Το «σχέδιο» των αιώνιων καφενόβιων

09:00 5/4/2017 - Πηγή: New Money

Καμιά φορά παρασυρόμαστε από τη λογική και την απελπισία και νομίζουμε ότι η κυβέρνηση έχει ένα σχέδιο που το ακολουθεί.

Κάνουμε λάθος. Δεν υπάρχει σχέδιο, υπάρχει το... ετήσιο πρόγραμμα. Το αν θα συμφωνήσουμε με τους Ευρωπαίους ή όχι δεν εξαρτάται ούτε από το πακέτο των μέτρων στο οποίο θα καταλήξουμε, ούτε από τις ικανότητες της διαπραγματευτικής μας ομάδας, ούτε από το αν θα υποχωρήσουν οι εταίροι. Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το τι θα αποφασίσει το Μαξίμου και ποια εντολή θα δώσει ο Τσίπρας στον Τσακαλώτο.

Από το αν θα του πει δηλαδή να συμφωνήσει με τους εταίρους ή όχι. Το αν θα του πει να συμφωνήσει ή όχι εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους μικροπολιτικούς στόχους του ΣΥΡΙΖΑ. Από το αν θα κρίνει η «πεφωτισμένη» ηγεσία του κόμματος, δηλαδή ο Τσίπρας, ο Βούτσης, ο Παππάς, ο Δραγασάκης, ο Φλαμπουράρης και κάποιοι άλλοι, ότι συμφέρει το κόμμα να συμφωνήσει ή να μη συμφωνήσει με τους εταίρους. Το τι θα αποφασίσουν αυτοί εξαρτάται από πλήθος παραμέτρων που σχετίζονται με φαντασιώσεις, με εκτιμήσεις για το τι νομίζουν ότι θα ψηφίσουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, για το τι θα πει και θα κάνει ο Τραμπ, για το τι θα κάνουν ο Ερντογάν και ο Πούτιν και με πλήθος άλλων εικασιών.

Εξαρτάται, επίσης, από το πόσα λεφτά έχει το δημόσιο ταμείο και πόσο καιρό αντέχει να μην πληρώνει αλλά και από... τις διακοπές.

Για τους αιώνιους καφενόβιους, τους αιώνιους φοιτητές, τους ηγέτες των καταλήψεων, τους αιωνίως διαφωνούντες και τους κατ' επάγγελμα συνδικαλιστές αυτά είναι τα κριτήρια με τα οποία αντιμετωπίζουν όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα. Και αυτό κάνουν και σήμερα που κυβερνούν. Σκεφτείτε τους καταληψίες των οποίων ηγέτης ήταν ο πρωθυπουργός. Η χρονιά ξεκίναγε τον Σεπτέμβριο με «ανηφόρα» (όταν άνοιγαν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, σχεδιάζονταν οι καταλήψεις και βρίσκονταν οι αφορμές), κατά τον Νοέμβριο γίνονταν οι καταλήψεις, φτάναμε στις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα με καταλήψεις, μετά άρχιζε η «κατηφόρα» εν αναμονή των καλοκαιρινών διακοπών και των συγχωρητικών αποφάσεων για να μη χάσουν οι καταληψίες τη χρονιά, κατόπιν ερχόταν το καλοκαίρι και ραντεβού τον Σεπτέμβρη... Αυτή ήταν η ζωή των καταληψιών και των αιώνιων φοιτητών, η ζωή του Αλέξη Τσίπρα και των άλλων καφενόβιων που είναι σήμερα υπουργοί και βουλευτές.

Αυτά λέει το ετήσιο πρόγραμμα, αυτό είναι το πρόγραμμα δράσης τους.

Ολη μέρα βρίσκονταν στα καφενεία όπου ανέλυαν τις εξελίξεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τις αναλύουν και σήμερα στο Μαξίμου. Ελεγαν δηλαδή τι νόμιζαν ότι θα ψηφίσουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, τι νόμιζαν ότι θα πουν και θα κάνουν ο Τραμπ, ο Ερντογάν και ο Πούτιν. Ολα όσα νόμιζαν ήταν αυτά που θα ήθελαν να συμβούν. Και είτε τα πετύχαιναν είτε όχι, δεν είχε απολύτως καμία σημασία. Διότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα επιβεβαιωθούν ή θα διαψευστούν οι προβλέψεις ενός καφενόβιου. Ο κόσμος συνεχίζει ερήμην του ούτως ή άλλως και αυτός απλώς συντηρεί οικονομικά το καφενείο. Αυτή είναι η συνεισφορά του στην οικονομία: η κατανάλωση καφέδων, μπίρας, τοστ και αναψυκτικών.

Οσοι από τους καφενόβιους είχαν την ατυχία να ξεκινήσουν μια δουλειά επειδή έτυχε να έχουν «δόντι» σε κάποια κυβέρνηση ή σε κάποιον οργανισμό του Δημοσίου -εννοείται ότι στον ιδιωτικό τομέα δεν δούλεψε ποτέ κανείς εξ αυτών-, γίνονταν αμέσως συνδικαλιστές. Αυτό τους εξασφάλιζε την αναγκαία για την αναπνοή παπαρολογία, τους έδινε μια ψευδαίσθηση επαναστατικότητας και αντίστασης στο κατεστημένο και φυσικά τους προσέφερε το κυριότερο, τη μη υποχρέωση εργασίας. Οι συνδικαλιστές δεν δούλευαν, συνδικαλίζονταν. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να βρίσκονται στο γραφείο, πληρώνονταν ανελλιπώς και μιλούσαν με τα «αφεντικά» όχι απλώς ως ίσος προς ίσο, αλλά έχοντας το πάνω χέρι διότι εκβίαζαν με απεργίες. Ελεγαν πως μάχονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, στην ουσία όμως εξασφάλιζαν χρήμα χωρίς να εργάζονται και ψευδαισθήσεις ηγεσίας. Και όταν πλησίαζε το καλοκαίρι, έκλειναν μια συμφωνία με τις πολιτικές ηγεσίες, σταμάταγαν τις απεργίες, έφευγαν διακοπές και από Σεπτέμβρη ξανά τα ίδια.

Ο,τι κάνει δηλαδή σήμερα η κυβέρνηση, η οποία παριστάνει τη σκληρά διαπραγματευόμενη -για το καλό μας πάντα- περιμένοντας να έρθει η ώρα για τα μπάνια του λαού και από Σεπτέμβρη βλέπουμε.

ΥΓ.: Ούτε τους καταληψίες και τους αιώνιους φοιτητές τούς ενδιέφερε αν θα μείνουν αγράμματοι οι ίδιοι και οι συμμαθητές τους, ούτε τους συνδικαλιστές τούς ενδιέφερε αν θα λειτουργεί σωστά η υπηρεσία τους ή θα δημιουργηθεί πρόβλημα στους πολίτες από τη δράση τους. Ούτε τώρα φυσικά τους ενδιαφέρει αν θα πτωχεύσουν επιχειρήσεις, αν θα αυξηθεί η ανεργία, αν η χώρα θα πάει κατά διαόλου όσο αυτοί «διαπραγματεύονται».

Ολα είναι στο... ετήσιο πρόγραμμα.

*Αναδημοσίευση από το Business Stories (2-4-2017)