Eθελοντισμός. Με τσάι και συμπάθεια

15:19 11/5/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Στα 26 μου σήμερα, έχω ασχοληθεί με την Κοινωνία των Πολιτών (αγγλιστί Civil Society) ούτε λίγο ούτε πολύ 8 ολόκληρα χρόνια. Και έχω δει, έχω ακούσει και έχω νιώσει πολλά. Από πρόσφυγες πολέμου από το Κόσσοβο να βρίσκονται χωρίς χαρτιά στο Σαράγεβο της Βοσνίας για 15 ολόκληρα χρόνια, μέχρι πληθυσμούς Ρομά έξω από την Θεσσαλονίκη που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να μάθουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές και να σπουδάσουν - με όλη την υπέροχη τοπική κοινωνία

να τους στηρίζει έμπρακτα στην προσπάθεια αυτή.

Ωστόσο, ότι έζησα, ότι είδα και ότι ένιωσα εκείνο το βράδυ της Τετάρτης με τα παιδιά του Emfasis, δυνάμωσε όλα αυτά τα συναισθήματα, κάνοντας με να νιώθω πραγματικά ευλογημένη για αυτήν μου την ενασχόληση.

Περπατώντας λοιπόν σε μια διαφορετική Αθήνα, μια Αθήνα μυσταγωγική αν το θέλετε, ένα βράδυ που έβρεχε, ακολουθήσαμε τους εθελοντές του Emfasis σε αυτό που αποκαλούν «Κοινωνική Εργασία στον Δρόμο». Είχαμε βέβαια όλοι κινητοποιηθεί από τα πριν. Το YouRule, η Δημοκρατία Ιδεών, Έλληνες της Ολλανδίας. 3 βαλίτσες ρούχα είχαν καταφτάσει από την Θεσσαλονίκη, και κάπου εδώ πρέπει να ευχαριστήσω και όλους τους φίλους μου που χρόνια τώρα με στηρίζουν και μου συμπαραστέκονται σε κάθε καινούρια προσπάθεια. Δεν θα είχα καταφέρει ούτε τα μισά χωρίς αυτούς. Ακόμη, 30 περίπου καινούριοι υπνόσακοι είχαν αγοραστεί, δωρεά της Ελληνικής κοινότητας του Άμστερνταμ. Όπως βλέπετε ήμασταν αλήθεια προετοιμασμένοι. Γιατί αυτό το μέρος της δράσης ήταν κάτι που το είχαμε ξανακάνει. Είχαμε μια κάποια εμπειρία. Ωστόσο, σίγουρα δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για ότι θα νιώθαμε εκείνο το βράδυ.

Φορτώσαμε λοιπόν υπνόσακους, ρούχα, σακούλες και κούτες στο βανάκι του Emfasis. Στριμωχτήκαμε και εμείς σε μια γωνιά εκεί πίσω, με τον Τάσο μπροστά να οδηγάει και να μας εξηγεί την διαδρομή. Να μας ενημερώνει για τους ανθρώπους που θα συναντούσαμε, τις ακριβείς κινήσεις μας ως ομάδα, τι να προσέχουμε και τι όχι, και κυρίως με λεπτομέρειες να μας αναλύει γιατί μοιράζουμε τσάι. Μα φυσικά γιατί είναι κάτι ζεστό που κάνει καλό στο ανθρώπινο σώμα και στην ψυχολογία των ανθρώπων που το πίνουν.

Η διαδρομή μας ξεκίνησε στις 11 το βράδυ από την Μητροπόλεως στο κέντρο της Αθήνας. Κάθε τετράγωνο και μια στάση. Κάθε τετράγωνο και άλλοι άνθρωποι στον δρόμο. Έτσι, τετράγωνο τετράγωνο, φτάσαμε 2 ώρες αργότερα στην πλατεία Κλαυθμώνος. Και άλλοι άνθρωποι εκεί. Λίγο πιο πέρα, κάτω από μια γέφυρα, ολόκληρη αποικία. Περίπου 15 άνθρωποι με όλο το βιος τους να χωράει σε δυο σακούλες όλες κι όλες καθόντουσαν μαζί. Μιλούσαν ελληνικά, αγγλικά και αραβικά ταυτόχρονα. Τα παιδιά του Emfasis τους χαιρέτησαν με τα ονόματα τους. Οι άνθρωποι αυτοί μας περίμεναν. Όπως και κάθε βράδυ. Είχαν συνηθίσει την παρουσία μας στον δικό τους χώρο.
Περίμεναν το τσάι τους, τα ρούχα και τα τρόφιμα που τους δίναμε. Μα πιο πολύ από όλα περίμεναν την ανθρωπιά. Αυτό το χαμόγελο, αυτή την κουβέντα. Την ζεστασιά της κοινωνικοποίησης. Της αίσθησης της κανονικότητας. Κάτι που για τους περισσότερους από εμάς είναι κοινός τόπος και κεκτημένο. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν μια διαφορετική πραγματικότητα.

Σαν Ιωάννα, σε όλα τα χρόνια της εθελοντικής μου δράσης, εκείνο το βράδυ ένιωσα πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση μου από ποτέ. Και ευχαριστώ τα παιδιά που μας πήραν μαζί τους σε αυτό το μαγικό ταξίδι. Γιατί όπως πάντα λέω:

Είμαστε όλοι άνθρωποι μωρέ. Φτάνει πια με τις διαχωριστικές γραμμές. Δεξιός και αριστερός, μνημονιακός και αντιμνημονιακός, πατριώτης και ανθέλληνας, μετανάστης ή ντόπιος. Φτάνει. Άνθρωποι είμαστε. Αυτό και τίποτε άλλο. Κανένας άλλος χαρακτηρισμός δεν χωράει στην λέξη άνθρωπος.

Αν δείτε λοιπόν κάποιο βράδυ στους δρόμους της Αθήνας κάποιους να τριγυρνάνε με ένα βανάκι, μπλε πανωφόρια και κουβαλώντας τσάι, τότε καθίστε μαζί τους, μιλήστε τους, κάντε και εσείς το ταξίδι. Όχι γιατί αξίζει σε αυτούς τους ανθρώπους που περιμένουν το Emfasis κάθε βράδυ, ούτε γιατί αξίζει στα παιδιά του Emfasis που δίνουν αφιλοκερδώς τον χρόνο τους για αυτό τον σκοπό. Κάντε αυτό το ταξίδι γιατί αξίζει σε εσάς.

Και προπάντων κάντε αυτό το ταξίδι με πυξίδα το μήνυμα που πήραμε και εμείς εκείνο το βράδυ: Δεν λυπάμαι κανέναν άνθρωπο. Απλώς σέβομαι τόσο τις επιλογές όσο και τα λάθη του.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.