Το horror ζει τις δικές του δοξασμένες μέρες στο παγκόσμιο σινεμά

08:44 15/9/2019 - Πηγή: People

Για πολλά χρόνια το horror είχε εγκλωβιστεί σε μια θέση που δεν του άξιζε βάσει παρελθόντος, αλλά του άξιζε βάσει της παραγωγής του. Μέχρι που κάποια στιγμή το 2014 άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω, σαν να είχε ακουμπήσει τον βυθό του. Κι αν για το κατώτατο σημείο δε μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι βρίσκεται στο ζενίθ του.

Αν θέλαμε να είμαστε και πιο υπερβολικοί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ποτέ άλλοτε δεν έχει βρεθεί σε τέτοια αποδοχή και ποιότητα παραγωγής. Αλλά επειδή είμαι μόλις 28 και δεν έχω ιδέα από σινεμά πριν το 2000, παρά μόνο από όσα έχουν γραφτεί,

θα πω μετά βεβαιότητας πως είναι στην καλύτερη του φάση από το 1990 κι έπειτα.

Μετά το It Follows του 2014, άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά της καταξίωσης το horror και έφτασε να οδηγεί σε πανσπερμίες ταινιών που περιλαμβάνουν αυτό στον πυρήνα τους.

Από κλασικές b-movies, splatterιές ή jumpscare films, το horror έγινε κάτι πολύ πιο βαθύ. Συνδέθηκε με όλα τα ανθρώπινα δεσμά σε επίπεδο συνειδητό, ασυνείδητο, υποσυνείδητο, υπερσυνειδητό και όποια άλλη σύνθετη λέξη περιλαμβάνει τη συνείδηση.

Παιδικά τραύματα, σύνδεση με την τροφό, φόβοι κάποιας περιόδου της ζωής μας, απορρίψεις, άγχη, όλα αυτά έγιναν ένα κράμα και καθοδηγούν την αφήγηση του horror σε βαθμό που πλέον δεν υπάρχουν πολλές καλές ταινίες χωρίς αυτό μέσα τους. Ακόμα και κωμωδίες μπορεί να γίνουν περιστρεφόμενες γύρω από το horror.

Αν κάτσει κανείς να μετρήσει πόσες άρτιες ή απίστευτες ταινίες, που εντάσσονται ολοσχερώς ή κατά ένα σημαντικό ποσοστό τους στο horror, έχουν βγει την τελευταία τριετία, θα καταλάβει ότι μιλάμε για μια πρωτόγνωρη άνθιση του είδους.

Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Quiet Place και το Hereditary από πέρσι. Είναι το Get Out και το Us του Τζόρνταν Πιλ. Είναι το Midsommar που κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες.

Πολύ περισσότερο όμως είναι ότι τα αφηγηματικά του χαρακτηριστικά εντάσσονται σε ταινίες που ανήκουν περισσότερο στο sci-fi. Το Bird Box και το Annihilation ενστερνίστηκαν το gimmick του horror. Το 10 Cloverfield Lane του 2016 πρώτο απ΄όλα. Το Mother του Αρονόφσκι επίσης.

Υπάρχει και το παράδειγμα του Shape of Water που έκανε τον τρόμο ένα ον που καλούμαστε να το αγαπήσουμε, όχι να τρέχουμε μακριά του. Να το κοιτάμε κατάματα και να του απευθυνόμαστε χωρίς να μακιγιάρουμε το ότι το φοβόμαστε.

Κι είναι μια κλιμάκωση αυτή, από το ακραιφνώς horror, στην υποδόρεια παρουσία του σε άλλα genres. Από b-movie έγινε jumpscare, μετά βάθυνε κι άλλο σε εφιάλτες, μνήμες ενός παρελθόντος που δεν θυμόμαστε ότι ζήσαμε και στο τέλος έγινε ο ένας, ο απόλυτος εφιάλτης: η οικογένεια μας. Από κει ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα.

Το Χόλιγουντ το ενσωμάτωσε αυτό με τρομερή ευλάβεια στα σενάρια του. Το είδαμε και στο Haunting of the Hill House του Netflix. Το βλέπουμε και στη νέα ταινία του ντελ Τόρο, το Scary Stories to Tell In The Dark.

Σε μια ταινία που είναι κλασικό δείγμα αυτού του παραμυθά, μεστή και ισορροπημένη. Εκεί βλέπουμε ότι οι φόβοι μας γίνονται οι ιστορίες που μας σκοτώνουν.

Κι όσο οι άνθρωποι καταβάλλονται, παγώνουν μπροστά στο μέσα τους, που στο κάτω κάτω είναι κι αυτό που δεν θέλουν ποτέ να αντικρίσουν, τόσο θα ζει το horror τη χρυσή εποχή του!