Κατερίνα Ζαρίφη: «Αυτοί ήταν οι τέσσερις δυσκολότεροι μήνες της ζωής μου»

08:11 29/7/2019 - Πηγή: People

Η Κατερίνα Ζαρίφη μιλάει  πρώτη φορά στο People για τον χαμό του πατέρα της και τους τους τέσσερις πιο επίπονους μήνες της ζωής της,

Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής σου που έπρεπε να φαίνεται χαμογελαστή, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήσουν;

Τυχαίνει σήμερα που μιλάμε να συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τον θάνατο του μπαμπά μου. Έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι του 2014. Σου κάνω αυτό τον πρόλογο, για να σου διηγηθώ

την εξής ιστορία: Είναι 26 Μαρτίου 2014. Είμαι στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη και γιορτάζουμε τα γενέθλιά μου. Είχαμε τόσο δαιμονισμένο κέφι, που με τρόμαξε. Μόλις τελείωσε η εκπομπή, με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου και μου είπε πως πρέπει να έρθει ο πατέρας μου στην Αθήνα για εξετάσεις γιατί κάτι δεν πάει καλά. Εκεί μου κόπηκαν τα πόδια. Από το απίστευτο κέφι βούτηξα μέσα στον Καιάδα. Το διάστημα από εκείνη την ημέρα μέχρι και το καλοκαίρι που τον χάσαμε ήταν πολύ δύσκολο και επίπονο. Ο πατέρας μου δεν γνώριζε πως είχε καρκίνο και εγώ όταν έβγαινα στην εκπομπή της Ελένης, προσπαθούσα να είμαι καλά, ώστε να μην καταλάβει πως συμβαίνει κάτι και με έχει πάρει από κάτω. Αυτοί οι τέσσερις μήνες ήταν οι δυσκολότεροι της ζωής μου. Ο θάνατος του πατέρα μου με δίδαξε πως τα αποθέματα δύναμης που έχουμε είναι ατελείωτα. Εκεί καταλαβαίνεις πως το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας και της ματαιοδοξίας που υπάρχει στην τηλεόραση είναι κολοκύθια τούμπανα μπροστά στην ανθρώπινη ζωή. Πλέον, δεν αποδέχομαι το καλάμι από κανέναν.

Προφανώς έχει υπάρξει καλάμι σε απόσταση αναπνοής από σένα…

Να μου βγάζει το μάτι, που λέει ο λόγος! Βλέπω ανθρώπους να μπαίνουν μέσα σε καλέσματα. Τους παρατηρώ, βλέπω τη στάση, τη συμπεριφοράς τους και λέω μέσα μου «Χριστέ μου, ας πάει κάποιος να του πει “Ποιος νομίζεις πως είσαι;”».

Έχασες ποτέ την μπάλα με τη δημοσιότητα;

Νομίζω πως στην αρχή χάνεται η μπάλα ούτως ή άλλως. Και χάνεται μόλις ξεκινήσουν να σου λένε «Α, είστε η κοπέλα που δουλεύετε στην τηλεόραση;». Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή διατηρώ έναν κύκλο ανθρώπων από την εποχή που πήγαινα σχολείο, αυτός ο κύκλος με γειώνει. Η οικογένεια, οι φίλοι μου και ο σύντροφός μου με γειώνουν και με επαναφέρουν πάντα στην πραγματικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η ευλογία μου και με μαζεύουν όποτε κι αν χρειαστεί. Ειδικά με το θέατρο, που ο κόσμος είναι από κάτω, ενθουσιάζεται μαζί σου και σε χειροκροτεί, σου έρχεται μια ζούρλα στην αρχή. Μετά τρως και από εκεί τη σφαλιάρα σου και ηρεμείς.

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος

*Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με το Έθνος της Κυριακής