουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Επομένως από πού θα έρθει η λύση;

Στο σημείο που έχουμε φτάσει θα πρέπει να εξετάσουμε όλες τις εναλλακτικές, οι οποίες μέχρι σήμερα απορρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες με τη λογική ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος και οτιδήποτε άλλο είναι καταστροφή.
Θα πρέπει να ξαναδούμε από μηδενική βάση όλα τα δεδομένα, στο πλαίσιο ενός νέου ελληνικού σχεδίου για την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση, σταθμίζοντας ακόμα και πράγματα που σήμερα θεωρούνται ταμπού, όπως ο ρόλος του κράτους στην οικονομική ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας από το Δημόσιο (ναι, από το Δημόσιο). Θα πρέπει ακόμα να αξιολογήσουμε και ρηξικέλευθες προτάσεις όπως αυτή που διατύπωσε το έγκριτο αμερικανικό Ινστιτούτο Οικονομικής Ερευνας Levy στο διεθνές συνέδριο που έκανε πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα, για παροχή ρευστότητας στην οικονομία με την έκδοση κρατικών ομολόγων, τα οποία θα γίνονται αποδεκτά μόνο για πληρωμή υποχρεώσεων προς το κράτος - ένα είδος παράλληλου νομίσματος, μη μετατρέψιμου σε ευρώ.

Κάποιοι υποστηρίζουν την ιδέα, θεωρώντας ότι θα δώσει πολύτιμη ρευστότητα στην οικονομία. Αλλοι φοβούνται ότι είναι μια παγίδα, ένας προθάλαμος για έξοδο από το ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση, όταν οι εταίροι μάς οδηγούν προσχεδιασμένα σε μακροχρόνια ασφυξία, δεν αρκεί να μετράμε πότε τελειώνει το οξυγόνο, αλλά πρέπει να εξετάσουμε όλα τα ενδεχόμενα. Και όπως λένε και οι Γάλλοι, «στον πόλεμο πας έτοιμος να πολεμήσεις».

Blogger Γιώργος Χ. Παπαγεωργίου