Όχι, δεν είναι η ιδέα σας: οι ταινίες πλέον είναι αβάσταχτα μεγάλες και υπάρχει λόγος γι’ αυτό

08:20 5/10/2019 - Πηγή: People

Όχι, δεν υπάρχει κανένα σινεμά στον κόσμο που να χρεώνει την ταινία ανάλογα με τη διάρκεια της. Υπάρχει φιξ τιμή. Η διάρκεια όμως προσφέρει μια σειρά από άλλα πλεονεκτήματα που έρχονται έμμεσα. Μεγαλύτερη διάρκεια σημαίνει περισσότερη διαμονή στην κινηματογραφική αίθουσα που σημαίνει μεγαλύτερη πιθανότητα για αγορές από το κυλικείο, άρα παραπάνω έσοδα.

Είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα

ότι το σινεμά βιώνει τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό που έζησε ποτέ. Μια τεράστια πίεση που θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να το εκμηδενίσει σε επίπεδο επίδρασης.

Τίποτα δεν υπάρχει μόνο του, όλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Κι οι άνθρωποι καλούνται να επιλέξουν το που θα επενδύσουν τα λεφτά τους για να πάρουν πίσω ικανοποίηση σε επίπεδο διασκέδασης, εμπειρίας, συναισθημάτων. Όταν οι επιλογές έχουν μια μεγάλη απόκλιση στην τιμή, μα και την άνεση, τότε θα πρέπει να βρεθεί κάτι για να δώσει ένα πλεονέκτημα στο πιο ακριβό και λιγότερο άνετο.

Οι streaming πλατφόρμες που αυξάνονται με βήμα ταχύ, έχουν κόστος 10 δολάρια το μήνα. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ίδιο κόστος, ίσως και φθηνότερο, με μια μόνο ταινία. Μόνο που στα 10 δολάρια της πλατφόρμας μπορείς να δεις 500 ταινίες μέσα στο μήνα. Στο σινεμά με 10-12 δολάρια θα έχεις ένα εισιτήριο σε μια θέση που δε θα σε βολεύει, με ανθρώπους γύρω σου, κάποιοι μπορεί να είναι ενοχλητικοί ή μπορεί εσύ να είσαι ο ενοχλητικός. Επιπλέον, θα χρειαστείς ένα νερό, ένα αναψυκτικό και κάτι να φας στο σινεμά. Ιδίως όταν στην κουλτούρα κάποιων λαών το σινεμά είναι ισοδύναμο με την καλή έξοδο της εβδομάδας.

Στις μεγάλες κινηματογραφικές αγορές, όπως οι ΗΠΑ, τα σινεμά καλούνται διαρκώς να αναβαθμίζουν τις υπηρεσίες τους, γιατί εκεί είναι η μεγαλύτερη ένταση του ανταγωνισμού. Στις μεγάλες αυτές αγορές είναι που γίνονται και οι έρευνες των κολοσσών παραγωγής ώστε να θέσουν κάποιες προϋποθέσεις στις ταινίες που θα διαλέξουν για να ξεκινήσει η δημιουργία τους.

Ένα απ΄αυτά τα στάνταρ αφορά στον χρόνο, στη διάρκεια της ταινίας. Είναι μια πραγματικότητα ότι όλα τα μεγάλα franchises, είτε είναι μέρος ενός σύμπαντος τύπου Marvel είτε είναι stand alone movies, δεν μπορούν να πέσουν κάτω από τις 2 ώρες διάρκειας. Αυτό είναι το μίνιμούμ τους. Όταν τίθεται αυτός ο περιορισμός, είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν παντελώς αχρείαστες σκηνές σε μια ταινία.

Σκηνές που απλώς κοιμίζουν τον θεατή και τον κάνουν να προσπαθεί ξανά για να βρει τη σύνδεση του με την πλοκή. Όμως το σημερινό κοινό είναι μαθημένο σε άλλες συνθήκες. Έχει μάθει να πατάει pause όποτε θέλει, να αφήνει μια ταινία για άλλη μέρα, να την παρατάει χωρίς να σκεφτεί ότι ξόδεψε κάποια λεφτά.

Στο σινεμά αυτό δεν υπάρχει. Κι είναι περιπτώσεις όπου εν τέλει η μεγάλη διάρκεια προκαλεί περισσότερη ζημία, παρά συνειδησιακό κέρδος. Το πλεονέκτημα που προσέλκυσε τον θεατή για να βρεθεί στην αίθουσα, μετατρέπεται αυτομάτως σε μειονέκτημα.

Μόνο φέτος έχουμε δει πολλά παραδείγματα ταινιών που υπερέβησαν το απαραίτητο χρονικό τους όριο. Πιο πρόσφατη περίπτωση η Καρδερίνα με τον Έγκορτ και τη Νικόλ Κίντμαν. 149 λεπτά για μια ταινία που έπεσε πολύ χαμηλότερα από τον πήχυ των προσδοκιών.

Άλλα δύο παραδείγματα το Spider-Man: Far from Home και το Shazam. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια ταινία στο aftermath του Endgame, μια ταινία που ολοκληρώνει την τρίτη φάση του MCU. Υπερβαίνει κατά πολύ τις 2 ώρες κι αυτό το πολύ είναι…πάρα πολύ όπως αποδεικνύεται. Στην δεύτερη περίπτωση, του Shazam, έχουμε ένα origin, μια ταινία που αν την κρίνεις ως κωμωδία είναι πολύ καλή, αλλά ως superhero δράσης είναι αδιάφορη. 132 λεπτά είναι πολλά στο τελικό ζύγι για τον θεατή.

Υπάρχουν επίσης και ταινίες που είναι συνολικά κάκιστες κι αυτό τις κάνει να φαίνονται υπέρ του ορίου μεγάλες σε διάρκεια όπως το X-Men Dark Phoenix, το Godzilla και το Hellboy.

Από την άλλη, μπορεί κανείς να βρει και ταινίες που στη θεωρία η υπέρβαση των 2 ωρών να την καθιστά ως και βαρετή, αλλά στην πράξη να μην είναι, όπως το Midsommar του Άστερ που δικαιολογεί σχεδόν κάθε ένα από τα περίπου 14ο λεπτά του.

Με τις ταινίες του ευρωπαϊκού και του ασιατικού σινεμά να μην εστιάζουν ποτέ ιδιαίτερα στη διάρκεια (τρανό παράδειγμα το σχεδόν 4ωρο An Elephant Sitting Still του Χου Μπο), το mainstream σινεμά, το χολιγουντιανό, αναζητά διαρκώς τις φόρμουλες εκείνες που θα το διατηρήσουν στην επιφάνεια και δεν θα το πνίξουν κάτω από τις πλατφόρμες.

Η μεγαλύτερη διάρκεια έχει κι ένα επιπλέον πλεονέκτημα κι αποτελεί ένα τρόπον τινά αίτημα των μεγάλων αλυσίδων σινεμά στις ΗΠΑ. Επιτρέπουν το σπάσιμο της ταινίας σε δύο μέρη, με διάλειμμα ενδιάμεσα, άρα μια πιο χαρακτηριστική ευκαιρία για τον θεατή να επισκεφθεί το κυλικείο και να αγοράσει δεύτερο γύρο με σνακ. Δεν είναι τυχαίο πως ο μέσος Αμερικάνος πάει 2 φορές το μήνα στο σινεμά και ξοδεύει κάθε φορά περίπου 25-30 δολάρια.

Σε ένα σινεμά που οι ταινίες 2 ωρών και πάνω θα ήταν μια μειοψηφία, τα έσοδα θα ήταν σαφώς πολύ λιγότερα, ακόμα κι αν οι θεατές ήταν ίδιοι σε αριθμό.

Καλώς ή κακώς το σινεμά μπαίνει σε μια εποχή που πρέπει να υποταχθεί πλήρως στο μάρκετινγκ, να κοιτάζει τα έσοδα με ακόμα μεγαλύτερη προσήλωση και οι ταινίες να φτιάχνονται για να πετύχουν. Εξαιτίας αυτού έχει επέλθει μια εξομοίωση της καλής ποιότητας των παραγωγών, ώστε πια δεν αναγνωρίζονται εύκολα ως τέτοιες.