Τι πρέπει να κάνουμε από σήμερα

07:33 5/4/2021 - Πηγή: New Money

Η κοινή λογική λέει πως είναι αδύνατον, είτε είσαι πρωθυπουργός, υπουργός, ή γιατρός, να πάρεις αυτό το ρίσκο, όταν η πανδημία βρίσκεται στη χειρότερη φάση της και τα νοσοκομεία δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις πιεστικές ανάγκες για περίθαλψη χιλιάδων ασθενών. Φάνηκε και από τη δυστοκία της επιτροπής των λοιμωξιολόγων να συναινέσουν στην απόφαση της κυβέρνησης, αλλά και όταν την ανακάλεσαν μερικώς το βράδυ της Παρασκευής, πριν καν αρχίσει να υλοποιείται. Προσωπικά δεν κατάλαβα σε τι διαφέρει η Αττική από τις υπόλοιπες τρεις περιοχές, των οποίων το άνοιγμα αναβλήθηκε, αλλά αυτό θα φανεί στο

μέλλον.

Για να ληφθεί αυτή η δύσκολη απόφαση, προφανώς στη ζυγαριά μπήκαν και οι ανάγκες χιλιάδων οικογενειών που δεν έχουν άλλες οικονομικές αντοχές μετά από πέντε μήνες lockdown, με μικρά έστω διαλείμματα. Οι ίδιες πιεστικές ανάγκες που υπάρχουν για να επιστρέψουν τα παιδιά στα σχολεία τους, ειδικά της Γ’ Λυκείου, οι φοιτητές στα αμφιθέατρα, οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους, να ανοίξει η εστίαση που παραμένει ερμητικά κλειστή από τον περασμένο Νοέμβριο, να βγουν οι συνταξιούχοι από το σπίτι, να ξεκινήσει ο τουρισμός τον Μάιο, μήπως και σωθεί η φετινή χρονιά.

Αυτές οι δύσκολες αποφάσεις είναι δουλειά της κυβέρνησης και, δυστυχώς για εκείνη, δεν μπορεί να υπολογίζει σε συμμαχίες εκ των προτέρων. Ούτε κοινωνικές, ούτε, πολύ περισσότερο, πολιτικές και ακόμη χειρότερα εξακολουθεί να βαδίζει σε ένα αχαρτογράφητο περιβάλλον. Κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει από αύριο. Εμβόλια και self tests είναι αρκετά να περιορίσουν την εξάπλωση της πανδημίας; Μπορούν να ελεγχθούν οι μεταλλάξεις; Θα παραμείνουν τουλάχιστον σταθερά τα κρούσματα ή θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο με αντίστοιχη άνοδο των αναγκών για ΜΕΘ και των ανθρώπινων απωλειών; Η ζωή θα το δείξει και κανείς αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση να κάνει με ασφάλεια προβλέψεις.

Είναι… πανάρχαιο κλισέ να λέμε ότι στα δύσκολα πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Προφανώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει στην ενότητα. Η αντιπολίτευση, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, έκανε την άρνηση θέση, πίεσε να αρθούν τα μέτρα και τώρα που χαλαρώνουν, καταγγέλλει την κυβέρνηση. Πολύ καλά περιέγραψε ο πρωθυπουργός με πέντε λέξεις τη στάση της αντιπολίτευσης: «μαξιμαλισμός», «μηδενισμός», «λαϊκισμός», «αρνητισμός» και «σουρεαλισμός», αλλά το πρόβλημα παραμένει. Την ευθύνη την έχει ο ίδιος και η κυβέρνηση συνολικά, εκείνοι θα κριθούν πρώτοι και μετά τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Το γεγονός είναι ότι σε αυτή την προσπάθεια η κυβέρνηση μπορεί να ελπίζει μόνο στους… ακούραστους πολίτες. Δηλαδή σε εκείνους που δεν δηλώνουν «κουρασμένοι», που κάνουν την περίφημη «ατομική ευθύνη» πράξη, που δεν βγήκαν να διαδηλώσουν, που φορούν με επιμέλεια τη μάσκα τους, που δεν συνωστίστηκαν σε κλειστούς χώρους, που δεν συνέχισαν τις κοινωνικές συναναστροφές σαν να μην τρέχει τίποτα.

Πρόκειται για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που καταλαβαίνει την απειλή, τη βλέπει δίπλα της στο κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον και αισθάνεται τον φόβο, αλλά και την υποχρέωση να βοηθήσει όπως και όσο μπορεί. Το δυστύχημα είναι ότι δεν φτάνει η πλειοψηφία. Χρειάζεται το σύνολο για να επιτευχθεί ο στόχος και αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο σε δημοκρατίες κινέζικου τύπου. Γιʼ αυτό, άλλωστε, καμία χώρα της Ευρώπης και της Αμερικής δεν πέτυχε να περιορίσει την καταστροφή. Μερικές τα πήγαν καλά στην αρχή και άλλες στο τέλος. Τα συνολικά στοιχεία δείχνουν ότι δεν υπάρχουν τέλειες λύσεις. Θυμίζω τι έζησαν η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Βρετανία, η Πορτογαλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, και από πόσα «κύματα» πέρασαν.

Από σήμερα και η χώρα μας μπαίνει σε μια νέα φάση. Οι προβλέψεις είναι εναντίον μας. Οσοι θεωρούμε την κούραση δικαιολογία, ας προσπαθήσουμε για μια ακόμη φορά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μαζευτούμε στις ουρές των καταστημάτων. Και ένας συνάνθρωπός μας να σωθεί, θα είναι μια σπουδαία νίκη.