Όσκαρ 2020: Οι 11 φορές που μια ξενόγλωσση ταινία ήταν υποψήφια για Καλύτερη Ταινία – Ανάμεσα τους και μια ελληνική

09:20 9/2/2020 - Πηγή: People

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έχουμε μια ταινία ξενόγλωσση-ξένης παραγωγής που μπορεί να κάνει σαματά στα Όσκαρ στις κατηγορίες πέραν της Καλύτερης Ξενόγλωσσης. Πέρσι το Roma είχε 10 υποψηφιότητες, φέτος το Parasite έχει λιγότερες, 6, αλλά είναι όλες στις μεγάλες κατηγορίες και σε όλες έρχεται αν όχι πρώτο φαβορί, τουλάχιστον δεύτερο. Κι είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν και

μοιάζει ως πακέτο. Ότι δηλαδή μια ξενόγλωσση ταινία που καταφέρνει να μπει στην μεγαλύτερη κατηγορία των Όσκαρ, το πετυχαίνει γιατί έχει κι άλλα καλά στοιχεία.

Το Roma και το Parasite είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα κι είναι η δεύτερη φορά μετά από 45 χρόνια που δύο σερί χρονιές έχουμε μια ξενόγλωσση να μπαίνει στην Καλύτερη Ταινία, όμως στο παρελθόν της απονομής των Όσκαρ έχουμε δει άλλες 9 φορές να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως μια ξενόγλωσση έχει κερδίσει τελικά την κατηγορία Καλύτερης Ταινίας και μάλιστα σε χρονιά που ήταν υποψήφια κι άλλη ταινία παραγωγής εκτός ΗΠΑ.

Grand Illusion – 1938

Στα πρώιμα χρόνια της Ακαδημίας, πριν καν αρχίσει να γίνεται καταγραφή στοιχείων, ο Ζαν Ρενουάρ έφερε τη Γαλλία ως την πρώτη χώρα εκτός ΗΠΑ που βρίσκεται στα Όσκαρ, αλλά δεν κατάφερε να πάρει και το βραβείο που κατέληξε στην ταινία You Can’t Take It With You .

Z του Γαβρά – 1969

Ο Κώστας Γαβράς βρήκε τη χρηματοδότηση του σε εταιρεία γαλλικής παραγωγής και πίσω στο 1969 προτάθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία Κινηματογράφου για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης. Τελικά η ταινία κατάφερε να πάρει υποψηφιότητα και για Καλύτερη Ταινία, αλλά κατέκτησε μόνο το Όσκαρ Ξένης Παραγωγής, για να το πούμε πιο σωστά.

The Emigrants – 1972

Στη χρονιά που υπήρξε ο Νονός του Κόπολα, δε θα μπορούσε να μείνει στη μνήμη του κόσμου τίποτα άλλο. Ο Γιαν Τροέλ θα πρέπει να νιώθει ευτυχισμένος που έγινε ο πρώτος Σουηδός σκηνοθέτης στα Όσκαρ και που η ταινία του έχασε από τον Νονό.

Cries and Whispers – 1973

Το 1973 το Sting του Ρόι Χιλ αναδείχθηκε Καλύτερη Ταινία, αλλά ήταν το Cries and Whispers του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν που θα έπρεπε να κερδίσει ή, έστω, ο Μπέργκμαν να πάρει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Ίσως από τις μεγάλες αδικίες που αυτός ο σπουδαίος δεν βρέθηκε άλλη φορά ούτε καν υποψήφιος.

The Postman – 1996

Ταινία που περιγράφει τη συνομιλία ανάμεσα στον Πάμπλο Νερούδα και έναν ταχυδρόμο, θα έπρεπε να είναι βραβευμένη. Όμως το Braveheart υπερκέρασε το έργο των Μάσιμο Τροΐζι και Μάικλ Ράντφορντ και πήρε το Όσκαρ. Τουλάχιστον η ταινία βραβεύτηκε για τη μουσική του Λούις Μπακάλοφ.

La Vita E Bella – 1998

Η ελεγεία του Ρομπέρτο Μπενίνι έκανε θραύση εκείνη τη χρονιά, με την τρομερή μουσική του Νικόλα Πιοβάνι να αποτελεί ένα ισότιμο της πλοκής στοιχείο. Η Όμορφη Ζωή του Μπενίνι όμως στάθηκε άτυχη γιατί είχε να αντιμετωπίσει το σκοτάδι και το κρύο που σκότωσαν τον Τζακ στον Τιτανικό την ίδια χρονιά και τη Ρόουζ που δεν σκέφτηκε να κάνει πιο πέρα το μαλακό της μόριο.

Crouching Tiger, Hidden Dragon – 2000

Σίγουρα, ο Ανγκ Λι άξιζε τα δύο βραβεία για το Brokeback Mountain και το Life of Pi, αλλά και η ταινία που ουσιαστικά μας τον σύστησε και τον σύστησε και στο αμερικάνικο κοινό, δεν είναι ήσσονος αξίας. Για την ιστορία, το 2000 το Gladiator είχε κυριαρχήσει κινηματογραφικά, οπότε δικαίως δεν πήρε το Όσκαρ.

The Artist – 2011

Εδώ δεν μιλάμε απλώς για μια ξενόγλωσση, αλλά για μια…άγλωσση ταινία, αφού ο Μισέλ Χαζαναβίσιους έκανε μοντέρνο το βωβό σινεμά. Άλλη μια γαλλικής προελεύσεως παραγωγή που έπεισε την Ακαδημία και μάλιστα κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, κάτι που δεν συνέβη πριν και δεν έχει συμβεί ξανά ως τα σήμερα.

Amour – 2012

Ο Χάνεκε με τον ωραίο υπερήλικο έρωτα που μας παρουσίασε δεν μπόρεσε να νικήσει τον Αρτίστα, αλλά δεν το χρειάστηκε, αφού έχει μείνει στη μνήμη ως μια από τις 5 καλύτερες ταινίες που «γέννησε» η Ευρώπη στον 21ο αιώνα.