Το μεγάλο λάθος που κάνουν Σμαράγδα Καρύδη και Βασίλης Χαραλαμπόπουλος για τον Άρη Σερβετάλη

15:49 13/2/2025 - Πηγή: Provocateur

Το καταλαβαίνουμε. Κατά βάση είναι ανθρώπινο, ενώ δημιουργείται ως αντίδραση από το συναίσθημα της φιλίας. Τόσο η Σμαράγδα Καρύδη όσο και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος αυτό που θέλουν κυρίως είναι να τον προστατέψουν. Ξέρουν πως δεν μπορούν να δικαιολογήσουν όσα δήλωσε ο Άρης Σερβετάλης για τις αμβλώσεις, οπότε το προσεγγίζουν αλλιώς: Δεν φταίει αυτός που τα είπε, φταίει αυτός που τον ρώτησε. Μια άποψη που μες στη φαινομενική αθωότητά της και στη δεδομένη αληθοφάνειά της κρύβει τον κίνδυνο της

(αυτό)λογοκρισίας…

Πιο συγκεκριμένα, η Σμαράγδα Καρύδη είχε γράψει σε story στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram: «Όμως να ξέρουμε ότι ευθύνη δεν έχει μόνο αυτός που δίνει την απάντηση, αλλά ίσως ακόμα περισσότερο αυτός που θέτει την ερώτηση. Γιατί όταν περιμένεις έξω από ένα θέατρο κάποιον θρησκόληπτο διάσημο, για να ρωτήσεις την άποψή του (που κανονικά δεν μας αφορά), ξέρεις την απάντηση που θα πάρεις. Κι ελπίζεις μάλιστα, η απάντηση αυτή να είναι όσο πιο ακραία ή γραφική; Για να μπορούν μετά οι εκπομπές σου και τα πάνελ να εκπλήσσονται, να πέφτουν από τα σύννεφα και να μας κάνουν επίδειξη ευαισθησίας, ενώ μόλις έχουν βοηθήσει ώστε να κρατιέται διαρκώς ανοιχτός ένας διάλογος που αμφισβητεί κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα».

Το post της Σμαράγδας Καρύδη μετά τα όσα είπε ο Άρης Σερβετάλης για τις αμβλώσεις

Και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος συνέχισε σε παρόμοιο μοτίβο, μιλώντας στην εκπομπή του Youtube, «Rainbow Mermaids» «Αν είχε βγει ένας Τραμπ που βγάζει νόμους θα ήμουν πολύ αγχωμένος για όλο αυτό που συμβαίνει. Δεν μιλάμε για κάτι που είναι σαν νόμος στη χώρα μας, είναι κάτι περί απόψεων. Δεν είναι να ασχολούμαστε με ό,τι λέει ο καθένας, όσο γνωστός, όσο διάσημος, όσο φίλος κι αν είναι. Η φίλη μου η Σμαράγδα, έγραψε ένα πάρα πολύ ωραίο post. Ουσιαστικά λέει ότι όταν πας σε έναν άνθρωπο που είναι θρησκόληπτος και ρωτάς κάτι, για το οποίο ξέρεις πάνω κάτω ποια θα είναι η απάντηση και παρακαλάς από μέσα σου να είναι πιπεράτη. Για να υπάρχει χρόνος μετά να συζητάνε οι άμεμπτοι παρουσιαστές στα πρωινάδικα και να λένε “αυτό δεν είναι ηθικό”. Νομίζω, ότι όσο ένοχος θα μπορούσε να είναι ο Άρης Σερβετάλης για την περίπτωση, άλλο τόσο ένοχοι είναι αυτοί που τον ρωτάνε τον ίδιο. Είναι σαν να θέλουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά, για να δημιουργούν θέματα στις εκπομπές και συζητάνε περί ηθικής.  Αφήνω τον Άρη απ’ έξω, που τον αγαπάω έτσι κι αλλιώς, και μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει, όπως και εγώ. Μπορεί να τη λέει και δημόσια και μπορεί να μην του δίνεις και σημασία. Δεν χρειάζεται να το κάνεις θέμα»».

Ο Σερβετάλης και τα ζητήματα που προκύπτουν

Για όλα λοιπόν φταίνε οι δημοσιογράφοι; Φταίνε (φταίμε) για πολλά, ναι. Αλλά όχι και για όλα. Προφανώς και η ερώτηση στον Σερβετάλη έγινε (και) ιντριγκαδόρικα, με σκοπό να αποσπάσει κάτι που να βγάζει θέμα, να βγάζει τίτλο. Αλλά αυτό είναι στο job description. Να βρεις τρόπο να τραβήξεις το ενδιαφέρον, να εκμαιεύσεις την είδηση. Όμως, από πού και ως πού κάποιος που ρωτάει, ορίζει δεδομένα και τι θα απαντήσει ο άλλος;

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Σερβετάλης να πει ένα no comment και να πάμε παρακάτω. Δεν είναι μικρό παιδί ούτε έχει κάποιο ακαταλόγιστο για τις απόψεις του. Είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς στη χώρα μας – και από τους καλύτερους, επίσης. Καρύδη και Χαραλαμπόπουλος, άθελά τους, κάνουν το απόλυτο πατρονάρισμα απαιτώντας από τους άλλους να μην ζητάνε τη γνώμη του Σερβετάλη για τέτοια θέματα. Κι αν το δεχτούμε αυτό, πού μπαίνει άραγε η τελεία, το όριο; Τι «επιτρέπεται» δηλαδή να ρωτάει κανείς, ποιον και πώς;

Και ας πάμε λίγο τη σκέψη μας παραπέρα. Όταν ένας δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από έναν πολιτικό, τι θέλουμε; Να του κάνει εύκολες ερωτήσεις που δεν θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση; Ή να τον στριμώξει στη γωνία και να μην του χαριστεί προκειμένου να βγουν προς τα έξω αλήθειες, πράγματα που ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει; Σύμφωνοι, δεν είναι ίδια η ευθύνη που κουβαλάει ένας που ασχολείται με τα κοινά με έναν καλλιτέχνη, αλλά η βάση της συζήτησης παραμένει η ίδια.

Άλλο δημοσιογραφία, άλλο δημόσιες σχέσεις

Είπε και κάτι άλλο η Σμαράγδα Καρύδη. Πως με αυτές τις ερωτήσεις ξαναβγαίνει στην επιφάνεια ένας διάλογος που αμφισβητεί κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα ήμασταν μαζί της αν το θέμα ήταν όντως «2-3 γραφικοί και τέλος». Όμως η (πικρή) αλήθεια είναι πως στις (δυτικές) κοινωνίες υπάρχουν πολλοί (θρησκόληπτοι) που δεν δέχονται το δικαίωμα στην άμβλωση, στις ΗΠΑ και σε ορισμένες πολιτείες ήδη τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο.

Το να «στρουθοκαμηλίζουμε» ή να κρύβουμε τη σκόνη κάτω από το χαλάκι, δεν (μπορεί ποτέ να) είναι λύση. Γιατί αυτό που λείπει εκεί έξω είναι η γνώση, η πληροφορία, οι καθαρές κουβέντες. Ο διάλογος όταν είναι γόνιμος και ουσιαστικός μπορεί να κάνει κάποιους να καταλάβουν πως έχουν πάρει λάθος ρότα. Και έστω λίγοι να το κατανοήσουν, κέρδος (θα) είναι. Αν τους αντιμετωπίζεις σαν χαζούς που δεν ξέρουν τι λένε, αυτό θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερη πόλωση.

Καρύδη και Χαραλαμπόπουλος δίνουν πολύ εύκολα την ταμπέλα του θύματος στον Σερβετάλη ακριβώς επειδή έχουν μια καλή, ανθρώπινη σχέση μαζί του. Θα έκαναν άραγε το ίδιο αν ήταν άλλος στη θέση του; Ή αν είχαμε να κάνουμε με μια απάντηση κάποιου που δεν γουστάρουν ως άνθρωπο; Διαφωνούν με αυτό που είπε, αλλά κρίνουν πιο σημαντικό να προτάξουν το «αυτός είναι ο Άρης Σερβετάλης, το ξέρατε και πέσατε να τον εκμεταλλευτείτε». Το αν μετά έγινε ανθρωποφαγία – που έγινε – είναι άλλο θέμα και μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και δημοσιογραφίας. Όμως η αφετήρια δεν είναι καν πρόβλημα, η ερώτηση δηλαδή.

Και στο κάτω κάτω (της γραφής), αυτή είναι η ουσία της επικοινωνίας. Σου λέω, μου λες. Ρωτάμε, απαντάμε. Και όλοι κρινόμαστε για όσα λέμε, όσα γράφουμε. Αν αρχίσουμε να μπαίνουμε στη διαδικασία «μην το ρωτήσω αυτό γιατί μπορεί να τον εκθέσω» ανοίγουν περίεργα μονοπάτια που πολύ εύκολα γυρίζουν μπούμερανγκ. Και δεν μιλάμε πια για δημοσιογραφία, αλλά για δημόσιες σχέσεις,