Πέτρος Λαγούτης: «Λούστηκα όλα τα ποτέ που είπα στη ζωή μου»

14:16 10/11/2019 - Πηγή: People

Στα 44 του ξέρει ποιος είναι, τι θέλει και το πιο σημαντικό: τι δεν θέλει! Μπορεί η λέξη «ξεκούραση» να μην υπάρχει στο λεξικό του, καθώς βρίσκεται μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, ωστόσο φαίνεται πως το απολαμβάνει. Ο Πέτρος Λαγούτης εξομολογείται στο People τα λάθη του παρελθόντος, εξηγεί για ποιο λόγο δεν μετανιώνει για όσα έχει βιώσει και αποκαλύπτει τι ήταν αυτό που τον έκανε να

βγει από το «πηγάδι» που βρέθηκε όντας εθισμένος στον τζόγο.

Μετράει δεκαεννέα χρόνια στο σανίδι, δεκαέξι στη μικρή οθόνη, ενώ το βιογραφικό του συμπληρώνουν αρκετές κινηματογραφικές συνεργασίες. Τα νούμερα και η διάρκεια στον χρόνο αποδεικνύουν την υποκριτική του δεινότητα. Η ζωή του όμως δεν χαρακτηρίζεται μόνο από υποκλίσεις, χειροκροτήματα και επευφημίες. Στα συστατικά της υπάρχουν πάθη, λάθη και πολλή αγάπη για τους δύο γιους που απέκτησε από τον δεκαετή γάμο του με τη Μυρτώ Αλικάκη. Αυτή η γονεϊκή αγάπη για τον 17χρονο Δημήτρη και τον 12χρονο Γιώργη αποτέλεσε κινητήριο δύναμη για να απαγκιστρωθεί από όσα τον κρατούσαν πίσω. Ο Πέτρος διανύει την πιο παραγωγική περίοδο στη ζωή του, κι ας είναι με μια βαλίτσα στο χέρι.

«Δευτέρες και Τρίτες βρίσκομαι στην Κύπρο, όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα της σειράς του Alpha Αστέρια στην Άμμο. Τις υπόλοιπες μέρες είμαι στην Αθήνα καθώς παίζω στο έργο «Η Μέθοδος Γκρόνχολμ» στο θέατρο Άνεσις. Οι εβδομάδες περνούν χωρίς να το καταλάβω. Δεν έχω ούτε ένα ρεπό, αλλά αισθάνομαι πολύ όμορφα και στις δύο δουλειές».

«Συναντηθήκαμε ξανά άνθρωποι που είχαμε αγαπηθεί πολύ»

Παλιοί γνώριμοι συναντιούνται ξανά και το αποτέλεσμα επί σκηνής δικαιώνει την απόφασή τους. Η Μέθοδος Γκρόνχολμ του Jordi Galceran πραγματεύεται τις εργασιακές σχέσεις στη σύγχρονη κοινωνία και το έργο μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Ανέβηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2008 και για έξι χρόνια η ουρά έξω από το Θέατρο Τέχνης δεν έλεγε να συρρικνωθεί. «Φέτος ήταν μια ωραία αφορμή να ανέβει ξανά το έργο, καθώς το 2020 κλείνουμε πέντε χρόνια από τον θάνατο του Διαγόρα Χρονόπουλου, που το είχε σκηνοθετήσει, οπότε η παράσταση είναι κατά κάποιο τρόπο αφιερωμένη σε εκείνον. Την αναβίωση της σκηνοθεσίας έχει αναλάβει ο Γιάννης Μόσχος και την έφερε εις πέρας με μεγάλη επιτυχία.

Στη θέση του Γιώργου Καραμίχου είναι ο Ορφέας Αυγουστίδης, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ίδιοι. Συναντηθήκαμε ξανά άνθρωποι που είχαμε αγαπηθεί πολύ. Αυτά τα έξι χρόνια που παίζαμε την παράσταση, πέρα από τη μεγάλη επιτυχία, είχαν συμβεί τόσα πράγματα σε όλους μας που τα ζήσαμε μαζί κι αυτό μας έδεσε. Η παράσταση αυτή είναι σαν το σπίτι μας». Ανάμεσα στις συνεργασίες για τις οποίες νιώθει περήφανος το 2019 είναι και αυτή με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της σειράς Έτερος Εγώ – Χαμένες Ψυχές, Σωτήρη Τσαφούλια. Έκανε πρεμιέρα το περασμένο καλοκαίρι, σε παραγωγή Cosmote TV, με τον Πέτρο στον ρόλο του αστυνομικού Παντελή Σκλαβή.

«Είναι μια σειρά που μπορεί να αλλάξει τον ρου των ελληνικών σειρών. Μπορεί να γίνει η αφορμή για να ξεκινήσουμε να κάνουμε στην Ελλάδα δουλειές που καταφέρνουν να σταθούν στο εξωτερικό. Πρόκειται για μια τεράστια και πανάκριβη παραγωγή. Είχα δει την ταινία του Σωτήρη στην πρεμιέρα και είχα πάθει πλάκα. Δεν τον ήξερα. Καθόμασταν δίπλα στο σινεμά και κάποια στιγμή τού είπα “Ό,τι κάνεις, εγώ έρχομαι να κάνω ένα πέρασμα”. Μετά από δύο χρόνια μού είπε ότι ετοιμάζει τη συνέχεια της ταινίας σε σίριαλ και πως θέλει να παίξω έναν βασικό ρόλο. Έτσι ξεκίνησαν όλα».

«Δεν μπορώ να το βουλώσω στο άδικο»

Μπορεί να εκφράζεται βλέποντας την αυλαία να ανοίγει, ωστόσο έχει περάσει από αρκετές δουλειές πριν ξεχωρίσει στην υποκριτική. Έχει εργαστεί ως σερβιτόρος, στο ταμείο εστιατορίου, ενώ στο παρελθόν επιχείρησε να ανοίξει το δικό του καφέ-μπαρ με τη Μυρτώ Αλικάκη. Όταν τον ρωτάω για τις εργασιακές κακοτοπιές που μπορεί κάποιος να συναντήσει, απαντάει:

«Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στη δουλειά έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα σου. Είναι στοιχεία σου που καλείσαι ορισμένες φορές να χαλιναγωγήσεις. Στη δική μου περίπτωση ήταν ο αυθορμητισμός. Παλαιότερα αυτό που σκεφτόμουν το έλεγα μπαμ. Ε, αυτό το μπαμ πολλές φορές παρεξηγείται! Δεν αρέσει. Ειδικά σε νεότερες ηλικίες. Στα πρώτα μου βήματα κακοφαινόταν. Κάποιος μπορεί να σκεφτόταν “Σιγά, ποιος είναι ο πιτσιρικάς που θα μιλήσει έτσι;”. Με τα χρόνια λοιπόν έμαθα να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου. Δεν μπορώ βέβαια να το βουλώσω στο άδικο. Απλώς βρήκα τρόπους να λέω αυτό που θέλω και να μην παρεξηγείται».

Μιλώντας μαζί του αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να μαθαίνει να προσαρμόζεται με ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά οι απόψεις και τα λεγόμενά του έχουν μια γοητευτική και συνάμα επαναστατική χροιά. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να φανταστώ τον έφηβο Πέτρο.

«Υπήρχε κάτι το επαναστατικό μέσα μου, ωστόσο την εφηβεία νομίζω ότι την πέρασα μεγαλύτερος. Πιστεύω γενικά ότι οι άντρες ενηλικιωνόμαστε, αν ενηλικιωθούμε, πολύ αργότερα σε σχέση με εσάς τις γυναίκες. Για να καταλάβεις, την πρώτη μου επανάσταση την έκανα στα 22, που άφησα το πανεπιστήμιο – φοιτούσα στο τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Ήμουν στο τέταρτο έτος και είχα περάσει τα περισσότερα μαθήματα. Περίπου 47 από τα 56. Σχεδόν έναν χρόνο πριν από το πτυχίο είπα ότι θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει. Σκέφτηκα ότι και να μην πετύχω ως ηθοποιός, θα κάνω κάτι άλλο, όχι αυτό που σπουδάζω.

Έτσι, λοιπόν, δεν πήρα το πτυχίο. Όπως ήταν αναμενόμενο, η απόφαση αυτή δεν άρεσε στους γονείς μου. Είπα το ψεματάκι μου, ότι θα τα περάσω τα μαθήματα και θα πάρω το πτυχίο. Πήγα στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και ξεκίνησα σχεδόν αμέσως να δουλεύω, οπότε δεν υπήρχαν αντιδράσεις. Είδαν ότι είναι μια επιλογή που μου βγήκε. Μετά ήρθαν τόσο πολλά στη ζωή μου. Παντρεύτηκα με τη Μυρτώ, κάναμε παιδιά και η ζωή έτρεχε…».

«Έχω φάει γερές σφαλιάρες στη ζωή μου»

Οι φορές που βρέθηκε μπροστά από σταυροδρόμια δεν ήταν λίγες. Οι αποφάσεις καταλυτικές. Τίποτα όμως μη αναστρέψιμο. Τον ρωτάω αν υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχει μετανιώσει στη ζωή του. «Όχι. Κι αυτό γιατί θεωρώ τα λάθη κομμάτι της διαδρομής μας. Δεν γεννιόμαστε γνωρίζοντας τα πάντα. Προχωράμε στη ζωή κάνοντας κάποιες επιλογές που άλλες φορές μάς βγαίνουν και άλλες όχι.

Αν καταφέρεις να εκμεταλλευτείς αυτές που δεν σου βγαίνουν προκειμένου να δεις τι πρέπει να αλλάξεις και τι δεν σου πάει, τότε νομίζω ότι μιλάμε για ένα κομμάτι της περιουσίας σου. Τα λάθη είναι πλούτος. Έχω φάει γερές σφαλιάρες στη ζωή μου. Αλλά γιατί να τις αποποιηθώ; Αφού αυτές είναι που με έκαναν καλύτερο». Ο Πέτρος είναι από τους ανθρώπους που δεν διστάζουν να επικοινωνήσουν τα τρωτά τους σημεία. Τον Μάρτιο του 2015 αποκάλυψε για πρώτη φορά τον εθισμό του στον τζόγο στην εκπομπή Αργά και στον Θοδωρή Αθερίδη.

Η ιστορία αυτή κράτησε περίπου δέκα χρόνια, από τις απαρχές της μέχρι τη στιγμή που ολοκλήρωσε τη θεραπεία στο ΚΕΘΕΑ. «Αυτό δεν ήταν σφαλιάρα, ήταν μπουνιά που κράτησε χρόνια. Αλλά ούτε αυτό το μετανιώνω, γιατί μέσα από αυτή την ιστορία αναγεννήθηκα. Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω ότι μπαίνω ξανά και στη δουλειά μου. Μπορεί να μην είχα μείνει εκτός, αλλά δεν ήμουν εγώ στο 100%, με αποτέλεσμα να υπάρχουν επιλογές που σήμερα δεν θα τις έκανα. Όλα αυτά έπρεπε να τα δω. Κάτι έπρεπε να γκρεμιστεί μέσα μου για να το ξαναφτιάξω» εξομολογείται. Άραγε αντιλαμβανόταν τον εθισμό του;

«Όχι. Ο εθισμένος κρύβεται από τον εαυτό του. Είτε μιλάμε για ναρκωτικά είτε για αλκοολισμό είτε για τζόγο. Νομίζεις ότι αυτό που έχεις δεν είναι κάτι. Σκέφτεσαι “Θα το ελέγξω, θα το αντιμετωπίσω”. Σκέψου την περίπτωση του τσιγάρου. Οι περισσότεροι καπνιστές το κόβουν όταν τους το πει ο γιατρός. Με όλους τους εθισμούς αυτό γίνεται. Σταματάς όταν φτάσεις στον πάτο σου. Στον δικό σου πάτο. Δεν υπάρχει αντικειμενικός. Είναι το σημείο που θα πεις ότι “Δεν αντέχω άλλο”».

«Το μόνο που θεωρώ ότι δεν κατέστρεψα είναι η σχέση με τα παιδιά μου»

Yπήρχε αλήθεια κάποιο περιστατικό που τον ταρακούνησε; «Αυτό δεν απαντάται τόσο γρήγορα ούτε τόσο εύκολα. Ο τζογαδόρος έχει αυτό που λένε όσοι είναι τζογαδόροι το φουρφούρι. Σε πιάνει το φουρφούρι. Δεν μπορείς, θέλεις να παίξεις. Θυμάμαι ότι τελείωνα την παράσταση και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο να πάω να παίξω. Ο εθισμός είναι ένα ταξίδι. Μια διαδρομή σε ένα σκοτεινό πηγάδι, όπου ψάχνεις να βρεις το φως. Συνήθως με λάθος τρόπο.

Προσπαθείς να τρυπήσεις το τσιμέντο για να βγεις από το πηγάδι. Αυτό που πρέπει να κάνεις όμως είναι να βρεις το κουράγιο να σηκωθείς προς τα πάνω. Στον συγκεκριμένο εθισμό αυτό που αντιλαμβάνεσαι πρώτα απ’ όλα είναι η οικονομική καταστροφή. Το βλέπεις ότι καταστρέφεσαι. Δανείζεσαι, πνίγεσαι οικονομικά. Τα έχω κάνει όλα. Μετά βλέπεις ότι δεν είναι μόνο αυτό. Γίνεσαι ένα φάντασμα, μια σκιά του εαυτού σου. Καταλαβαίνεις ότι έχεις κάνει κακό στη δουλειά σου γιατί οι επιλογές σου έχουν κατά κύριο λόγο οικονομικά κριτήρια και όχι καλλιτεχνικά. Καταστρέφεις επίσης σχέσεις με ανθρώπους.

Το μόνο που θεωρώ ότι δεν κατέστρεψα είναι η σχέση με τα παιδιά μου. Είναι το μόνο που έσωσα και ίσως τελικά με έσωσε. Η αγωνία μου και η θέλησή μου να είμαι εκεί, να είμαι κοντά τους, να το ζω. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της σωτηρίας μου. Αλλά η ξεφτίλα που σε οδηγεί ένας εθισμός είναι μεγάλη» παραδέχεται. Σήμερα ο Πέτρος βρίσκεται μακριά από την τσόχα, ενώ μου εξηγεί:

«Τελειώνοντας το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, σου λένε ότι “από αυτή τη στιγμή είσαι ελεύθερος να είσαι ένας κοινωνικός παίκτης. Αν θέλεις, πήγαινε και παίξε”. Εγώ δεν το έχω κάνει ακόμα και το τρομερό για εμένα είναι ότι δεν θέλω να το κάνω. Και λέω τρομερό γιατί υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων που καταλάβαινα ότι αυτό με καταστρέφει, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να θέλω να παίζω. Αυτή τη στιγμή δεν θέλω. Όπως μου είχε πει και ένα παλαιότερο μέλος του ΚΕΘΕΑ, “Μπορείς να δοκιμάσεις να γίνεις κοινωνικός παίκτης. Μία στο εκατομμύριο να γυρίσεις εκεί που ήσουν, το αντέχεις;”.

Ε, δεν το αντέχω. Η σκέψη ότι θα ξαναγυρίσω στον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο που ήμουν τότε με παραλύει. Με πιάνει ταχυκαρδία αν το σκεφτώ. Αν πρόκειται να υπάρξω ποτέ κοινωνικός παίκτης δεν το ξέρω, γιατί δεν έχει φτάσει αυτή η στιγμή για να το δοκιμάσω». Όση ώρα μιλάμε συνειδητοποιώ ότι μέσα από το δικό του ταξίδι εξελίχθηκε και αναθεώρησε πολλά πράγματα.

«Πλέον δεν κρίνω τους ανθρώπους για τις επιλογές τους, γιατί δεν ξέρω τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας. Αυτό δεν το είχα πάντα. Μέσα από την προσωπική μου πορεία όμως κατάλαβα ότι δεν πρέπει να μιλάς γιατί δεν ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή του καθενός». Αποχωρίστηκε όμως και κάτι ακόμα από το λεξικό του, όπως εξηγεί παρακάτω. «Αν με ρωτούσες το 2007 αν θα έπαιζα σε καθημερινή σειρά, θα σου έλεγα “Είσαι με τα καλά σου; Εγώ; Ποτέ”. Θα θύμωνα κιόλας. Όπως καταλαβαίνεις λούστηκα όλα τα “ποτέ” που είπα στη ζωή μου».

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλλιάκος

Πηγή: PEOPLE