Έρωτας, Βαλεντίνος και η αντίσταση της Κάβλας ή απλά ο έρωτας δεν γιορτάζει στις 14 Φλεβάρη. Γιορτάζει όταν σε διαλύει.

11:54 14/2/2025 - Πηγή: Provocateur

Ο έρωτας δεν γιορτάζει στις 14 Φλεβάρη. Ο έρωτας γιορτάζει κάθε φορά που σου κόβεται η ανάσα επειδή το δέρμα του άλλου αχνίζει δίπλα σου. Κάθε φορά που το μυαλό σου γίνεται ρινγκ, πεδίο μάχης και θερμοπυρηνικός σταθμός, όλα μαζί, γιατί κάποιος/α είπε κάτι που σε διέλυσε και σε αναδόμησε την ίδια στιγμή. Ο έρωτας δεν θέλει καρδούλες, θέλει να σε διαλύσει και να σε αναγεννήσει, όπως θα συμφωνούσε ο Νίτσε: «Στον αληθινό έρωτα είναι η ψυχή που τυλίγει το σώμα».

Όμως, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, το σύστημα φοράει το ροζ του, πακετάρει την αγάπη σε κουτιά με σοκολάτες αμφιβόλου ποιότητας, και μας σερβίρει τον έρωτα σαν χαρτοπετσέτα μιας χρήσης. Και ο κόσμος το τρώει. Γιατί είναι εύκολο να λες «Σε αγαπώ» με ένα αρκουδάκι, παρά να κάτσεις να αναρωτηθείς τι σημαίνει το «Σε αγαπώ» όταν όλα πάνε σκατά.

Κάθε φιλί στον έρωτα που καίει, το νιώθεις κλεμμένο. Κι αυτό είναι.

Ας το παραδεχτούμε: ο Άγιος Βαλεντίνος είναι ένας ροζουλής γερασμένος Ιντιάνα Τζόουνς. Δεν έχει νόημα, δεν έχει λόγο ύπαρξης, δεν θα αλλάξει καν την ιστορία στην οποία εμπλέκεται, αλλά είναι παντού και κανείς δεν τον αμφισβητεί αρκετά δυνατά. Είναι το χριστουγεννιάτικο τραπέζι του έρωτα: όλοι το περιμένουν, αλλά μόλις βρεθούν εκεί καταλαβαίνουν ότι θα ήταν προτιμότερο να είχαν παραγγείλει σουβλάκια και να είχαν κάτσει με τις πιτζάμες.

Και παρόλο που η καταναλωτική γιορτή της αγάπης μάς πλασάρεται με τόνους ζάχαρης, ο έρωτας – ο πραγματικός, όχι αυτός που βρίσκεται σε ροζ κάρτες – είναι πιο σκληρός από στερητικό σύνδρομο την δεύτερη νύχτα που ιδρώνεις.

Ποίηση σε μια γκρίζα πόλη ήταν πάντα.Το Σύστημα θέλει τον έρωτα ασφαλή. Ο έρωτας δεν είναι ασφαλής.

Αν ρωτήσεις τη διαφημιστική βιομηχανία, ο έρωτας είναι κάτι ανάμεσα σε σκηνή από το Love Actually και διαφημιστικό Dove, όπου όλοι είναι λαμπεροί, χαμογελαστοί και μυρίζουν βανίλια. Αλλά ο έρωτας δεν είναι έτσι. Ο έρωτας είναι μάλλον κάτι σαν το Requiem for a Dream, όπου στην αρχή όλα είναι όμορφα, μετά αρχίζουν να γίνονται περίεργα και στο τέλος βρίσκεσαι να σκέφτεσαι αν μπορείς να αναπνεύσεις.

«Η μόνη αληθινή γνώση του ανθρώπου είναι να αγαπάει χωρίς ελπίδα», έγραψε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ένας τύπος που ήξερε από υπαρξιακά τούνελ χωρίς έξοδο. Και είχε δίκιο. Ο αληθινός έρωτας δεν υπόσχεται τίποτα. Δεν έρχεται με εγγύηση αντικατάστασης. Δεν περιλαμβάνει κανόνες επιστροφής. Σε στέλνει στον διάολο και σε ανεβάζει στα ουράνια ταυτόχρονα.

Γιατί δεν σου λένε ότι ο έρωτας σε κάνει καλλιτέχνη, αλλά και σε κάνει και ηλίθιο;
Ότι θα σε κάνει να γράψεις ποίηση, αλλά και να αναρωτιέσαι γιατί το τελευταίο «διαβάστηκε» στο messenger ήταν πριν δύο μέρες;
Ότι θα σε κάνει να αισθανθείς θεός, αλλά και να σκεφτείς αν μπορείς να πεθάνεις από υπερβολική σκέψη για ένα χαμόγελο που κράτησε μισό δευτερόλεπτο παραπάνω;

Σου λένε ότι η αγάπη «νικάει τα πάντα», αλλά κανείς δεν σου λέει πως μερικές φορές δεν νικάει ούτε τον κακό συγχρονισμό, ούτε τον εγωισμό, ούτε το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι γίνονται συναισθηματικοί σαλίγκαροι όταν έχουν να αντιμετωπίσουν κάτι πραγματικό.

Και ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ότι το ξέρεις. Το έχεις ζήσει. Το έχεις αισθανθεί. Και παρόλα αυτά, θα το ξανακάνεις.

Γιατί, διάολε, ο έρωτας είναι ανάγκη.

Θα το ξανακάνεις, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να σε βγάζει από τον εαυτό σου τόσο βίαια και τόσο ολοκληρωτικά.
Θα το ξανακάνεις, γιατί κανένα πάρτι, καμία επιτυχία, κανένα υλικό αγαθό δεν συγκρίνεται με εκείνο το βλέμμα που κάποιος/α σου ρίχνει και ξέρεις ότι μόλις άλλαξε το χημικό σου σύστημα.
Θα το ξανακάνεις, γιατί όσο και να χλευάζουμε τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, κανείς δεν θέλει να ζήσει μια ζωή χωρίς έναν μεγάλο έρωτα.

Γι’ αυτό, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το μελό των καρτών και των σοκολατών. Ας μην κάνουμε ότι δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που μας έχει απομείνει.

Γιατί, κοίτα γύρω σου.
Σε τι κόσμο ζούμε;
Σε έναν κόσμο όπου η μεγαλύτερη ευχή είναι το «υγεία, κάβλα, επανάσταση».

Και ξέρεις γιατί;
Γιατί αυτά τα τρία είναι ο έρωτας.

Υγεία, γιατί ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός από ποτέ.
Κάβλα, γιατί χωρίς επιθυμία, χωρίς πάθος, χωρίς φωτιά, δεν υπάρχει τίποτα.
Επανάσταση, γιατί αν έχεις ερωτευτεί πραγματικά, ξέρεις ότι μπορεί να σε αλλάξει τόσο ριζικά που θα έκανες τα πάντα για να μείνεις μέσα σε αυτόν.

Κι αν δεν τα έχεις ζήσει, τότε, φίλε μου, δεν ξέρεις καν τι σημαίνει να ζεις.

Οπότε, τι μένει;

Δεν ξέρω αν σήμερα γιορτάζεις, αν έχεις σχέδια, αν έχεις κάποιον που να σου λείπει, αν σκέφτεσαι κάποιον που σου διέλυσε την ψυχή.
Δεν ξέρω αν πιστεύεις στον έρωτα ή αν τον φοβάσαι.
Αλλά αν υπάρχει κάτι που αξίζει σε αυτή τη ζωή, είναι να τον ψάχνεις.

Και όταν τον βρεις,
να τον γαμήσεις στις μάχες και στα φιλιά.

Γιατί η ζωή δεν είναι ροζ.
Αλλά είναι γεμάτη κόκκινο.

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο κόκκινο από τον έρωτα.

Ο Έρωτας είναι το Τέλος και η Αρχή των πάντων

Ας το πάρουμε λίγο αλλιώς. Ξέρεις τι συμβαίνει όταν σε ερωτεύεσαι;

Ο χρόνος σταματάει.
Κυριολεκτικά. Ο εγκέφαλός σου αποσυνδέει τις φυσιολογικές λειτουργίες του, οι νευροδιαβιβαστές σου κάνουν πάρτι και το σύμπαν μοιάζει να συρρικνώνεται σε ένα άτομο, μια φωνή, μια ανάμνηση, ένα μήνυμα που δεν έχεις λάβει ακόμα. Ο Προυστ το έλεγε πιο ποιητικά: «Ο έρωτας είναι χώρος και χρόνος, μετρημένα από την καρδιά.»

Αλλά είναι και κάτι παραπάνω: είναι ο μεγαλύτερος ναρκισσιστικός καθρέφτης. Γιατί ο έρωτας δεν είναι ποτέ μόνο για τον άλλον – είναι και για σένα. Για το πώς νιώθεις δίπλα στον άλλον. Για το πώς βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια του άλλου. Και αυτό είναι που σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος, πιο δυνατός, πιο όμορφος, πιο αληθινός.

Και ύστερα; Ύστερα μπορεί να καταρρεύσει.
Γιατί ο έρωτας είναι εύκολος. Η αγάπη είναι δύσκολη.

Ο Σαίξπηρ είχε πει «Η αγάπη δεν βλέπει με τα μάτια, αλλά με το μυαλό».
Αλλά το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι ερωτεύονται με τις ανασφάλειές τους.
Με τα τραύματα, με τις ανάγκες, με τις πληγές τους.
Και όταν έρθει η στιγμή της αλήθειας, όταν το ροζ νέφος φύγει και μείνει το πραγματικό πρόσωπο του άλλου μπροστά σου, εκεί δοκιμάζεται το παιχνίδι.

Γιατί στον έρωτα όλοι είναι ποιητές. Στην καθημερινότητα, όμως, πόσοι μπορούν να είναι επαναστάτες;

Αν δεν πονάει, δεν είναι έρωτας. Αν δεν σε αλλάζει, δεν αξίζει.

Ο κόσμος σήμερα δεν θέλει ριζοσπαστικά συναισθήματα. Θέλει τρυφερά φιλτραρισμένα stories, μελετημένα captions, χαμογελαστές φάτσες που περνούν τέλεια χωρίς ποτέ να πονάνε.

Αλλά ο έρωτας δεν είναι ποτέ ασφαλής.

Ο έρωτας είναι το να χάνεις τον εαυτό σου χωρίς να ξέρεις αν θα τον ξαναβρείς.
Ο έρωτας είναι το να ξυπνάς με αγωνία γιατί ξέρεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει όλο το σύμπαν σου με μια φράση.
Ο έρωτας είναι να κάνεις πράγματα που ο «λογικός εαυτός» σου θα έβρισκε γελοία.

Γιατί ο έρωτας δεν υπάρχει για να είναι λογικός. Υπάρχει για να σε διαλύσει και να σε ξαναφτιάξει.

Και αν δεν το έχεις ζήσει έτσι, δεν έχεις ερωτευτεί ποτέ στ’ αλήθεια.

Ο Έρωτας ως Επανάσταση

Και εδώ είναι που γυρίζουμε στην αρχή.
Σε έναν κόσμο που μας θέλει ανίκανους να αισθανθούμε,
Σε μια εποχή που προσπαθεί να ισοπεδώσει το συναίσθημα,
Σε μια κοινωνία που μας ταΐζει με προκάτ συναισθήματα σε μέτριες τηλεοπτικές σειρές και ρετουσαρισμένες σχέσεις, το να ερωτεύεσαι, να ζεις, να καίγεσαι, να τα δίνεις όλα, είναι η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης.

Αυτός είναι ο λόγος που η σπουδαιότερη ευχή της εποχής μας είναι το «υγεία, κάβλα, επανάσταση».

Γιατί χωρίς αυτά, δεν υπάρχει ζωή.

Και στο τέλος της ημέρας, το μόνο ερώτημα που έχει σημασία δεν είναι αν γιορτάζεις τον Άγιο Βαλεντίνο.
Είναι αν έχεις ερωτευτεί ποτέ τόσο δυνατά, που να μην ήσουν ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος.

Αν η απάντηση είναι όχι, βρες τρόπο να το κάνεις.

Αν η απάντηση είναι ναι, τότε ξέρεις ήδη ότι τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.